نبشتہ کار: گْوس بکش بھار
من ءَ یکّے گْوشت کنت بے وانگی چون اِنت؟
اے وھد ءِ توک ءَ بے وانگی سک باز ھراب اِنت، بلے مرچاں ھمے وھد ءَ وانگ سک باز المی اِنت۔ ما وتی میتگ ءِ مردماں بہ چار اِیں کہ آیاں وتی کسانی ءِ وھد ءَ نہ ونتگ، مرچیگیں وھد ءِ توکا سک باز ھزاب اَنت۔ پرچا کہ آیاں وتی زندگی ءِ تہ ءَ ھچبر نہ ونتگ مرچی بِہ وانندھاں بہ چار کہ نشہ ءِ آماچ اَنت ءُ یکّے دومی ءَ جیگ ءُ گُورجیگ اَنت، چی ءَ کہ آ ناوانندہ اَنت۔ ناوانندہ ھرابیں جاگھاں نند اَنت ءُ وپس اَنت، آ نادْراھی ءِ آماچ بنت۔
کسّے ءِ زھگ ناوانندہ، آ جُھد بہ کن اَنت کہ وتی زھگاں وانگجاھاں دیم بہ دے اَنت ءُ وتی زھگانی واستا جُھد بہ کن اَنت۔ وتی زھگ ءِ زندگی ءَ یک وشھالیں زندگی ءِ تہ ءَ بہ گْوازین اِت۔ مرچی بلوچستان ءَ شرّیں وانگجاھ نیست، بلے بلوچستان ءِ مردم ھمے جُھد ءَ کنگ ءَ اَنت کہ مئے زھگ بہ وان اَنت، وتی زندگی ءَ شرّیں وڑے ءَ دیم ءَ بہ بر اَنت۔ اگاں ما ناوانندھاں بہ چار اِیں گُڑا آ چون بزّگ اَنت، اگاں آ مہ وان اَنت وتی زندگی ءِ پہ ھزابی گْوازین اِیت۔ گُڑا آ رند ءَ باز پَشومان بہ اَنت، ما چی ءَ نہ ونت۔ ھمے گْوشگ ءَ اَنت کہ وتی کُوم ءُ راج ءِ زَھگاں وانگجاھاں دیم بِہ دے اِت، پیسر ءَ مردماں نہ ونتگ آ وتی ھال ءَ شر سرپد اَنت کہ ما چون ھزاب ءُ چونیں وڑے ءَ زندگی گْوازینگ ءَ اِیں، پمیشکا من گوشگ لوٹ آں کہ وتی زھگاں وانگجاہ ءَ دیم بہ دے اِت ھمے وڑ ءَ وانگ میتگاں برجم ءُ زانت بہ بیت۔
اے درگت ءَ دگہ شھر ءُ میتگاں برو اَنت، بہ چار اَنت، پد ءَ بیا اَنت وتی زندگی ءَ ءُ وانگجاھاں بہ چار ما چون اِیں، مئے زندگی چون اِنت، چے وڑ ءَ روگ اِنت، مارا وتی سر ءَ اپسوز بیت کہ مئے زندگی چون اِنت؟ اِے وھد ءِ توکا وانگ ءُ زانگ نہ بوت گُڑا بزان ترا زند نہ بوت، چی ءَ کہ وانگ تئی راستیں چم اِنت، پمیشکا بہ وان اِت۔ تو اگاں وتی ھالت ءَ بِہ چار ئے تو وت پریشان بِہ ئے من چی ءَ چوش آں، منی زندگی چے ءَ اِے وڑ ءَ اِنت۔ ناوانندہ نہ زان اَنت مستری چے یے ءُ کَستری چے یے، آھانی دپ ءَ ھرچ وڑیں گپ در کئیت۔
ھرچ بنی آدم ءِ سر ءَ پرز اِنت آ وتی زاھگاں وانگجاہ ءَ دیم بہ دے اَنت ءُ بِہ وان اَنت چم ءُ دلاں روشن بہ کن اَنت۔ چی ءَ کہ بے وانگی ھما ھرابی اِنت کہ تو ھرچ چیزّے آماچ بہ ئے تو گوش ئے من چون آں، چوناھیا وانگ یک بلائیں دولتے انچو کہ کسّے سرپد بِہ بیت۔ من کُل مھلوک ءَ ھمے گوشگ لوٹ آں بس بہ وان اِت، وت ءَ دُگنیا ءِ بارو ءَ سرپد بہ کن اِت۔
