نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
ما کہ کسان بوتگ اِیں گُڑا ما پہ کسّہ ءِ گوشدارگ ءَ وتی اَمّی (بزاں مات ءِ مات) ءِ کِر ءَ شُتگ اِیں، چی ءَ کہ من ءَ منی اَمّی ءِ کِسَّھانی گوشدارگ سک وش بوتگ، آئی ھَمک کِسّہ من ءَ انگت ءَ یات اَنت۔ بَلُک ءَ را وتی پیش شِنگی بوتگ اَنت ءُ مارا آئی کِسّھانی گوشدارگ۔
یک شپے ءَ من وتی بَلُک گْوشت کہ مرچی انچیں کِسّھے بہ جن کہ من بِھ آ کِسّہ اِش نہ کُتگ ءُ کِسّہ لُکّ ءُ بِھ بیھال مہ بیت۔
بَلُّک ءَ دہ پیش منی دیم ءَ چَگل دات ءُ گْوشت: ” مرچی ئیں کِسّہ سک وش اِنت، بس منی تَگِرد ءِ پیشاں بہ شِنّ اِت ءُ شیرچاھے اُوں شُمار ءَ دے آں۔“
ما وتی پیشانی شِنگ بِندات کُت ءُ بَلُک ءَ وتی کِسّہ۔ بلُک کسہ کنگ کہ: ”یک جنین آدمے بوتگ اِشی ءَ را وتی مرد دوست نہ بوتگ، ھمے کہ مرد پہ شِکار ءَ در کپتگ گُڑا جنین ءَ وتی یار (ھمے جنین ءَ را سنگتے بوتگ مُدام مرد کہ پہ کار ءُ روزگار ءَ در کپتگ یا پہ شِکار ءَ شُتگ) لوٹارینتگ۔
ھمے کہ مرد پہ شِکار شُتگ گُڑا جنین ءَ ھمے مرد وتی لوگ ءَ آؤرتگ ءُ گوں آئی گپ ءُ رپ کُتگ کہ من ءَ منی مرد دوست نہ بیت من آئی ءَ کُشگ لوٹاں ءُ گوں ترا سیر ( بِزانکہ سانگ) کنگ لوٹ آں۔ من وتی مرد ءَ رَد دیاں ءُ گْوشاں کہ من ءَ پیش بُرگی اِنت من گوں ترا کایاں گوں، گُڑا تو ھمود ءَ بیا ءُ منی مرد ءَ بہ کُش ءُ من ءُ تو پد ءَ سیر کنیں۔ گوں اے گپاں مرد ( ھمے جَنین ءِ یار) گْوش اِیت کہ اے وڑ وَ کُشگ نہ بیت، تو وتی مرد ءَ زھر بہ دئے ءُ بہ کُش، جنین گْوش اِیت کہ ترا کار نیست گون کُشگ ءَ۔ آ نوں منی دست ءَ اِنت تو بس منی ھبراں بہ زور۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔مرد گوش اِیت شریں بس ھبر زُرتگ۔
یک روچے مرد ( ھمے جنین آدم ءِ مرد) شِکار ءَ نہ روت گُڑا جنین آئی گْوش اِیت کہ من ءَ یک روچے شِکار ءَ بہ بر گوں تو شِکار بہ کن ءُ من پہ وت ءَ پیش بُراں۔ گُڑا مرد ھان کنت ءُ گْوش اِیت کہ شریں ترا من براں گوں۔
دومی روچ ءَ مرد وتی جنین آدم ( لوگ بانُک) ءَ گون وت ءَ بارت گوں پہ شِکار ءَ، گُڑا مرد ءُ جن کہ وتی منزل ءَ سر بنت جنین وتی مرد ءَ گْوش اٚیت کہ تو برو پہ شِکار ءِ شوھاز ءَ من ھمد ءَ نِنداں پہ وت ءَ پیش بُراں۔
مرد روت پہ شِکار ءَ گُڑا ھما مرد ( جنین آدم ءِ یار) کئیت ءُ ھمے جنین ءَ گْوش اِیت کہ تئی مرد؟
جنین آدم پسّو دنت ءُ گْوش اِیت کہ تو انی برو مرد وھدیکہ کئیت من شاکارگے جناں ءُ وتی مرد ءِ تُپنگ ءَ وتی دست ءَ کناں تو بیا ءُ منی مرد ءَ بہ کُش۔
