نبشتہ کار: زریپ زھیریگ
رمس 2 مئی 2022 اَت کہ من سپرے ءَ اِت آں، اے سپر ءَ سے سنگت ھمراہ اَت کہ آ سنگتانی تہ ءَ یک سنگتے شھید اِکرام جان اَت۔ ما گوں شھید ھاجز جان ءَ ڈیک وارت شپ ءِ ساھت یک بَج اَت کہ ما آئی ءِ گوم ءَ پہ ٹھک ءُ کندگ داں شپ ءِ چار ءَ نشت ءُ دیواں کُت۔ سُھب ءِ سر ءَ ھاجز جان ءَ مارا گْوشت کہ: ”سنگتاں من سپرے ءَ دلمانگ آں ءُ شما بُرو اِت ماں اوتاگ ءَ کمیں دَمے بِہ کش اِت۔ اگاں من ءَ موہ بوت من الم کا آں۔“
من گْوشت سنگت تو وتی کاراں گیگ ءُ گور بَہ کن ءُ مئے واستا مہ جیڑ، ما رو اِیں اوتاگ ءَ دمے کشاں ءُ پد ءَ دیمتِر ءَ جُنزان کن اِیں کہ مارا کمیں کار ھست۔ تو اللہ ءِ میار ئے ءُ ما رھادگ بیت اِیں دیم پہ اوتاگ ءَ۔
وھدے ما اوتاگ ءَ سر بیت اِیں سلام ءُ الیک ءَ چہ پد یک کسانسالیں ورناھے پاد اَتک ءُ مارا آپے دات، آئی جند کسان اَت بلے پِگر ءُ لیکہ سک مزن اَت۔ آپ ءِ دیگ ءَ چَہ پد آئی ءَ بِچکند اِت ءُ گْوشت: ” سنگتاں ھالاں بہ دے اِت چوں بیتگ شُمئے سپر؟ چوں اِنت لگوریں دژمن؟“
من گْوشت سپر وش بیتگ، شُمئے سنگتانی دُوا ءُ نیک ءِ پُشت ءَ دژمن ءَ را ورناھاں گوں وتی کُربانیاں پْروشتگ۔ بِچکند اِت ءُ گُْوشت ئے: ”ھو یار! دژمن نوں پْرشتگ، بلے کمیں ھِمت لوٹ اِیت۔“
ھمد ءَ ک کماشیں سنگتے نشتگ اَت، آئی بچکند اِت ءُ گْوشت: ”ساھل جان جنگ نوں شُمئے ورناھانی کوپگان اِنت، ما وَ نوں کماش ایں۔“
آئی ءَ گوں وتی شیرکنیں بِچکنداں پسّو دات ءُ گْوشت: ” نا نا نا! ناکوجان چوش نہ اِنت، اِے گْرانیں بار دْرستاناں کوپگاں کنگی اِنت۔ من وتی زمہ وارایاں پورا کن آں، بلے دْرستان ءَ وتی زمہ واری پورہ کنگی اَنت۔“
آ سک مِھروان ءُ آئی ءَ را دْرستیں سنگتانی ھیال پِر اَت، ھمک ساھت ءُ دمان آتک مئے گْور ءَ نشت ءُ جُستے کُت ”سنگتاں چاہ ور اِت؟ سنگتاں شما دَمبُرتگ کمو آرام بِہ کن اِت۔“
چوش کہ من سک دَمبُرتگ ءُ واب ءَ ھم گپتگ اَت، چَم پَچ ءُ بند بوگ ءَ اَت آں بلے دل ءَ نَہ مَرئینت کہ من بہ وپس آں، پرچا کہ آئی ءِ گندگ ءَ گوں ھوار من سک بے تاھیر بیت آں۔ دل ءَ گْوشت کہ آئی ءَ را بہ گْوش آں کہ بیا من ءُ تو دیوان کن آں، بلے بژن کہ من گْوشت نہ کُت۔ پرچا کہ آئی ءَ را اوتاگ ءِ سرجمیں کارانی ھیال پِر اَت ءُ آ سک ءَ زمہ دار اَت، وھدے کہ روچ بیگاہ بوت آئی ءَ من ءَ گْوشت ”سنگت بیا رویں آپ ءِ سر ءَ جانے بشود کمو سپر ءِ ژندی ھلاس بیت۔“
