زریپ جان ترا اے کبرستان ءِ اولی شھیدی مُراد بات

نبشتہ کار: دودا بلوچ

بلوچ ءِ جنگ گوں پنجابی استان ءَ ھما ایردست کنگ ءِ روچ ءَ چِہ  بزاں کہ 27 مارچ 1948 ءَ بندات کنگ بوتگ ءُ ھستیں وھد ءَ ما گندگ ءَ ایں کہ بلوچ ءِ جُنز باز مھکم بوتگ ءُ پنجابی اِستان ءِ لشکر ءَ مجگی پروش وارتگ۔ اے میتگ ءَ بزاں کہ دازن ءَ سئے کبرستان اَنت کہ آباد اَنت، یک کبرستانے چیری بازار ءَ اِنت کہ اود ءَ شھید کُلسوم ، شھید مُھیب ءُ شھید پراز ھمے چیری بازار ءِ کبرستان ءَ شھیدی ءِ پُر مھریں لِزّت ءَ گوں وشواب اَنت۔

دومی کبرستان سری بازار ءَ اِنت کہ اُود ءَ شھید واجہ ماسٹر بیت اللہ ءُ شھید جیئند جان اَنت کہ آیاں پہ بلوچ راج ءِ وشھالیں باندات ءَ جان داتگ ءُ کُربان بوتگ اَنت۔ سیمی کبرستان کہ بے شھید اَت آ توکی بازار ءِ کبرستان اَت کہ اُود ءَ پہ وتن جان داتگیں سر نیست اَت۔ بلے توکی بازار ءِ مسیت ءِ کش ءَ یک کسانیں کبرستانے کہ اُود ءَ پنچ ءُ شش مردُم کل اَنت کہ آیانی تہ ءَ یکے شھید زاھد ابراھیم اِنت کہ آئی ءَ وتی سالونکیں ورناھی پہ بلوچ ءِ آیوکیں پدریچ ءِ ھاتر ءَ، پہ ماتیں زمین ءِ ھاتر ءَ کُربان کُتگ۔ بلے ھمے توکی بازار ءِ مستریں کبرستان ءَ شھید نیست اَت ءُ ھمے کبرستان انچوش ویران اَت، ھردے کہ من لَیب ءُ گوازی ءِ چارگ ءَ یا کہ برے برے گوازی کُت ھمے گراؤنڈ ءَ کہ ھمے توکی بازار ءِ کبرستان ءِ کش ءَ اَت گُڑا دل ءَ ھر وھد لوٹ اِت کہ گوازی ءِ چارگ ءَ پیسر برو کبرستان ءَ بہ چار چنچو ویران اِنت کہ شھیدانی کبر ءِ جند نیست ءُ جیڑگانی تہ ءَ بار بار ھمے سوال آتک کہ اے کبرستان ءَ انچو مردُم اَنت کل اَنت، بلے یکے اُوں پہ بلوچستان ءَ کُربان نہ بوتگ۔

برے برے نشتگ آں ھمے کبرستان ءِ کش ءُ گورانی ڈُمپگانی سر ءَ ءُ دیم پہ کبرستان ءَ کُتگ ءُ جیڑ اِتگ کہ باریں کدی اے کبرستان ءَ شھیدے ءِ کبر بیت ءُ کبرستان چنچو ڈولدار ءُ مِسک ءُ زباد ءِ بوہ ءَ کنت۔ گُڑا ھردے کہ جیڑ اِتگ دل ھمے بازار ءِ ورناھیں سرمچاراں شُتگ کہ آیاں وتی ورناھی پہ گُلزمین ءِ ھاتر ءَ کوہ ءُ گرانی میار کُتگ ءُ زاتی لوٹ ءُ واھشت پاھو داتگ اَنت ءُ پہ وتن دُژمن ءِ دیم ءَ چو کوہ ءَ مِک ءُ مھکم اَنت۔ من ھمے جیڑ اِتگ ھُدا مہ کنت باریں کئے جنگ بیت ءُ ھمے کبرستان ءِ اولی شھید بیت۔ پد ءَ دل ءَ جیڑ اِتگ کہ ترا وتی سرمچار دل بنت کہ تو اے وڑ جیڑگ ءَ ئے، بلے اے ھم راستی یے کہ مرگ ھست ءُ سرمچار پہ وتن جنگ ءَ اَنت۔ کُربانی دیگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ بنت، آ بلوچستان ءِ پھازگ ءِ ھاتر ءَ کُربانی دیگ ءَ اَنت ءُ کربانی ءِ راہ اِش گچین کُتگ گُڑا کُربانی الّم اِنت۔

