کاگدے پہ مادریں گودی ءَ

نبشتہ کار: ھسابجار

گودی!
نہ زاناں چی ءَ ھمے کہ بلوچ ءِ آکبت ءِ رکینگ ءِ گپ کئیت گُڑا من ءَ شھید کامریڈ کیوم جان گیر کئیت کہ آئی ءَ گوشتگ اَت: ”داں بلوچستان ءِ پُسگ شھیدانی چُک ءُ نماسگ مہ بنت بلوچستان آجو مہ بیت۔“
اے لاگر ءُ تونگریں بامرد ءِ گْوشتگیں ھمے دانک روچ پہ روچ وتی گوائی ءَ دیان اِنت۔

”سُچیت ھما دار کہ آس ءَ اِنت،
زندگیں درچک ءَ چے سما
کوش بہ بیت کہ زربار ءِ ھوا
شیکاریت ھمک گوات ءِ تبا“

بلوچ راجی جنز ءِ وش بھتی اِنت کہ اُستاد کامریڈ واھد کمبر ءُ تئی آریپیں واجہ شھید گپار لانگو ءِ جھدانی برورد ءَ اژنوک بنا بیتگیں ماں بلوچ راجی جنز ءَ لُمہ جان ءُ تئی کرد بلوچ گوستانک ءَ نہ گواھیت۔بلوچ ءِ دلیری ءُ جنگ کنگ آئی ءِ سرشت ءَ مان اِنت آ دلیر زالبولے بیت کہ نرینگے اِنّا!
الم اے نوکیں بلوچ زالبول چہ شمئے لیکہ ءُ دیدانک ءَ ودی بیتگیں زالبول اَنت۔ زیکیں زالبول گداناں نشتگ ءُ مھمانداری یے کُتگ، زیکیں زالبول ءَ زھم زُرتگ ءُ اسپ زین کُتگ پہ وتی برات ءَ یک تھنا پاداتکگ اگاں جنگے ءَ گوں بیتگ پہ وتی کھول، بُولک ءُ ٹکّ ءَ، بلے ھمے ٹکّ ءُ بولُک ءُ کُٹماں یک راجے کنگ ءَ زالبول ءَ کہ یک مچانکی پگرے دیگ ءُ آئی ءَ چہ چُل ءُ لوگ ءِ پیژگاہ ءَ کشگ ءُ ڈن ءَ آرگ آئی ءِ ھمے کد ءَ ھیل دیگ ءُ بودانک کنگ کہ آ چہ زانت ءُ زانگ ءَ سریچیں وانوک ءُ سنچی ایں زالبولے جوڑ بیت ءُ بلوچ راجی جنز ءَ یک مھکم ءُ سربستگیں جنزے کنگ ءَ وتی کرد ءَ پیلو کنگ ءَ اِنت آ جنگ بیت کہ سیاست ھر دو تکاں یک انچیں کردے پیلو کنگ ءَ اِنت کہ آ بلوچ ءِ گوستانک ءَ اے داب ءَ نیست اِنت۔
شمئے جھدانی برورد اِنت کہ سنجانی یک انچیں ھارے بُتکگ کہ آئی ءِ ودی بیگ ءَ درد ءِ جمبر ءَ ھون دودستی گورتگ، اے ھار کہ گوں سوریں ارسانی زر ءَ ھوار کپان اِنت چد ءُ مستر بیان اِنت۔
نہ زاناں شمارا مراد باتی بہ دیاں یا گمباریں جھانے ءِ چو ھستیں وھد ءِ زوراک ءَ پہ وتی پشت کپگ ءَ نیمونے بہ سازاں ءُ ”بلوچ یکجھتی کمیٹی“ ءِ وڑیں پاک ءُ پلگاریں گلے ءِ لوٹ کہ بلوچ ءِ آکبت ءِ گپ ءَ کنت آئی ءَ بیاراں سریگے ءِ بُش ءَ بہ بنداں ءُ ننگ ءُ نام ءِ نام زار بہ جناں۔
