منی کتاب ”بے راھیں مِنزل“ ءَ چہ یک گِدارے

نبشتہ کار: الی جما زامرانی

دنیا ءِ تہ ءَ دود ءُ ربید انچیں دیوال انت کہ انسانانی ارمانانی دیم ءَ مِک بہ بیت کہ ناں پروشگ بنت ءُ ناں سر کپگ بنت، انسان چہ ھمے دود ءُ ربیدگاں بیوس بنت ءُ آیانی دست ءُ پاد ءُ ارمان ءُ واھگ دود ءُ ربیدگانی تہ ءَ بندوک بنت، بلے انسان ءِ دل ھر سھت ءُ دمان تلوس ایت ءُ بازیں نیمون کنت، نہ سھڑ اِیت ءُ ھما ارماناں یات کنت کہ سرجم نہ بوتگ انت ءُ ھمے وڑیں سھتاں درد ءِ جمبر سر ءَ ساھیل بنت ءُ سجئیں جبین دردانی اَمباز ءَ کیت، اے وڑیں درداں ھما کس سرپد بیت کہ آ ھمے وڑیں دردانی میار ءِ آماچ بوتگ ءُ دردانی زِر ءَ اُوژناگے کرتگ ءُ یا گوں درداں لیب ءُ گْوازی یے ءِ کرتگ، اے دردانی لیب ءُ گْوازی ءَ ھچ آسرے نیست ءُ ھلاسی ءِ مِنزل گار ءُ بیگواہ انت،
شے رامین ھمے دود ءُ ربیدگانی لَٹ ءَ لگ اِتگ اَت، آ جبین ءِ تہ ءَ دردیگ ات ءُ آ درداں چو پژم ءَ شِتگ ات ءُ آئی ءَ وتی دوست سک دوست اَت بلے دوست چہ آئی ءَ جتا ءُ سک دُور ات آ دردانی کاروان ءِ ھمراہ ات ءُ آئی درد ءِ کاروان مھرانی لد ءَ جھلاد ات آ وتی مھر ءِ گاریں مِنزل ءِ شوھاز ءَ سَربتگ ات، آئی ءَ وتی دوست ءِ گپ یات آتک انت کہ زانتکاراں گْوشتگ کہ زلوری نہ اِنت کامیاتی ءُ سوبمندی ترا وشھالی ءُ راھتی بہ دنت بلکیں وشھالی ءُ راھتی یک وژدلیں دلے دنت ءُ زند ءَ کامیاتی ءَ سر کنت ھمے ھاتر ءَ گْوش انت کہ مدام وشیاں اَمباز کن کہ آکبت پہ وشھالی گْوز اِیت، اے گپ وتی جاہ ءَ راست اِنت بلے انسان ھما وھد ءَ وژدل ءُ شادان بیت کہ آئی ءِ دیم ءَ آئی مرادانی مِنزل بہ بیت، بے منزلیں کامیاتی دل ءَ کولنج کنت مُپتیں دل وشی وتی جند ءِ گلایگ ءُ تسلا دیگ اِنت زیادھیں تسلا نااُمیتی ءِ چراگ روک بیت، نااُمیتی ءِ چراگ انسان ءَ تہ ءَ سوچان کنت کہ انسان ءِ پوروئیں زند ھمے چراگ ءِ آس ءَ سُچ اِیت کہ دل ءَ سک گْران گیر کیت،ناں روچاں آرام ناں شپاں کرار کیت بے کراری نوکیں زندے آؤرت نہ کنت، انسان ءَ کامیاتی ھما وھد ءَ رس اِیت کہ آئی تالہ ءُ کسمت ھمراہ بہ بنت، جان تندرست بہ بیت دل شادان بہ بیت کامیاتی وت آئی گْور ءَ کیت، اگاں تالہ ءِ مُرگ ءَ بال کت گُڑا برکھیر ءِ ھشکیں شاھاں وروک وارت ءُ مپتیں تسلا ھچ دردے نہ تْرھین ایت وھدیکہ کسمت ءُ بھت ءُ تالہ ءِ کَھر سر ءَ کپ اِیت دل ءَ ھچ آرام ءُ کرار ءَ نیل ایت وھدیکہ شے رامین بے کرار بوت گُڑا آئی ءِ پُر مھریں گپانی یات ءَ کپت، آئی ءَ گْوشتگ اَت کہ منی جان نپس انچک پرچا، پریشان ءُ پکرمند ئے من ءَ یات کن ءُ وتی دل ءَ شاد ءُ وژدل کن، آئی ھمے گپ مدام گیر آتک چی ءَ کہ اے آئی ءِ دل ءِ تہ ءِ توار اِت اَنت کہ ھمے گپاں شیرکنی یے ھمراہ ات آئی ءَ شے رامین پریشانی ءَ دیست نہ کت ھما کہ آئی آروس بوتگ ات ءُ آئی ءُ شے رامین ءِ راہ جدا جدا ات انت، بلے آئی ءَ مدام شے رامین ءَ دلبڈی ءُ دل ڈڈی ءُ نوکیں زند ءِ نیمگ ءَ رھادگ کنگ لوٹ اِت بلےشے رامین ءِ دل ات کہ بے کرار ات ءُ پریشان ات،دل ءِ رکاب آئی دست ءَ نہ اَت اَنت۔ وھدیکہ آئی آ یات کت وتی ھیالانی تہ ءَ آؤرت ءُ گوں آئی ءَ ھیالانی تہ ءَ دیوان کت گُڑا کمے آئی درد تِرہ اِت اَنت بلے زند ءِ سرجمیں مِھر ءِ تُن ءُ ھوشام نہ شُت انت چی ءَ کہ آیانی نیام ءَ یک بلاھیں دیوالے مِک اَت، آئی جدائی ءَ رند شے رامین بے چاڑ ات، زند ءِ ھر سھت ءُ دمان ءَ آئی ءِ دل آئی ءَ یات کنگ ءَ اَت آئی جان ژند اَت پکرانی منجل لھڑ ورگ ءَ اَت زند ءِ جنز دیم ءَ روگ ءَ نہ ات انت نوکیں زند ءِ دْروشمے دیم ءَ گِندگ نہ بوت آئی ھیال ءَ دنیا اوشتاتگ اَت بلے آئی ءَ زانت کہ دنیا دیم ءَ روگ ءَ انت وھد وتی گاماں چست ءُ ایر کنان ات زند ءِ شپ ءُ روچ ءُ ماہ ءُ سال روگ ءَ ات انت آئی ھیال کت کہ گوں وتی جان ءُ نپس ءَ چوں وتی دل ءِ درداں سئی بہ کناں اے وت جستے اَت؟
آئی ھیال ءِ تہ ءَ آئی شیرکنیں آواز گوں آئی ءَ ڈیک جنگ ءَ ات ءُ آ دل ءَ بیوس ءُ لاچار کت ءُ آئی ءَ وتی درستیں زند ءِ رنج ءُ گم ءِ ھال ربالو ءَ دات انت کہ آئی ءِ دوست ءَ سر اِش بہ کن آ وت گاریں مِنزل ءِ پداں گران بوت ءُ مھر ءِ مِنزل ءِ شوھاز ءَ گاریں کاروان ءِ ھمراہ بوت ءُ وتی گْوستگیں وھد ءَ یات کنگ ءَ لگ ات کہ پہ کلہ وابے آئی ءَ ھوش کنت کہ آ وانگجاہ ءَ شُت ءُ وانگجاہ ءِ وانینوک ءَ بزاں ماسٹر ءَ آ کتار کت انت ءُ آیانی ناکن اِش چار ات انت ءُ پد ءَ درتگیں ٹاٹانی سر ءَ نشت ءُ ماسٹر ءَ الپ انار ءُ ب بکری وانینت انت آ اولی درونت ءِ وانگ ءَ رند دیم ءَ روان بوت ءُ آئی زند ءِ جلک چکران بوت آ چہ اولی رِد ءَ تاں پنچ ءَ ءُ چہ پنچ ءَ شش ءَ شُت ءُ ھمے پیم آ دیم ءَ روان بوت تا مزنیں شھدربرجاہ ءَ سر بوت بلے آئی ءِ دل ءِ واھگ سرجم نہ بوت انت، آ کہ آئی ءِ رودینوک ات انت آیاں پہ آئی ءَ پہ وتی دل تب ءَ واھگانی کلاتے بستگ ات آئی باز پِری پِری کت کہ من نوکیں دور ءُ نوکیں پکرے ءِ واھند اُوں ءُ منی زند ءِ پیسلہ شما مہ کن ات بلے آئی رودینوکاں آ ائید ءِ کربانی کت، بلے آئی ءِ ارواہ اِش نہ کش اِت ءُ ھمے پیم آئی دوستیں ءُ ھمرازیں دوست ءِ واستا آئی ءِ رودینوکاں پہ آئی ءَ دگہ کسے درچت ءُ زرت کہ تاں روچ مروچی ءَ آ دوئینانی دل روک ءُ تلوسگ ءَ انت آ دوئیں ناں دنیا ءَ ات انت نا آزمان ءَ نا درمیانی زند ءِ تہ ءَ ات انت، آیانی روچ ءُ شپ ھوادگ ءَ گوزگ ءَ ات انت زند ءَ ھچ وشی یے ھمراہ نہ ات، شے رامین ءَ آ ھیالانی دنیا ءَ آؤرت ءُ آئی ء ھیال ءَ آئی ءِ نرمیں ھلوتک ءُ آئی وشیں آواز