نبشتہ کار: نورا بلوچ
بنیادم ءَ ھوار پہ ھمک ساھدار ءَ چہ درستاں المی تریں چیز آجوئی اِنت، وتی داب ءَ زند گوازینگ ءِ آجوئی ءُ وتی داب ءَ مِرَگ ءِ آجوئی۔ منی ایردستیں زمین ءَ اَچ ما اے ھک پُلگ بیتگ اَنت، اد ءَ زِند ءِ گوازینگ ءِ داب ءِ گچین کنگ وابے ءُ زوریں مرگ کج ءَ، کدی ءُ چون چو بشی جمبر ءَ بچانی سر ءَ شل ا٘یت اے وسواس منی زمین ءَ نشتگیں ھمک بلوچ مات ءِ دل ءَ چو ریزُم ءَ وران اِنت۔
اد ءَ ابید چہ “بلوچ” بوگ ءَ چوشیں ھچ لکیرے کشگ نہ بیتگ کہ آئی ءِ سرگوز کنگ مرگ ءَ گورامباز کنگ لیکگ بہ بیت، پہ تئی مجگ ءُ دلبند ءَ چو بے میاریں سوپی تارک ءَ سے یا چو ھیات میرزا ءَ ھشت تیر ءِ پیوست کنگ ءَ “بلوچ” نامیں لکیر بسّ اِنت۔
ایردستی ءِ اے مُجیں موسم ءَ کہ کُشندہ ابید چہ پرک ءُ درک ءَ مارا چُکچین کنان اِنت ما وت ءَ گوں اے ھبر ءَ دلجم کنگ ءِ جھد بہ کن ایں کہ اگاں ما ھچ مہ کن ایں گڑا رَکّ ایں بزاں وت ءَ رد دیگ ءَ ایں، اے سیاھیں شپ ءِ چادر کہ مرچی مئے سر ءَ ساھیل اِنت دنیا ءِ بازیں راجانی سر ءَ گوستگ، بلے آیاں پہ وھد سما ءُ سَسّا کتگ ءُ آ پروش داتگ ءُ مروچی ایمن اَنت۔
تھاری ءَ رُژن کُش اِیت ءُ پہ رُژن ءِ شھمانی آرگ ءَ گوں تپاکی ءَ تھاری ءِ دیم ءَ درآیگی اِنت، پہ بدواھاں اے زمین آس ءُ جل کنگی اِنت گڑا رُژن ءِ شھم چہ نیلبومیں زِر ءَ درپشان کنت ءُ بولان ءِ ٹُلّ پہ دابے چمیت۔
اے ھبر کہ گُنگی یا ھچ نہ کنگ من ءَ رکّین ایت ابید چہ وتی جند ءِ رد دیگ ءَ دگہ ھچے نہ اِنت، اگاں ما گیاباناں تلام بیگ نہ لوٹ ایں گڑا تھاری ءِ پروش دیگ الّمی اِنت ءُ پہ تھاری ءِ پروش دیگ ءَ جُھد لوٹ اِیت. پہ ما رکّگ ءِ یکیں راہ ھمیش انت ءُ بس، دگہ درست وت ریپیں ھیال اَنت۔