ما چتور ھمے ننگ ءُ ناموس ءِ نام ءَ گپت کنگ ءَ اِیں؟
یکے شمارا بیٹی ءُ بچی گُشگ ءَ اِنت دگہ یکے ننگ ءُ ناموس ءِ نام ءَ کنگ ءَ اِنت۔
ناں شما معصوم بیٹی ءُ بچّی اٚت ءُ ناں شمئے ھما بلاھیں مول ءُ مراد پہ ننگ ءُ ناموس یا پہ سائل وسائل ءِ وڑیں وتگڑیں گالبداں چیر تر اِت کنت۔
چہ تو پد تئی کلیں سنگت ءُ ھمکار گرگ بیتگ اَنت کودکیں گلزادی ءِ ھچ ھال ءُ بود نیست۔
اے تئی ءُ لُمہ جان ءَ ھوار کلیں شھید ءُ بیگواھانی وارسانی جھدانی برکت اِنت کہ مرچی بلوچ ءِ توار ماں جھان ءَ پُرشتگ ءُ بلوچ کہ وتی پاگ ءُ پڑکھ ءِ پھر ءَ گروناک بیتگ آ پاگ ءُ پڑکھی کل شرمسار اِنت پہ وتی شرمساری ءِ چیر دیگ ءَ وڑ وڑیں نیمون سازگ ءُ بند بندگ ءِ جھد ءَ اِنت۔
گودی جان!
تو بیا! ترا پہ وتی اژنوک جوڑتگیں راج ءَ انگت باز کار کنگی اِنت۔ اے راج انگت بالگ نہ اِنت۔ نوکی گاماں کپتگ اَت کہ ترا بُرت اِش۔
بلوچ ءِ کارھبند ءِ نزوری گْوش ئے یا زوراک ءِ واک؟ روچ ء ھما روچ ءَ کہ بلوچ ءَ سُد کتگ کہ مارا یک سند ءُ سیدیں ڈیھے ھست ءُ ما شنگ اِتگ اِیں اشانی ھواری المی اِنت تاں کجام سرے کہ چست بیتگ آ سر جَنّگ بیتگ۔ شھید پدا اھمد بیت کہ واجہ شھید گلام مھمد، لُمہ جان بیت کہ شھید منان جان سر کہ شُتگ اَنت مھلوک ھم نہ منتگ، شھید پدا اھمد ءِ روگ ءَ داں چنت وھد ءَ بے تواری منتگ “ بیٹی ءُ بچّی، ننگ ءُ ناموسیاں گوں وتی واجہ ءَ بلوچ ءَ را بلوچ بیگ ءَ نیشتگ جتگ ٹپ اِتگ ءُ شیرگ موم کش اِتگ اَنت ءُ پاکستانی ٹوھارے جوڑ کُتگ پہ بلوچستان ءِ دوشگ ءَ دیم ءَ داتگ داں شھید واجہ گلام مھمد اتکگ چہ آئی ءَ پد پہ ادارے شھید منان جان ءَ داشگ اَت دیرے نہ کُت ڈاکٹر جان ھم شھید کنگ بوت ءُ بلوچ راج ءِ تہ ءَ وڑ وڑیں ٹوھار جوڑ بیان بیت اَنت میان ءَ سر زاھر ءَ کس نیست اَت، پاکستان ءَ یک انچیں اجبیں ٹوھارے آؤرت کہ کس ءَ نہ زانتگ اَت کُلّ ئے پِرّتک اِنت اے بریگیں بے تواری ھمینچک سیاہ ءُ تھار کہ چم پہ چم ءَ میم نہ بوت، کُلاں رد وارت ءُ اے ٹوھار گوسکے منّگ بوت، بلے وھدے کہ ماھکانی بوت تاں آپدر بوت۔
او بلوچ ءِ شپ تھاریانی ماہ ءُ مھرنگ!