ءُ توار پیداک ات انت، آئی آواز ءِ سارتی ءُ وشیں توار آئی دل ءَ سارت کنگ ءَ ات ءُ گوش ئے ربالو آئی ءَ شے رامین ءِ دردانی ھال پہ آئی ءَ رسینتگ ات انت آئی وتی شیرکنیں آواز ءَ دروتے دات ءُ گوشگ ءَ لگ ات کہ مزنیں وھدے بیت کہ گوں تو دیوان نہ کتگ ناں کاگد ءُ دروتے پہ تو راہ داتگ چہ کاگد ءُ ند ءَ دوستی پْرشتگ بلے مروچی چہ تئی ھیالانی ربالو ءَ ناچار بوتگاں چی ءَ کہ منی نبشتگیں نمدی منی گپ منی یات درست گوں تئی جند ءَ ھمگرنچ بوتگ انت ءُ گوں تئی جند ءِ زرد ءَ ھمراہ بوتگ انت بلے وھدیکہ ھچ درے نہ بوت من ءَ دگہ ھچ دزرسے نیست ات ھمے ھاتر ءَ وتی دل من وت تسلا دات ءُ وت لیلو دات ءُ وت سھڑینت ءُ ترا ھیالانی تہ ءَ یات کت چی ءَ کہ تو منی اولی ءُ آھری پسند ات ئے منی اولی ءُ گُڈی واھگ اِت ئے کہ دل ءَ پہ تو کلاتے بستگ ات من ترا ھچبر بے ترانگ نہ کتگ ھمک سھت ءُ دمان تئی یاتانی گیر من ءَ آتکگ تئی یات مدام چو تازگیں گلاب ءِ پُل ءَ منی دل ءَ پیوست بوتگ ھاں وھد ءِ ھمراھی ءَ ھالات ءُ زمانگ ءِ چست ءُ ایراں تئی یاتاں تم کتگ ءُ منی پیسری بے کراری کمتر بوتگ انت بلے وھدیکہ تو من ءَ سک باز یات آتکگ ئے گُڑا سمین ءِ کوش من وتی ربالو کتگ، گْواتانی دست ءَ ھیالے راہ داتگ ءُ وتی دل ءِ کرار داتگ، من چے پکر ءُ ھیال کتگ ات بلے تالہ ءَ نیم راہ ءَ دگا کت کدی کدی پکر کناں بلکیں منی ءُ تئی دوستی ءِ تہ ءَ کمی یے بوتگ ھمے ھاتر ءَ اے روچاں گندگ ءَ ایں، بلے پد ءَ سسّا کناں بلکیں مئے کسمت ءُ سوریں تالہ ءَ ھوری نہ بوتگ اے جتائی ءِ گم ءُ رنج ءُ اندوہ مئے بھت ءَ آتکگ انت مروچی وھدیکہ گوستگیں وھد ءَ چماں شانک دیان ءُ چاراں ھمے گنداں کہ ابید درد ءُ گم ءَ دگہ ھچ چیزے مئے کِرّ ءَ نیاتکگ، اے وڑیں جاوراں من وتی جند زور چتگ ءُ یکجاہ کتگ، آ وھد من وت زانتگ انت کہ چونیں گرانیں وھد بوتگ انت، آ وھد ءَ منی پاکیں ھدا سئی بوتگ ءُ منی دل کہ منی واستہ کترہ کترہ چوں گْران بوتگ اَنت ءُ من چو بلور ءَ تہ ءَ پرشتگ ءُ ژند ءُ ژیل بوگان ءُ چہ وتی پاکیں ھاوند ءَ دوا لوٹ اتگ کہ اے گرانیں وھد ءُ اِشک ءِ درد تو منی دل ءِ تہ ءَ پیداگ کتگ انت اے منی پیداگ کنوک اے درداں تو وت کم بہ کن ءُ من ءَ ھاٹی بہ دئے کہ من اے گرانیں وھد ءِ گماں سگّ ات کت بہ کناں یا منی مولا تو وت من ءَ ءُ منی دل ءَ کرار بہ دئے ھمے ھاتر ءَ مروچی من تئی ھیالانی دیوان ءَ تئی دیم ءَ آتکگ اوں اگاں ناں منی جند چرے نپاداریں دنیا ءَ شُتگ ات تو مردین آدمے بوتگ ئے ءُ ھدا مردین ءِ وجود ءَ زیاتیں ھاٹی ءُ تاوان ءُ تاکتے مان کرتگ ءُ ھمے ھاتر ءَ تو اے گرانیں وھد سگّ ات کتگ انت بلے پمن سک سک گران ءُ مشکل بوتگ انت تو نبشتہ کتگ کہ جدائی ءِ سوب دود ءُ ربیدگ بوتگ انت یا کم جھدی بلے تو پد ءَ وتی دل ءِ انساپ گس ءَ وت ءَ میاری کتگ ءُ چہ من پھلی لوٹ اتگ کہ من ءَ پھل بہ کن کہ اے درستیں دردانی زمہ وار من آں!!!،
