نمدی یے پہ شھید شھمیر پنام ء سپر جان ءَ

نبشتہ کار: ناشناس

دْرھباتے!

چہ دْروت ءُ دْرھبات ءَ رند من گْوش آں یار سپو جان ھما اِنت کہ تو رپتگ ئے من سک ابتیک آں، پہ ترا سک زھیر کنت۔ ترا گوں گوستگیں ھر ساھت  ءُ  دمان گیر کائینت۔ ترا چہ رستگیں مھر، پنت ءُ نسّیت درست گیر کائینت ۔ تنیگا ترا چہ سک باز دربرگی اَت، بلے تو اشتاپ کُت۔ سک زوت چہ ما چہ سِست ئے۔

یار تو زان ئے تئی بانُکین جنک ترا سک یات کنت۔ مرچی تئی ھند ءَ سر کپت تئی جنُکوک دیست گڑا سک گیمگ بوت آں، تو سک گیر اتکے ءُ پد ءَ تئی جُستے ھم کُت کہ منی ابا مرچی گون نہ اِنت۔ ابا باز وھد بیت کہ منی چارگ ءَ  نئیت، من ءَ ابا ءِ واستا سک زھیر کنت۔ من ھچ نہ زانت کہ چءَ پسّہ بہ دیاں، وت ءَ ستر داشت بلے من وتی ارس داشت کُرت نہ کُرت اَنت۔ من آ امباز کُت ءُ منی ارس شیپ گران بوت اَنت۔

سپر جان!

ترا گوں گْوستگیں زند ءِ ھر ساھت گیر کئیت، تو پہ سنگتاں سک باز مھروان بوتگ ئے۔ تو درستیں سنگتاناں یک ھساب ءَ مھر داتگ، ھر سنگت گْوش اِیت کہ تئی دوستریں سنگت ھما بوتگ تو درست بے کساس مھر داتگ اَنت۔

تو ھر گپ ءُ ھبر گوں انچیں رنگے ءَ سرپد کُت کہ انچو مات وتی چُک ءَ سرپد کنت۔ جنگی رپک ءُ ھُنر بہ بہ اَنت یا زند ءِ دگہ اڑ ءُ جنجال تو درست گوں شوکیں رنگے ءَ سرپد کُرتگ اَنت۔ جنگانی شوربندی سکا شوکیں رنگے ءَ ٹھینتگ ءُ مدام سوبیں بوتگ اَنت۔

یار سپو جان!

 تو سک اِشتاپ کُت، من ترا مدام گْوشتگ اَت کہ سپو بہ چار چہ من چہ ساری نہ روئے کہ تئی یات ءُ گم گوں من زورگ نہ بہ اَنت، گڑا تو مدام کند اِت ءُ گْوشت کہ ”ھچ پریشان مبو جان! ترا چہ ساری نہ رو آں، اے زند چو جلدی یل کنگ نہ بیت۔“

 بلے! یار تو بے وپائی کُت من ءَ چہ ساری شُت ئے، تی یاتاں سک بیوار کُتگ۔ ترا یات بیت من ءُ تو پون ءَ گپ کُت ءُ من گْوشت سپو جان وتی اکسے روان دے دل ترا چارگ لوٹگ ءَ اِنت، تو گْوشت ”اکس روان دیگ نہ بیت جان، اگاں ترا زھیر کنت گڑا بیا دیوانے کن اِیں۔“

من پسّہ دات انشااللہ جان! چہ سپر ءَ واتر باں گڑا گوں ترا الم دیونے کن آں، بلے جان تو بے وپائی کُت۔ من کہ چہ سپر ءَ واتر بوت آں داں تو رپتگے اِت ئے۔