بیا کہ بیگواہ ءُ شھیدانی وارس تئی رھچار اِنت۔ بیا کہ ٹوھار روچے رنگے ءَ رجینگ بیگ ءُ دیم ءَ آرگ بیگ ءَ اِنت پہ ماتیں سرڈگار ءِ دوشگ ءَ۔ گوں وتی ٹوھاراں بلوچ ءَ ریپینگ ءَ باڑہ اَنت۔ بیا کہ ما انگت گیش ء وتی انا ءُ وتی منّارینگ ءُ یکے چہ دومی ءَ سوائی بوگ ءِ گر ءُ چِک ءَ اِیں۔ اے بری کائے تاں یک دگے کراماتے بیار گوں؛
من ھمے کہ وپسگ ءَ باں منی کلمو ءِ بدل بس یک دواے، ارمان کہ چو ترا پہ بلوچیں ندکاراں کدی چوشیں کندیلے کہ سبا اَت، پدا بلیت ءُ روک بیت۔ چو مبارک ءَ شاگ دنت ءُ انور ءَ چمیت ءُ اے وپتگیں پیل ءَ ٹوھینیت کہ واجہ! تئی ھم یک زمہ داری یے اے گلامیں راج ءِ تہ ءَ ھست۔ بلوچ ندکار چو زیکیں زالبول ءَ وتی ھورکیں اندر ءِ چل ءَ پیشکانڈگءَ اَنت، بہ کول ءِ کندیل جان چہ وت ءَ بیگانگ اِنت۔ بید ھمے سے ءُ چاریں آریپیں کماشاں واجہ منزور بلوچ، شاہ مھمد مری انور ساجدی ءُ سے چاریناں۔
من ءَ اُمیت اِنت تو کہ کائے اے تک ءَ الم جیڑئے۔
تئی ماں زندان ءِ کُولی ءَ نبشتگیں کاگد پہ وتئی یکیں برات ناسر جان ءُ پہ گْوھارارں وھدے رسانکدر ءَ دیست تاں تئی پہ مات ءَ نبشتگیں کاگد ءِ ترانگ ءَ کپتاں! کہ من گوں وتی پُرشتگیں بلوچیاں رجانک کتگ اَت۔ تو کہ میسنجر ءَ منی منت گپت، تاں ھاتروں وش بیت۔ من اے کاگد ھم رجانک کتگ گودی جان! کدی درکائے ءُ وان ئے ءُ منی منت ءَ گرے ءُ منی دل ءَ وش کن ئے؟ تئی اے گپ کہ ”شما بہ زان ا٘ت کہ شمئے گوھار نزور نہ اِنت۔ لُنٹاں پھری بچکندے شنگ اِت ءُ من شمئے پہ ھزارنازیں وتن بانوریں لُمہ جان ءِ سر کنگ ءِ کاروان ءِ ترانگ ءَ کپتاں وھدے گلنسا ءَ سپر جتگ اَت ءُ اتکگ اَت۔ من کہ ھال گپت اَنت تاں گْوشت ئے: ”ھسا اے لُمہ ءِ جند انت نور پاک ئے ھچ مکنت اےبانک ءِ جاگھ ءَ گپیت ھمائیءِ ڈولیں ملنگے۔“ من کند اِت ءُ گْوشت ھو دانکہ ملنگ ءُ گنوک ے مہ بہ ئے پاداں داشت نہ بہ ئے لالے۔ ھمے پہ وتن گنوک ءُ آشکیں وشرنگاں بلوچ راجی جنز سمبھینتگ پہ وتن ءِ بانوری ءَ۔“
سُھبی تئی جُستے کُت، من گْوشت کہ پہ گودی ءَ کاگدے نبشتگ کنگ ءَ آں، گْوشت ئے بڈّے بارے سلام ئے کن۔
زیت آجو بات ات
سوبین بات ات
تئی نابودیں رجانکار
ھسابجار
چہ دریں دیارے ءِ پناگیریں بُنجلے ءَ
15-4-2025