منی جان ءُ نپس اپسوز ءُ بژن کہ اے گپ تو پیسر ءَ پکر نہ کتگ انت، منی نپس من وت دل ءِ تہ ءَ پہ تو کلاتے جوان کرتگ ءُ ھمک سُھب ءَ کہ چہ واب ءَ پاد آتکگاں گُڑا ھمے کلات ءِ تہ ءِ آدینک ءَ وت ءَ سینگار اتگ ءُ بانور بوتگاں ھمک شپ من تئی سالونکی واب دیستگ بزاں من تئی واستا جھانے آباد کتگ، وانگجاھاں ھمے جھد کتگ کہ چیزے بہ واناں ءُ وت ءَ آپسرے سر بہ کناں ءُ ھمک چکاس ءَ من اول آتکگاں اے درست تئی دوستی ءِ مُز ءُ تئی دلبڈی بوتگ انت بلے بژن سد بژن کہ تو یکیں گپ ءَ کہ تئی رودینکاں گْوشت کہ تئی مستر مائیں تو آیانی گپ پْروشت نہ کت بلوچی دودانی پاسداری کت اگاں تو وتی زند ءِ پیسلہ وت بہ کت ایں بلکیں اے نوبت ءُ باری نیاتکگ ات انوں بیست ءُ پنچ سال ءَ رند تو وتی میار ءَ زان ئے ءُ من ءَ گوش ئے کہ من ءَ پھل کن تو کدی اے پکر کتگ کہ منی دل ءِ سر ءَ چی گوستگ آ شپ ءَ کہ من اش بانور کرتگ، منی ارواہ ءَ پریات کرتگ منی نپس تنک آتکگ منی جان بے جان بوتگ منی دل ءَ درد کنگ منی سجئیں جان ءَ لرزگے زرتگ، منی دل ءَ نان نہ کش اِتگ، منی سجئیں سسّا ءُ ھیال اوشتاتگ انت منی جان سارت بوتگ من وت ءَ پجاہ نیارتگ من ءَ ھچ ھوش نہ کنت کہ سر گْوپ ءَ چون من ءَ سینگار اتگ، من ءَ ھچ سما نہ بوتگ کہ من ءَ چوں بانوری ءِ تھت ءِ سر ءَ نندارینتگ اش، من ءَ ھچ یات نہ بیت، منی بانوری ءِ شپ چون گْوستگ من ءَ یات نہ بیت تاں اے دگہ سھب ءَ کہ سالونک پریشان بوتگ کہ بانور ءَ سلّھے گپتگ کہ دوشیگیں تنسار انت، ساھے مان انت ءُ نپسے روت ءُ کیت، بلے بے موچ انت، تاں ھپتگے منی ھال ھمے بوتگ منی دل پہ تو بند بوتگ، ھپتگے رند وتی دل وت تسلا داتگ کہ ھرچے بوتگ ھدا ءَ آؤرتگ ءُ منی بے ساھیں کُنٹ بوتگ ءُ من بوتگاں ءُ سالونک بوتگ تاں روچ مروچی کہ یکیں تھت ءِ سر ءَ نندیں منی جان سارت بیت منی نپس تنک بیت منی جان منی نپس تو منی دل ءَ انچو جاہ کتگ کہ انچک سال ءِ گوزگ ءَ رند تئی جاہ ءَ کس ءَ دات نہ کناں انچک درد ءُ الماسیں اندوہ ءُ بے کراری کہ چہ سوب ءَ منی دل ءَ نکش بوتگ، بلے گوں کس ءَ گْوشت اش نہ کناں انچک ھستی ءَ دل ءَ گواتے نہ جنت اے درست تئی سوب ءَ تئی مھرانی سوب ءَ تئی دوستی ءِ سوب اِنت انسان وتی واستا زند گْوازین ایت آسان انت بلے ھما وھد ءَ مزہ کیت کہ مردم وتی زند ءَ دگر ءِ واستا بہ گوازین ایت، منی جان منی دل ءِ کپ ترا چوں وتی آسناکیں دردانی ھالاں بدیاں، انوں من وتی مول ءُ مراد وتی گس ءِ سر ءَ ندر کتگ، اگاں سر زاھری دنیا ءِ مردم من ءَ کندگ ءُ بچکندگ ءَ گند انت بلے دل ءِ تہ ءِ دردانی ھال ءَ تو