وھدیکہ مرد کئیت گُڑا جنین وتی مرد ءِ تُپنگ ءَ وتی دست ءَ کنت ءُ شاکارگے جنت، ھما مرد چہ پیش ءَ در کپیت ءُ دیم پہ مرد ءَ کئیت ءُ گْوش اِیت کہ ” من تئی کُشگ ءَ اتکگ آں، اے جَنّ تئیگ اِنت بلے من ءَ دوست بیت ءُ من آئی ءِ گوم ءَ سیر کنگ لوٹ آں۔“
مرد گْوش اِیت کہ ”شُما من ءَ اگاں کُشت اے کرک ھال دنت۔“
ھما مرد کند اِیت ءُ گْوش اِیت کہ ”تو گنوک ئے نوں، کرک کُج ءَ ھال دنت؟ اگاں کرک ھال دنت بِل کہ ھال دنت۔“
جنین وتی یار ءَ را گْوش اِیت کہ کرک یک ھُشکیں دارے چہ کُج ءَ ھال دنت، مرد ءَ بہ کُش۔“
جنین گوں وتی یار ءَ وتی مرد ءَ کُش اِیت ءُ لوگ ءَ روت ءُ گوں ایشی ءَ سانگ کنت۔ سالے ءَ پد مرد ءَ را چُکے بیت آئی ءِ چُک مزن بیت ءُ مُدام روت گوں میتگ ءِ چُکّاں لیب کنت ءُ دیراں لوگ ءَ کئیت۔ دو سے سال ءَ پد چُک کہ مزن بیت گُڑا آئی ءِ مات مُدام وتی چُک ءَ گْوش اِیت کہ شپ مکن ءُ میا، وت ءَ پہ وھد لوگ ءَ سر بہ کن ما پَریشان بہ اِیں۔
یک روچے ءَ مرد گوں جن ءَ زان پہ زان بیت ءُ داں کَرکی تاکے گْوات ءَ را گون بیت ءُ مرد کہ کرک ءَ گِند اِیت کندگ ءَ لگیت ءُ وتی جنین ءَ گْوش اِیت کہ ”ترا یات اِنت تئی مرد ءَ مِرگ ءِ وھد ءَ چے گْوشت کہ کرک ھال دنت، کرک اِش انت کُجام ھالے گون اِنت باریں؟۔“
جنین ٹھک دنت ءُ گْوش اِیت کہ ”کرک کُج ءَ ھال دنت ھاھاھاھا، آ گنوک اَت گون وتی گپاں۔“
اے ساھت ءَ چُک لوگ ءِ دپ ءَ نِندوک بیت ءُ اے ھبراں اِش کنت۔ وھدے کہ چُکّ اے ھبراں اِش کنت گُڑا اے ھبراں دل ءَ دار اِیت کہ اے منی پِت وَ نہ اِنت منی پِت اِشاں کُشتگ، چُک مزن بْوان بیت، یک روچے کئیت ءُ وتی پت ءِ ھما تُپنگ ءَ زور اِیت ءُ نِند اِیت داں آئی ءِ مات گوں مرد ءَ کئیت، وھدے کہ مات وتی چُک ءَ گِند اِیت کہ آئی ءِ دست ءَ تُپنگے ھست گُڑا چُک ءَ گْوش اِیت کہ مکن اے آس بارت ءُ ترا لگ اِیت۔
چُک تُپنگ ءَ تیر کنت ءُ گْوش اِیت کہ ” شُمارا یات بیت منی پِت ءَ شُمارا گْوشت کہ ”کرک ھال دنت“ ءُ شُما گْوشت کہ کرک چون ھال دنت، ھمیش اِنت کرک ءَ ھال داتگ۔“
وھدیکہ مرد اے ھبر ءَ اِش کنت گُڑا وتی جنین ءَ گْوش اِیت کہ ”کرک ءَ ھال دات۔“
چُک وتی مات ءُ ھما مرد ءَ کُش اِیت ءُ وتی پِت ءِ بیراں گیپت، بِزاں کرک ءَ ھال دات۔
بَلُک ءَ وتی کِسّہ سرجم کُت ءُ گْوشت: ”اے دُگنیا ءَ تو چے کہ کن ئے ترا آئی ءِ مُز اَلّم ءَ رس ا٘یت، شریں کن ئے شریں گِندے، اگاں ھرابیں کن ئے ھرابی ءِ مُز ترا اَلم ءَ رس اِیت۔“