من دَم ھم بُرتگ اَت ءُ واک ھم گرَگ ءَ نہ اَت، بلے دل ءَ گْوشت کہ آئی ءِ ھمراھی ءَ بُرو گوں آئی ءَ گپّ ءُ تِران بِہ کن۔ من گْوشت شریں سنگت بہ رویں، ما آپ ءِ سر ءَ شُت ءُ سر بیت اِیں گڑا من وتی پُشتیگ زُرت ءُ لانک کُت۔ وتی پوشاکانی شودگ ءَ لَگت آں کہ آ اتک ءُ منی دست ءَ چَہ پوشاک پَچ گیپت اَنت، من وس کُت کہ من وتی پوشاکاں وت بشوداں، بلے آئی ءِ مِھر گیش اِت اَنت کہ آئی ءَ اَچ منی دست ءَ چَہ پَچ گیپت اَنت ءُ شُشت اَنت۔ من جان شُشت ءُ پد ءَ آئی ءِ ھمراھی ءَ ایِدگہ سنگتاں ھوار اوتاگ ءَ شُت اِیں ءُ وھد مَگرب بوت۔
اَئی کُڈ ءِ دیمی نیمگ ءَ بسترے تالان کُتگ اَت ءُ من ءَ توارے کُت کہ ”سنگت بیا اِد ءَ من ءُ تو دیوان کنیں۔“
ھمد ءَ چہ مئے نند ءُ نیاد داں دیر ءَ برجاہ اَت، سَھتے ءِ پِرگوزگ ءَ پد ما ناں وارت ءُ ھلاس کُت۔ دْرستیں سنگت واب ءِتیاری ءَ کنگ ءَ اِت اَنت کہ من ءَ اِے شپ گوں آئی ءِ روچ کنگی اَت، بلے من سک دَمبُرتگ اَت ءُ روچ ءَ سپر ءَ بیتگ اِت اَنت۔ آئی ءَ را اوتاگ ءِ دُرسیں سنگتانی ھیال گْور اَت ءُ گیش وھد کشگ نہ بوت، من ھمد ءَ وتی بستر ءِ سر ءَ وپتاں ءُ منی ھمراہ منی کَش ءَ وپتگ اِت اَنت۔
سُھب ءِ سر ءَ ما پاد اَتک اِیں ءُ چاہ وارت، ما سنگتان ءَ رُکست کُت ءُ آئی ءَ گْوشت کہ بہ نند اِت مرچی گیندُک ءُ دیدارے کن اِیں، بلے منی وتی دل ءَ اَت کہ مرچی بہ ننداں چُش کہ انچیں کار اِتاں کہ مارا روگی اَت۔ آئی ءَ سنگتے زُرت ءُ سیکل ءَ سوار بیت ءُ مئے ھمراھی ءَ داں نیم ساھت ءِ راہ ءَ اَتک ءُ مارا راہ دات۔ ھمد ءَ چہ آئی ءَ من ءَ امباز اِت ءُ من آئی ءَ را امباز اِت ءُ گْوشت ھواراں سنگت! اگاں وھد ءَ مارا موہ دات کائیں تئی چارگ ءَ، آئی ءَ گْوشت ”ڈیک وریں، اگاں اللہ زندگی یے بہ دنت، ھواراں سنگت۔“
من کمیں دیمتِر ءَ شُتاں ءُ چَک پد ءَ کُت ءُ چار اِت داں وتی چاگل ءِ دپے پَچ کُتگ ءُ آپ ءِ ورگ ءَ اِنت، ھمد ءَ چہ آئی ءَ دست چِست کُت ءُ گْوشت ”اللہ شُمئے نگھپان بات۔“
من گْوشت کہ دائمی ھست بات ئے ءُ ھواراں سنگت،
بلے ساھِل جان تئی دیدار پمّن چو وابے ءِ داب ءَ بوت۔ پرچا کہ من ءَ گوں ترا باز نیاد کنگی ات، من ءَ اَچ ترا باز در برگی اَت، بلے تو زوت اشتاپ کُت یار! بس تھنا تو وتی ھما کوھیں گم پمّن ءَ سوگات کُت کہ زند ءِ ھمک ساھت ءَ گوں من ءَ وپا دار اِنت۔ ھما کتھی شموشگ نہ بیت، نوں من تئی ھمے داتگیں گمانی اندر ءَ ھما مھرانی پوتینکاں پولان آں کہ تو منارا پہ واھگے بکش اِت۔