زان ئے منی پاکیں ھدا اش زانت وھدیکہ تو سک سک یات کائے من ءَ تئی وشیں نیادانی یات کیت دل باز تنگ کنت گُڑا وتی دل ءِ گپانی درداں ترا نبشتہ کناں یا ربالو ءِ دست ءَ دیاں ءُ وتی دل ءَ سھڑیناں، مروچی انچک سال ءِ گوزگ ءَ رند مئے دوستی ءِ تہ ءَ ھچ کمی یے نیاتکگ بزاں اے مئے پاکیں دوستی ءِ سَوب انت کہ انچو ھار ءُ ھیروپ ءُ گرانیں وھد ءِ گوزگ ءَ رند انگت چو ھما کور ءِ کش ءِ انجیر ءَ مک اِنت اگاں دنیا ءِ تہ ءَ منی ءُ تئی ھوری نہ بوتگ بلے منی ءُ تئی راہ یک انت من ءَ گوں تئی راہ ءَ اِشک انت ءُ منی ءُ تئی ھیالات یک انت منی ءُ تئی دل ءِ دْریکگ ھمتوار انت من ھر روچ ءُ ھر دمان ءُ کترہ ءَ ترا وتی دل ءِ آدینک ءَ گنداں باز بر ءَ من ترا وتی وابانی تہ ءَ دیستگ ءُ سجئیں شپ ءَ گوں تو وش وشیں گپ ءُ تران کتگ بلے وھدیکہ چم پچ بوتگ انت درستیں واب بے متلب بوتگ انت ءُ واباں ھچ بزانتے نہ داتگ گُڑا آ روچ ءَ تو من ءَ باز باز گیر آتکگ ئے ءُ من وتی گْوستگیں یات تازہ کتگ انت کہ من ءُ تو چوں وت ماں وت ھبر کتگ ءُ منی دل ءَ مدام گوں تئی ڈولداریں چھرہ ءَ لیب ءُ گوازی کتگ بلے مروچی آ درستیں گپ واب گندگ ءَ کاینت دْریگتیں ھما وھد پد ءَ بیاتکین اَنت، اگاں منی دست ءَ بوتیں من تئی درستیں گم وتی نام ءَ کتگ ات انت ءُ وتی وشی ترا داتگ اِت انت، بلے بژن سد بژن کہ منی دست ءَ ابید دوا ءُ پریات ءَ دگہ ھچ ءَ نہ رس ایت، من تئی واستا وتی نیکیں واھگاں درشان کرت کناں بلے ترا پھل کت نہ کناں تاں ھما وھد ءَ کہ تو منی یک شرتے پورو نہ کن ئے۔ انوں اگاں منی ءُ تئی گپے کہ ھور ءُ نزیکی کنت گڑا آ منی ءُ تئی زند ءِ راہ انت کہ دل ءِ تہ ءَ پْرشتگ ءُ ژندیں وتی وشی ءُ گم درست گوں وت ءَ داشتگ اَنت کہ برے درد آس بر انت ءُ برے ترہ انت، تئی ربالو ءِ داتگیں نمدی ءِ وانگ ءَ رند دل ءَ تسلا بوت کہ دنیگا ھم تئی دل ءِ تہ ءَ منی دوستی ءُ ازت ءِ تہ ءَ ھچ کمی یے نیاتکگ بلکیں زیات بوتگ چی ءَ کہ تو منی کاگد ءُ کراچ ءُ راز ربالو وتی دل کتگ ءُ مبی درستیں گپ تو وتی دل ءَ نکش کتگ انت ءُ وتی زندتاک ءِ تہ ءَ نبشتہ کتگ انت، من دل ءَ دلجم ءُ وش بوت آں کہ منی نام بے وپائی ءِ سیاھیں دپتر ءَ نبشتہ نہ انت ءُ تو ھمے زانگ ءَ ئے کہ اے کس ءَ گوں من بے وپائی نہ کتگ بلکیں وھد ءُ ھالات ءُ مردماں مئے راہ ءَ ڈنگر جت، ءُ دومی تئی کم جھدی ءُ دود ءُ ربیدگانی پاسداری ءِ سوب ءَ بلے من ھمک رشتے ءَ گوں وپادار بوتگاں ءُ ھچ کس ءَ شکایت ءِ موہ نہ داتگ۔
بلے جان! انچو کہ کدرت ءَ بازیں مسیبت ءُ مشکل منی سر ءَ آؤرتگ انت کہ من چہ تہ ءَ چو شیشگ ءَ پْرشتگ ءُ ژنداں بس زند ءِ روچاں دیم ءَ برگ ءَ آں ھمے امیت ءَ کہ بلکہ زند ءَ منی زلورت انت چی ءَ کہ ناامیتی گناہ انت!