بلے! دل ءَ انگت نہ منّ اِتگ کہ مارا مئے سرمچار دل نہ بنت، آیانی سراں پرواہ مہ بات۔ دل نِزور بوتگ ءُ ارساں وت ءَ داشت کُت نہ کُتگ، اِنگُر آنگُر چار اِتگ باریں کش ءُ گوراں کس نیست کہ من ءَ منی ارسانی ساپ کنگ ءَ مہ گِند اِیت ءُ پد ءَ دو ءُ سئے روچ ءَ کبرستان ءِ کِر ءَ نہ شُتگ آں، ھمے جیڑ اِتگ کہ تو کبرستان ءَ مہ چار کہ تئی جیڑگ ءُ سسّا شر نہ اِنت، پمیشکا دو یا سئے روچ ءَ کبرستان چار اِت کُرت نہ کُتگ۔

 27 دسمبر ءِ سُھب ءَ من کہ واب ءَ پاد آتک آں ءُ موبائل دست ءَ کُت وٹس اِیپ ءَ شُت آں کہ باریں کئے ءُ کئے ءَ مسج کُتگ، چاراں مسج بازاں یک برے رواں اسٹیٹساں چاراں مجگ کار ءَ لگ اِت مردُم مسیجانی پسّہ ءَ دنت۔ چم گوں اسٹیٹسے ءَ کپت اَنت کہ شھید زریپ جان ءِ اکس داتگ اَت ءُ نبشتہ اَت “ارواہ آسودگ بات “، من ءَ پورا کسے ءَ تیرے جت ءُ دْرھگ ءَ لگ اِت آں کہ چے بوتگ؟ باریں ھمے دمان ءَ سنگت ءَ مسیجے دات کہ چے بوتگ ئِے؟ پسّہ آتک کہ پنجابی پوج ءَ دوشی چست کُتگ ءُ پد ءَ کُشتگ ءُ آئی ءِ ژانگولیں لاش چگل داتگ۔ باریں چون من ھما دمان ءَ کبرستان ءِ یات ءَ کپت آں ءُ دل ءَ گْوشت کُربان زریپ جان ترا، اے کبرستان ءِ اولی شھیدی مُراد بات ءُ تو اے کبرستان ءِ اولی شھید بوت ئے۔ نوں پہ شانے سر ءَ بُرز کن آں ءُ گوش آں اے شھید زریپ جان ءِ کبرستان اِنت کہ پہ ماتیں زمین ءَ کُربان بوتگ۔

زریپ جان تئی توسیپ ءَ من نہ کن آں کہ تو توسیپ ءِ مھتاج نہ ئے، ترا تھنا دازن ءَ نہ بلکیں تُمپ ءِ سک باز جاہ ءُ دمگاں زان اَنت کہ تو چونیں انساندوست ءُ مھروانے بوتگ ئے۔ نہ زان آں مرگ ءَ پد مردُم ءَ اِنسان ءِ بچکند پرچا بار بار دیم ءَ کاینت، بلے من ھمے جیڑاں کہ اے جنگجاہ ءَ ھما مردُم ھر وھد ءَ بچکندگ ءَ اَنت کہ سکّیں مھروان ءُ گم سگّیں بلوچے۔ باریں چنچو درد ءُ رنجانی پُشت ءَ انگت بچکندگ زاھر اَنت ءُ شھید ھر وھد بچکندگ ءَ اَنت، انچوش سما بیت کہ تئی گوم ءَ گون اَنت گوں۔

ھو! اے راستی یے کہ آیانی پگر ءُ لیکہ یا کہ بلوچ ءِ نام اِش پر اِنت ءُ بلوچستان ءِ ھاتر ءَ کُربان بوتگ اَنت، آیانی اے پھر ءُ لیکہ ھر وھد مئے ھمراہ اِنت۔ مئے رھشونی ءَ کنان اِنت ءُ مئے شھید مئے راجی پجّار اَنت، ما پہ وتن ءَ شھید بوتگ اِیں مردُمانی نام ءَ پجّارگ بہ اِیں۔

”اَے وتن تئی ھاک ءَ چُکاں بوسہ دیاں

اَے وتن پہ تئی بھشتیں سینگ ءَ ٹُکُّر ٹُکُّر بیاں“