نبشتہ کار: امجد رھیم
اے وھد ءَ ما بہ چار ایں مئے چاگِرد ءِ توک ءَ بازیں نودربرے کم بلوچی ءِ وانگ زانت، چی ءَ کہ آیانی جُھد باز کم اِنت پہ وتی جند ءِ زُبان ءِ وانگ ءَ۔ آ گْوش اَنت بلوچی زُبان گْران اِنت پمیشکا وانگ نہ بیت۔ من اے بابت ءَ گْوشگ لوٹ آں کہ پیسر ءَ ھرچ وڑیں چیزّے پہ بنی آدم ءَ گْران اِنت، چی ءَ کہ آ جُھد نہ کنت، ھزمت نہ کنت، گُڑا بزان آ چیزّ الّم گْران بیت۔ ھمے وڑ ءَ ما وت وتی جند ءِ زُبان ءَ مہ وان اِیں دگہ لس مردم مئے زُبان ءَ نہ وان اِیت ءُ دیم ءَ بَرگ ءِ جُھد ءَ نہ کنت، بلکیں مارا وت وتی زُبان وانگی اِنت۔
اگاں لس مردم وتی جُھد ءَ برجم بہ دار اِیت ءُ چیزّے ءِ سر ءَ ھزمت بہ کنت آ الم وتی منزل ءَ سر بیت۔ ھمے وڑ ءَ مئے راج وتی زُبان ءَ بہ وان اِیت ءُ زُبان ءَ بیگواہ مہ کنت، گُڑا مئے زُبان الّم دیم ءَ روت ءُ دیمروئی کنت۔
مارا درامدانی زُبان وانگی اِنت، بلے وتی جند ءِ زُبان گیشتر وانگی اِنت۔ چی ءَ کہ یک راجے ءَ را زُبان زندگ کنت، بایدیں کہ ما وتی ماتی زُبان ءَ گپ بَہ جن اِیں ءُ بہ وان اِیں۔ وتی ماتی زُبان ءَ نبشتہ ءُ شریں وڑے ءَ بہ وان اِیں۔ چوش کہ اے زمانگ ءَ بلوچی ءِ وانگ باز آسان اِنت، انچوش کہ یکّے ءَ وتی زُبان ءِ شوک بہ بیت آ وتی زُبان ءَ ھمے گْوانکوھانی توک ءَ وان اِیت۔
بازیں نودربرے انگریزی ءُ اُردو ءَ وتی زُبان ءِ توک ءَ گپ کنگ ءَ ئے بزان دری زُبان ءَ وتی زُبان ءَ گوں ھَور کنگ ءَ اِنت۔ درامدانی زُبان ءَ بہ وان اِت بلے آیاں وتی زُبان ءِ توک ءَ ھَور مہ کن اِت، چی ءَ کہ ھرچ زُبان ءِ وتی ارزشتے ھست۔ وتی جند ءِ زُبان ءَ گپ ءُ تْران بہ کن اِت داں زُبان ءِ بیگواھی مہ بیت، اگاں زُبان زندگ بوت بزان یک راجے ءِ زندگ بوگ ءِ برابر اِنت۔
سنگتاں! وتی زُبان ءَ بیگواہ مہ کن اِت، اگاں زُبان بیگواہ بوت بزاں مئے جند بیگواہ اِنت۔ بلوچی زُبان ھِچ گْران نہ اِنت پہ وانوکاں، بازیں نودربرے بلوچی نہ وان اِیت ءُ پد ءَ گْوش اِیت بلوچی گْران اِنت ءُ وانگ نہ بیت۔ من ھمے گْوشگ لوٹ آں کہ وتی زُبان ءَ وت برجم بہِ دار اِت۔ وتی نوکیں پدریچ ءَ شرّی ءَ بلوچی ءَ بہ وانین اِت ءُ دیم ءَ بَرگ ءِ جُھد ءَ بِہ دار اِت، کُل جُھدکار ءُ زانتکار بلوچ بات اِت۔ زِبان دوست ءُ راجدوست بات اِت۔