وھدیکہ ترا گوں ھیالاں تران کنان ءَ گنداں جان ءِ تہ ءَ توانائی کیت ءُ دل ھم ڈڈ تر بیت تو یک جوانیں انسانے ئے من ءَ اے گپ تئی سک سک دوست بیت کہ تو مدام منی یاتانی تاس ءِ تہ ءَ وتی دوستی ءِ کندیل روک کتگ۔ منی جان! منی ساہ ءُ نپس! برے برے کہ گم جھ جن انت ءُ من ءَ ناگیگ کن انت دل لوٹ اِیت کہ وتی دل ءِ گماں کم بہ کناں ءُ گوں تو وتی دل ءِ رازاں بہ ریچ آں ءُ وتی دل ءِ سجئیں دردانی ھالاں ترا بہ دیاں ءُ تئی دیم ءَ بہ نندان ءُ ترا بہ چاراں بلے پد ءَ ھما دوری ھما جتائی نیام ءَ کیت ءُ من وتی دل ءِ رازاں پد ءَ وتی دل ءِ کل ءَ بند کناں چی ءَ کہ ابید تو اے گپ ءُ رازانی گْوش داروک نیست بلکیں من ھمے سرہداں کہ اے گپانی ءُ رازانی گوش دارگ ءِ ھک بس تئی انت چی ءَ کہ تو منی دل ءِ بادشاہ ئے منی دل رازانی راز دارئے منی ھیالاں سرپدئے، من ءَ چہ منی جند ءَ زیات سرپدئے من چہ وت ءَ ترا سرپد بوتگاں نزاناں اے گپانی تہ ءَ چنچک راست انت چنچک راست نہ انت، آ کمے بے توار ءُ ھاموش بوت ءُ شے رامین آئی ءَ ھیالانی تہ ءَ چارگ ءَ لگ ات،
آ پد ءَ گپ ءَ لگ ات ءُ گوشت ئےکہ تاں من وتی دل ءِ درستیں رازاں در مہ کناں تو ھچ مہ گْوش ءُ منی گپاں گوشدار باریں زند ءَ دوبارہ موہ بوت یا ناں،بلے جان! تئی بے تابیاں گنداں دل سک درد کنت۔ دلءَ ھیال کناں گُڑا تو ھمے گنداں کہ من ءُ تو ھما جاہ ءَ اوشتاتگ ایں کہ من ءُ تو جدا بوتگ ایں ءُ یک ءُ دومی ءَ چارگ ءَ ایں نہ منی ءُ تئی بے تابیاں کمی آتکگ نہ منی ءُ تئی دوستی ءِ تہ ءَ کمی بوتگ بلے پد ءَ ھمے میانجی ءِ ماہ ءُ سال ءُ روچ چون گوستگ انت کہ ما وت ھم نہ زانیں بلکیں ھمے چیز مِھر ءُ دوستی ءِ نام انت دگہ گپے گوشگ لوٹاں کہ یک روچے تئی بانکیں گوھار مئے گس ءَ آتکگ ات ءُ آئی ءَ من ءَ انچو چار ات کہ رند ءَ آئی چماں اَرس لونجان بوت انت ءُ گوشتے دْریگتیں تو منی برات ءِ لوگبانک بوتین ئے کہ منی برات ءِ دل چو پہ تو بند انت بلے آ سرپد نہ ات کہ منی دل ءِ درد چون باز انت ءُ من چنچک اے زند ءَ بے تاب اوِں، اے درد ءُ پاھارانی ھدا پاک زانت ءُ بس ءُ منی دل؟
