گچین، نچین ءُ پدا چُکچین

نبشتہ کار: اباس ھسن

اردیں سھب ءَ مھلہ چم  پچ بنت گڑا برانڈہ ءَ مات ءِ آرت لیسگ ءِ لیسناکیں بْرمشے منی گوشاں رُدان بیت۔ من گشاد گشاد ءَ پاد کایاں آپ دستے کناں، سر ءُ چمے شوداں کایاں چل ءِ سر ءَ۔۔۔مات روگنی نان پچگ ءَ اِنت۔ ما مات انگیر کتگ۔ رُکسانہ (رخسانہ) ءِ درستیں چک یک پہ یک ءَ آس ءِ سر ءَ آیان اَنت ءُ ما نشتگ اِیں مات ءَ را گوں سوالاں بڈ ءَ زرتگ۔ کسانی انچیں اُمرے کہ مردم ءِ اندر ءَ جُستانی گْرنچے گوش ئے بُتکگ۔ برے ماتی وت آس ءِ بابت ءَ بازیں کسہ آرگ ءَ انت: اردیں کہ آس گپگپیں توار کنت گڑا شما درست بہ گْوش اِت وشھال، وشھال۔ مات آس ءِ بابت ءَ انچوش گپ ءَ اَت گْوش ئے زاناں آس ھدا یے۔ مارا آ سوج دیگ ءَ اَت کہ شمارا آس ءِ شرپ کنگی اِنت۔ دیوان جنزگ ءَ اَت۔ دیوان ھما وھد ءَ دو دیوان بوت وھدے کہ سھبانی سر ءَ ناکو بابت اتک۔ بابت ڈاکٹرے اَت۔ بلے ما وھدے کہ دیستگ اَت گڑا آ نشہ ءِ گپچلاں کپتگ اَت۔ ناکو بابت مدام سھب ءَ لوگ ءَ اتک، روگنی نان ئِے وارت پدا شت۔ ناکو بابت ءِ گیشتریں زھگ نشہ ءِ ارجان اِت اَنت۔ ناکو بابت ءِ زوالی، آئی ءِ گْوست ءِ کسہ، وشھالیں زندمان، آئی ءِ لوگبانک؛ رُکسانہ (رخسانہ) ءِ ھاتوانی ءُ ھانوادگی ءِ بارہ ءَ مدام مات گپ ءَ اَت۔ ناکو بابت تئی پت ءِ شیر برات اِنت۔ شما آئی ءِ برازتک اِت۔ مات ناکو بابت ءِ بارہ ءَ انچوش گپ ءَ اَت گْوش ئے زاناں آئی ءِ زوال مات ءَ را سک تورگ ءَ اَت۔ پدا چد ءُ گیشتر پمیشکا آئی ءَ تورگ ءَ اَت کہ آئی ءِ چک ھم نشہ کنگ ءَ اَت۔ اِکبال (اقبال) کہ بازار ءَ اکُل ءِ نام ءَ نامدار اَت آ ھم نشہ ءِ ارجان اَت۔ من وھدے بیمار بوتگاں یا سک ریش بوتگاں گڑا منی الاج مدام ناکو بابت ءَ کتگ۔ پمیشکا من ءَ ناکو بابت ءَ گوں ءُ آئی ءِ چکاں گوں سکیں مھرے ھست اَت۔ منور، آمر (عامر) ءُ آئی ءِ لاپ شودیں چُک نبیل۔۔۔۔۔درست دوست بوت اَنت، پرچا کہ منی مات ءَ دوست اِت اَنت۔ زمانگ ءَ وتی پشتک مٹ کت۔ ناکو بابت ءَ ھم کوڑہ یلہ دات، اِکبال (اقبال) اُوں امروز ءِ مجاں اندیم بوت۔ نوں بلوچ ءِ ھمک میتگ ءَ جنگے ءَ سر کش اِتگ۔ یکدیمے اوگامانی توار بُرز اَت گڑا دومی نیمگ ءَ تیر ءُ ٹوپانی۔۔۔۔۔مردم گیشتر آجوئی لوٹوکیں مردمانی پلہ مرز اِت اَنت۔ وھد جنزان اَت اردیں کہ تمپ چاریں نیمگ ءَ پوج ءَ پُچ اِت، انگیر کنان کت، آجوئی لوٹوک push کنان کت اَنت گڑا دیر نہ گْوست ھرچی کہ پہ شوک گون اَت گڑا آ درستاں یک پہ یک ءَ سرکار ءَ را سلامی دات ءُ سرکار ءِ نیمگ ءَ لیٹ اِت اَنت۔ پدا گڑا سرکار ءِ ھاتر ءَ کار ءَ اِت اَنت۔۔ برے یکے چست بہ کن، بہ جن۔ تمپ انچوش بوت کہ اُود ءَ ترا دوائی آجوئی لوٹوکے مردمے دست نہ کپت۔ ھمک مردم سرکار ءِ ترس ءَ ھمائی ءِ نیمگ ءَ لیٹان بوت اَنت۔ چد ءُ پد نہ کسے ءَ اوگام جت نئیکہ تیرے آس دات۔ تمپ زمانگ ءِ ھمک ردوم ءَ چہ زبھر بوت۔ تو بہ گْوش تمپ ءَ بس زندگیں لاش اِت اَنت کہ بازار ءُ دمکاں یلہ اِت اَنت۔ بلے یک نوکیں ھم پدریچے سر چست کنان اَت کہ ھمے پدریچ ءِ اندر ءَ نبیل بابت ھم ھوار ات۔۔۔۔نبیل بابت کسانسالیں شائرے اَت۔ شائر بوگ ءِ مانا ھمیش اِنت کہ آ سک باز sensitive بیت۔ ھمک چیز ءَ ھورتی ءَ گوں چار اِیت۔ نبیل انچوش اَت۔ گْوش ئے آ چاگرد ءَ گوں ھمدپ نہ اَت۔ پمیشکا من مدام دیست کہ آ سر سر جَنگ ءَ اَت، برے کور، برے جنگل ءُ مچکدگاں یلہ اَت۔ برے کوہ ءُ کوچگ۔۔۔۔۔اردیں کہ نبیل کالج ءَ سر بوت گڑا آ اِد ءَ ھم ایمن نہ اَت۔ وانوک ءُ بودناکیں نودربرے اَت۔ بلے آئی ءِ تُن گْوش ئے اِد ءَ ھم پرشگ ءَ نہ اَت۔ بلے نیزگاری ءِ سبب ءَ آئی ءَ ھجبر تمپ ءَ ڈنّ دراتک کت نہ کت۔ نوں تمپ ءِ انچیں جاورے اتکگ اگاں کسے شیئر نبشتہ کنگ ءَ، وتی چاگرد ءِ اُوشت آماچی ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ اِنت گڑا آئی ءَ بہ کُش۔ بزانکہ بلوچ ءِ ھچ پیمیں سرمایہ ءُ میراسیں پکر ءِ واھند زندگ بوگ ءَ نیلگی اِنت۔۔۔۔۔نوں ھمے دابیں نوبتے رُستگ کہ بلوچ ءِ سرمایہ ءُ مڈّیاں گچین ءُ نچین کنگ پدا گڑا چکچین۔۔۔۔ نبیل ھمے وڈالانی دیمپان بوت۔۔۔۔آئی ءَ دو آڈالیں پوڈَہ(ہیروینی) کاینت تیرباران کن اَنت۔ اے تھنا نوں نبیل ءِ کسہ نہ اِنت، بلکیں اشی ءِ سر ءُ شاہ ھمک گس ءَ داں سر بیت۔ نبیل جان، تئی سر ءَ من چنچو اُوست داشتگ اَت کہ یکیں زھگ تو بہ ئے کہ وتی مات(رُکسانہ/رخسانہ) ءَ کوپگاں زور ئے۔ پرچا کہ تئی مات ءَ بس بزگی دیستگ اَت۔ واری ءُ لنگڑی۔۔۔۔۔۔چکانی آپ ءُ آس ءَ جتگیں زندگی۔۔۔۔۔۔بلے تو ھما ایوک ءُ تھنائیں زھگے اَت ئِے کہ نشہ ءِ نادْراھی ءَ چہ پَسّند ءُ دور اَت ئِے۔۔۔۔وانگ ءَ اَت ئِے، شیئر نبشتہ کنگ ءَ اَت ئِے۔ گپ جنگ ءَ اَت ئِے۔۔۔۔ بلے دژمن ءُ بدواھگاں اچ تو تئی ترّیں زبان پچ گپت۔۔۔۔۔نوں ما پر تو بس موتک ءُ شموتک کنگ ءَ نشتگ اِیں دگہ ھچ مئے دستاں نہ بیت۔۔۔۔ پرچا کہ ما لگوریں مردم اِیں، ما وتی سرپاں لگور ءُ زندگیں لاش جاگہ داتگ اَنت۔ نوں نبیل جان تو گلباگ ءِ توتی ءُ واھُند ئے من زاناں اُود ءَ ھم تو لگوریں ءُ چم کُٹیں مردماں وتی سرپ ءَ ھوار نہ کن ئے۔