وپا تئی وپا ءِ درچک انگت زندگ اَنت

نبشتہ کار: ڈاکٹر سنگُرزئی

اِے وھد ءَ من گِس ءِ ￵دپ ءَ نشتگ آں ءُ انوں چہ واب ءَ پاد اَتکگ آں، کوپے چاہ منی دیم ءَ اِیر ءُ دل ءَ گوشت چیزّے نبشتہ بہ کن آں، بلے دست ءُ دل ھمراہ نہ بنت کہ یک بلاھیں ھستیّ یے ءِ توسیپ ءَ گوں کُجام لبزاں بہ کن آں، چی ءَ کہ چوشیں ھچ لبز نیست اَت کہ تئی زندگی ءِ نہ بلکیں یک روچے ءِ توسیپ ءَ بہ کن اَنت ءُ زیکّیں چکّاس ءِ سبب ءَ ھچ نبشتہ کنگ نہ بوت۔ مرچی دزھورک آں الّم چیزے نبشتہ کنان ءُ مرچی تو من ءَ سک گیر آیگ ءَ ئے، دو سال انچوش گوں درد، رنج ءُ ھزاباں گوستگ گُوش ئے بیست سال ءِ گواھی ءَ دے اَنت، نودان ءُ سگار ھم رُستگ ءُ مزن اَنت۔ من نودان ءَ ￴ھر روچ گنداں تئی یاتاں کپ آں ءُ ￶جُست ئِے کناں نودی مزن بہ ئے پہ راج ءَ چے کن ئے؟ گْوش اِیت ” من مزن باں پہ راج ءَ یک گموارے باں ءُ وتی پِت ءِ ￵وڑ ءَ یک مزن دل ءُ دلیریں کمانڈرے جوڑ باں۔” بس گوں ھمے لبزاں من دل ءَ ￴ تسلا دیان ءُ ننداں۔

وپُل جان!

تئی نام مارا پہ نیم نام ءَ دل نہ بوتگ، بلے ترا ما دوستی ءَ نیم کُتگ ءُ تئی نام تئی گْوھارزتک ءِ ￵چُک ءَ را ￴پِر کُتگ (آسُمی وپا) دانکہ گندانے ￸ ءُ دل ءَ تسلا دیاں کہ وپا وَ اَنگت زندگ ءُ جنگ ءِ سنگرے ￸داشتگ ءُ تو پہ کَے وت ءَ پریشان کُتگ۔

وپا پُل!

من ءُ دگہ یک سنگتے دو ماہ ءَ پیسر تئی مانشجاہ (کبر) ءِ سر ءَ شُتیں، گوں تو اَنچوش گپ کُت گوش ئے تو منی ھر گپ ءُ جُستانی پسّواں دیگ ءَ ئے۔ پد ءَ من ءَ سنگت ءَ گْوشت ” بیا ڈاکٹر رویں، دو ادار بیت کہ ما اَتکگ ایں ءُ نوں شپ ھم بوگ ءَ اِنت۔ لوگ ءِ مردم پریشان بنت کہ چی ءَ اِنچو دیر اِش کُتگ، مارا لیب ءَ ھم روگی اِنت۔ “

من دیم چکرینت ءُ چار اِت، من ءَ چہ منی ھمراہ گیشتر پریشان اِنت ءُ ارسے ￸ماں دلبند ءَ شَتُور گِپتگ اَنت۔ من گْوشت ناز بیا رویں، منی توار ءِ ￵اِش کنگ ءَ گوں زوت زوت وتی ارسے ￸پھک کُت اَنت ءُ ￶ گُشت ئے” بیا رویں”، بلے آ اَچ من گیشتر پریشان اَت۔ داں دور ءَ شُت آ چَک ءُ پَد اَت ءُ بے چاڑ اَت۔

وپُو جان!

وپا من ءَ بہ بکش تئی شھید بوگ ءَ پد من ک۔۔۔۔۔۔ءُ ڈنڈار ءَ ھچ نہ شُتگ آن ءُ تئی ھند ء دمگ ءَ ھم اَتک نہ کن آں۔ دو ماہ پیسر من ءَ تئی زھیراں بے تاھیر کُتگ اَت ءُ اَتک آں، بلے سک ھجالت ءُ پَشل ا٘ت آں۔ چی ءَ کہ من ھچ پہ تو نبشتہ نہ کُتگ اَت ءُ مرچی دل ءَ ھُبّ کُت ءُ نبشتہ کنگ بندات کُت، بلے بژن ھمیش اِنت تئی ھمراہ سجّھیں کولواہ آواران، گیشکور، مالار، ڈنڈار، رودکان، جَت، بَلور، سگک، مراستان، کڈ ء ￵ھوٹل، ھوشاپ ءُ تجابان ءَ تو بادشاھی کُتگ، بلے یک سِنگے چِست کن یک شائر، زُباندوست ءُ لبزانکی مردمے گند ئے، بلے روچ ء مروچی کس ءَ تئی واستا یک لبزے ھم نبشتہ نہ کُتگ۔ ابید ء اُستاد بابل لتیپ بلوچ ءُ ڈاکٹر جلال بلوچ ءَ کہ راج ءِ گموار اَنت۔

ھر جاہ ءَ ئے ￷ھست بات ئے، بلوچ  بات ئے زندگ بات ئے۔

بلوچ ءُ بلوچی زُبان زندگ بات، بلوچستان زندگ بات۔