انچو کہ من ترا پیسر ءَ گْوشت کہ ناامیتی گناہ انت من ھر وھد کہ ترا گنداں من زند ءِ وشیاں سرپد باں ءُ وت ءَ چنان ءُ یکجاہ کناں ءُ وتی ھیالانی تہ ءَ تئی بالاد ءَ مک کناں ءُ وھد ءُ پاساں دیم ءَ براں تو یک مڑاداریں ءُ جوانیں انسانے ئے ءُ دومی من ءَ اے گپ ءِ سر ءَ وشی کیت ءُ دل اوں سارت بیت کہ تو منی اِزت ءِ مدام ھیال داشتگ، تئی چماں من مدام مِھر دیستگ وتی اِزت دیستگ وتی مزنی دیستگ ءُ وتی دل ءِ تہ ءَ تئی یک جدائیں اِزت ءُ دوستی یے جاہ داتگ ءُ من تئیگی وتی دل ءَ یک ماڑی یے تیار کرتگ کہ آئی تہ ءَ تئی مھلبیں بو انت تئی دوستی ءِ کشار انت منی دل پہ تئی واستا یک گلباگے، اے گلباگ ءِ تہ ءَ ابید تو کس ءَ اجازت نیست انت انچو کہ تو من ءَ دوست دارئے من ترا چہ وتی ساہ ءَ زیات دوست داراں، دل باز کش ایت ءُ باز لوٹ ایت کہ وتی دل ءِ درستیں درداں ترا بہ گْوش آن ءُ وتی الماسیں اندوھاں چہ سئی بہ کناں بلے تئی ھیال ءُ باتنی ءُ روھانی دیوان ءَ زیات گپ کت نہ کناں چی ءَ کہ منی درد سک باز انت ءُ منی دردانی گوشدارگ ءَ ترا کرنے لگ ایت۔ من تئی ربالو ءِ داتگیں نمدی دو ءُ سے بر ءَ ونت ھمک رند ءَ تئی دل ءِ درد وتی دل ءَ ماراِت انت تئی ھمک درد ءَ تیرکوے گون ات کہ دل ءَ داگ دیگ ءَ لگ اِت من ھمے ھیال کتگ کہ تو گوں وتی زند ءَ جوانیں زندے گْوازینگ ءَ ئے بلے تئی نمدی ءِ وانگ ءَ رند دل ءَ دردے چست بوت کہ تو وتی زند ءَ چو منی وڑ ءَ دردانی آماچ ئے بلے اپسوز سد اپسوز کہ من تئی واستا ھچ کت نہ کناں پرچا کہ دود ءُ ربیدگ، رشتہ لوگمان ءِ مردمانی گْوارچے دیم ءَ کیت من وت ءَ یک واڑے ءِ تہ ءَ گنداں ءُ واڑ ءِ دپ یکے ءُ زند ءِ کشک یکے کہ تئی نیمگ ءَ نئیت بلے پد ءَ ھم دل لوٹ ایت کہ تئی دل ءِ وشی ءُ وشھالی ءَ دستے شھاراں بلے چون؟
من وت نزاناں تو بہ گْوش کہ من تئی واستا چی کت کناں؟ بلے ترا پھل کت نہ کناں!
