نبشتہ کار: سوبین بلوچ
چوناھیا مردُم ھر وڑیں مردُماں گوں ڈیک وارت، بلے دگنیا ءِ تہ ءَ سک باز کم مردُماں کہ گوں آیاں سکا نزیک ءُ آ مردُم ھچ شموشگ نہ بنت۔ چہ آیاں یکے کے ڈی جان اَت، منی جند ءَ گوں کے ڈی ڈیک نہ وارتگ دیم پہ دیم نہ بوتگ آں، بلے گوانکو ءَ ھال بیت ءُ من آ وھد ءَ شھر ءَ اِت آں۔ وھدے گوں کے ڈی جان منی ھال بوت، گڑا اولی رند ءَ من ھمگرنچ بوت آں۔
آئی ءِ وشیں ھبراں چہ من سک سانمند اِت آں، پمیشکا من مدام کے ڈی جان گوں ھال کُتگ ھمے گْوشتگ کہ ترا گندگ لوٹ آں، کدی کائے ھند ءُ دمگ ءِ نیمگ ءَ؟
آئی ءَ گوں وتی شھدیں دانکاں مدام ھمے گْوشت: ” پُل! روچے الم کایاں۔“
وھد ءِ ھمراھی ءَ وھدے من دیم پہ کوہ ءَ سر گپت آں، گُڑا سنگتاں من ءَ دست گپت۔ سنگتے کہ مدام نیٹورک ءَ شُت، گُڑا کے ڈی ءِ سلام منی واستا آؤرت اَنت۔ زندگی ءِ ساھت ءُ دمان گوں سنگتاں پہ شاتے گْوزگ ءَ اِت اَنت، گوں کوہ ءِ سنگتاں ھوار ءُ راجی جُنز ءِ بارو ءَ بازیں چیزّے ھیل کُت۔ ناگت ءَ سنگتے ءَ من ءَ ھال دات کہ کے ڈی ترا گْوشتگ ”بیا لائن ءَ“، گُڑا ھیر من ءُ سنگتے سرگپت ءُ شُتیں۔
ما کہ نیٹورک ءَ سر بوت اِیں، وھدے من نوک گوانکو چار اِت گُڑا کے ڈی جان ءِ کلوہ (میسج) اتکگ اَت۔ ٹیٹ گپ ءُ ھبر بوت، کے ڈی جان من ءَ گْوشت: ” نوں تو کہ اتکگ ئے سکّا مھنت بہ کن، اے جنگ نوں شمارا ورناھاناں گون اِنت۔“
دگہ بازیں گپ ءُ ھبر آئی ءَ جت، بلے من ھچ پوہ نہ بوت آں کہ کے ڈی من ءَ چی ءَ چو گْوشگ ءَ اِنت۔ پد ءَ بازیں گپّ ءُ ھبراں چہ پد من کے ڈی جان رکست کُرت، وھد گوں وتی تْرندیں گاماں دیم ءَ جُنزان اَت کہ سنگتاں گْوشت بلائیں جنگے بوگ ءَ اِنت۔
اے وھد ءَ مئے زمہ داریں سنگت منی کش ءَ نشتگ اَت ءُ من ءَ گْوشت ئے: ” اڑے کے ڈی شُت ءُ مارا رکستے کُرت۔“ اے گپ ءَ من ھچ سرپد نہ بوت آں، پد ءَ گْوشت ئے: ” ھمے جنگ ءَ پدائی کُرتگ ئے ءُ دوشی شھید بوتگ۔“
بس ھمے ھبراں گوں نہ زان آں من ءَ چے بوت، بلے من ءَ کے ڈی ءِ ھما گپ یات اتکگ اَنت ءُ نوں سرپد بوت آں کہ آئی ءَ پرچا اے ھبر من ءَ گْوشتگ اَنت۔ اگاں اے جہ
جُھد ءَ من گیش سرپد بوتگ آں، آ کے ڈی جان ءِ سبب بوتگ۔ مرچی آئی ءِ جسمانی دْروشم ءَ کمی الم مارگ بیت، بلے آ مئے ءُ ھیالاں ساڑی اَنت۔ آئی ءِ کرد داں جھان ھست زندگ مان اِیت۔
