ڈیھ ءِ مُریدیں میرل

بیست ءُ سیمی بھر:

نبشتہ کار: ھلیل بلوچ

سلام ءُ دْرھبات ءَ رند بلوچی ھال ھوال بوت، گُڑا ھوال ءِ تہ ءَ آئی ءَ گْوشت: ”من سکّ باز سوچ بچار کُرتگ ءُ اتکگ آں، من ءَ پارٹی ءِ تہ ءَ بُزور اِت۔“ میرل ءَ آئی پسّو ءَ گْوشت: ” تو پیسر ءَ بی ایل اے ءِ اوتاک ءَ بوتگ ئے، دانکہ ما ھما سنگتان ءَ جُست نہ کُرتگ ترا زُرت نہ کن ایں۔“ آئی ءَ گْوشت: ”من اُودءَ یک ھمدردے ءِ بُنیات ءَ بوتگ آں، بلے نوں اوتاک ءَ نندگ ءَ اتکگ آں۔“
ھو! آ سنگتی ءِ ھساب ءَ اتکگ اَت، انچو بہ گْوش وانگ ءِ واستا اتکگ اَت، گْوشت ئِے ”من ھمد ءَ واناں نوں گِس ءَ نہ رواں“ داں گُڈّی ساہ ءَ گوں بی ایل ایپ ءَ ھمگرنچ اَت۔۔۔ ھمے وڑ ءَ دگہ بازیں ورنا ءُ کماشانی روگ ءُ آیگ مئے اوتاک ءَ بندات بوت۔

جنوری 2016 اَت، موسم سکّ ءَ سرد اَت۔ اوتاک ءِ یک مرکزی جُگّے اَت کہ گیشتری سنگت ھمائی ءِ تہ ءَ وَپت اَنت ءُ لھتیں سنگت ءَ پہ وت ءَ جتا جتا ھم جُگّ جوڑ کُرتگ اَت۔ یک روچے سُھب ءِ سر ءَ مھلہ من سنگت نور ءَ پاد کُرت کہ آئی ءِ گاٹ اَت، نور کہ سنگر ءَ رس اِت من چاہ دان آپ کُرت ءُ انگرانی سر ءَ ایر کُرت ءُ لھتیں دار ھم پْروشت آؤرت۔ منی توار توار ءَ آدگہ سنگت ھم یکّ یکّ ءَ مرکز ءَ آیان بوت اَنت۔
بارگ ءُ بلوچ ھان (بلوچ خان) مرکز ءِ کُنڈ ءَ وپتگ اِت اَنت، تھنا وتی دیم اِش دَرا کُرتگ اَت کہ ما آگاہ اِیں، بلے چہ پتّو ءَ درکپگ ءَ نہ اِت اَنت۔ من گْوشت: ”بارگ یار تئی وڑیں سینئریں سنگتے اے وھد ءَ وپتگ، باید تو مارا پنت بہ دئے۔“ آئی ءَ گْوشت “من ایموشنل بلیک میل نہ بہ آں۔”
من گْوشت: ”پاد بیا اِت یار نوں اناگہ ءَ ھیلی ءِ توار بہ بیت شُما وتی کَوشاں چون پادا کن اِت۔“
بلوچ ھان (بلوچ خان) پاد اتک وتی کوشاں پاد ءَ کنگ ءَ لگّ اِت، من کہ ھیلی ءِ نام گِپت بارگ چِست بوت وتی گندلانی سرا نِشت۔
ھمے وھد ءَ میرل گْوشت: ”چُشیں سردی ءَ ھیلی بیا اَنت دو شکّہ ءِ سر ءَ نندوکیں کمانڈو بدیت ءُ برپ بیت۔“
بارگ مزنیں ھُویے جَت ءُ واتر وتی گندلانی سر ءَ تچک بوت۔ مُلّا ابراھیم گْوشت: ”میر جان تو ایشر ءَ بدتر مست کُرتگ، دژمن ءَ چہ بے گُمان بوگی نہ اِنت۔“ میرل گْوشت: ”من وَ انچو مسکرا کُرتگ، پادا بارگ واب ءِ وھد نہ اِنت۔“
ھمے وھد ءَ بارگ وتی سر چہ پتّو ءَ ڈنّ ءَ کشّ اِت ءُ گْوشت: ”مُلّا ترا چَٹ ھاپز کبیر ءِ وڑ ءَ لٹّے دست ءَ اِنت۔“
دْرستیں سنگتاں ٹھک دات ءُ کند اِت، چاہ دان لھڑ کنگ ءَ اَت۔ من کوپ زُرت اَنت ڈنّ ءَ شُت آں کہ شودان اِش، ھمے وھد ءَ منی گُوشاں گْرانیں توارے پیداک اَت۔ من نوک اِرادہ کُرت کہ گاٹ ءَ سوج کناں کہ گاٹ ءَ وت توار جَت ءُ گْوشت: ”سنگتاں! رودرآتکی نیمگ ءَ چہ چار ھیلی پیداک اِنت۔“
گاٹ ءِ توار ءَ گوں من چار اِت بارگ ءَ کَوش دست ءَ اَنت ڈنّ ءَ دراتک۔ چوشیں وھد ءَ زمہ داریں سنگت ءِ پیسلہ سکّ باز اَرزشت دار اَنت، اگاں زمہ دار سرّابرّا بوت گُڑا سنگت پہ وت دیم در کپ اَنت کہ پد ءَ جنگی ترتیب ٹھینگ نہ بنت، بلے میرل جان ءِ پیسلہ ءِ تاگت سکّا گیش اَت۔ آئی ءَ سنگت پہ وتی دیم نیشت اَنت۔ بارگ ءَ توار جَت کہ کَوشاں پاد ءَ کَن تو ءُ بلوچ ھان (بلوچ خان) ءُ بابو گِرد ءِ شَم ءَ بہ گِر اِت۔ شہید اسھاک ءَ گاٹ ءِ کُمکّ ءَ دیم دات۔
ھمے وڑ ءَ من ءُ آدگہ سنگتے زُرت اَنت ءُ دیم ءِ کوھاں لگّ اِت کہ چہ اُود ءَ بڈّو ءِ کَور ءُ شورّ ءِ گیشتری کوہ زاھِر ات اَنت۔ میرل گْوشت: ”اے بی ایل اے ءِ اوتاک ءِ سر ءَ اَنت، ھُدا سنگتان ءَ ھِچ مہ کنت۔“

روان اِنت۔۔۔