من گوں ھمے روچاں وتی زند ءِ وھد ءَ گوازینگ ءَ آں، وھد المی ھر پیم ءَ گوز اِیت ءُ چو سبا ءِ ساھِگ ءَ مردم ویل کنت، بلے ھما وشیں وھد یات کیت انوں من گوں اے وڑیں درد ءُ ھالاتاں ھیل کتگ،بلے تھنائی ءَ سکیں ترس ءُ بیمے گون انت ءُ من دل ءِ تہ ءَ تھنایان ءُ گوں وتی تھنائی ءَ انچو ھیل وار بوتگاں کہ گوش ئے تھنائی منی زند ءِ یک بھرے! ابید تو منی زند بے تام انت زند ءِ شیرکنی ءُ ڈولداری ءُ وشیں لزت ءُ وشیں بو گار ءُ بیگواہ انت دنیا ءِ درستیں آسراتی من ءَ ھست انت بلے تو اے رمب ءَ گون نہ ئے اے آسراتی منی دل ءَ وش نہ کن انت، منی دل ءِ درداں سارت نہ کن انت اے آسراتی ھچ وڑیں وشی یے پہ منی زند ءَ آؤرت نہ کن انت۔امیت انت کہ تو منی زند ءِ درستیں ھالاں سرپد بوت ئے کہ منی شپ ءُ روچ چون گوزگ ءَ انت، دگہ من چہ ترا لوٹاں کہ من ءَ اے زند ءِ تہ ءَ یک دوستے یک ھمدردے یک دوست داروکیں انسانے رِد ءَ بچار ءُ من لوٹاں کہ من مدام تئی زند ءِ ساھگ ءِ چیر ءَ وتی دل ءِ درداں سارت بہ کناں اے دل ءِ درداں من ءَ چو کرپاس ءَ شِتگ ءُ منی دل ءِ توار تئی نام ءَ انت، من ھمک روچ ءَ تئی نام ءَ کناں تئی دوری برے برے منی دل ءَ سند ایت ءُ کپ کپ کنت، وھدیکہ وتی ءُ تئی زند ءِ جاور ءَ چاران ءُ تئی ءُ وتی دل ءِ درداں چاراں کہ ما دوئیں دردانی آماچ این ءُ مھر ءِ بازار ءَ من ءُ تو ایوک ایں چی ءَ کہ من زاناں کہ تو من ءَ مھر ءِ بازار ءَ وتی دل ءِ تہ ءَ بانور کتگ ءُ من ءَ ماہ ءِ درور لیک اتگ ءُ سیاھیں شپاں تو من ءَ استارانی تہ ءَ شوھاز کتگ بلے استاراں ھم گوں آزمان ءَ گوں وتی ھمراھاں وپا نہ کتگ ءُ چہ ھمراھاں سستگ انت ءُ اے سستگیں استارانی گندگ ءَ تئی دل بے تاب بوتگ بلے تو وتی ءُ منی دوستی ءِ درچک ءِ سر ءَ مھر ءِ کدو بستگ کہ بلکیں شانتلے سر کپت ءُ درچک ءِ شاھے ءِ سر ءَ نشت بلے سستگیں استار ھما شاہ ءِ سر ءَ کپتگ کہ مھر ءِ کدو بوتگ اے جاوراں کہ انسان چار اِیت گْوش ئے مھر ءِ راہ سک دور انت منزل ءِ کِشک توپان ءَ گار کتگ چماں ھچی گندگ نہ بیت ءُ دوستی ءِ کدو سوچگ ءَ انت دل ءَ گرمیں پاھار انت منی جان منی ساہ منی نپس ترا وتی درداں چوں سئی بہ کناں چی ءَ کہ ھمک درد ءَ دگہ یک دردے ھمراہ انت بلے یک رازی گپے گوشاں کہ من ترا سک دوست داراں انچوکہ وتی ساہ ءَ تئی دوستی مدام منی دل ءِ تہ ءَ زکر ءُ چوگان کنگ ءَ انت تئی دوستی ءِ چراگ دائمی دل ءَ روک انت ترا ھچبر شمشت نہ کناں چی ءَ کہ تو منی اولی ءُ آھری پسندئے ءُ منی اولی ءُ آھری دل ءِ دریکگ ئے انچو کہ تو وتی ربالو نمدی ءِ تہ ءَ نبشہ کہ دل ءِ تہ ءِ نندوکیں انسانانی ھیالانی بنزہ سارت ءُ وش ءُ ساپیں چمگ ءَ انت کہ مدام چہ دل ءِ تہ ءَ رمبان کنت ءُ کیت ءُ یک سارتیں کانیگے جوڑ کنت کہ چہ آئی ءَ تُنگیں دل وت ءَ سیر آپ کن انت ءُ زند ءِ ھوشام روت ءُ دل چو گرک ءَ پچ پُل ایت، بلے جان! منی ءُ تئی جتائی ءِ زمہ وار تئی کم جھدی انت ءُ ھمے یکیں گپ من ءَ دل ءِ تہ ءَ تورین ایت چہ تئی ھیالانی دیوان ءِ آسر ءَ من وتی شرت ءَ ترا،گْوشاں اگاں تو منی گپ ءُ ھبر ات مَنّ ات انت گُڑا من ترا پھل کناں تو اے وَ سرپدئے کہ تئی مھرانی درد ءُ تئی جتائی درداں اے دل ءَ انچو جاہ کتگ کہ دگہ کسے جاہ دات نہ کناں، اگاں کسے جاہ اوں دات گُڑا چہ وتی نزر ءَ کپان ءُ من ءَ چہ بے وپائی ءِ نام ءَ ترس ایت من ءَ چہ بیگاہ ءِ مولماں ترس ایت من ءَ چہ وھد ءِ رپتار ءَ ترس ایت، من چہ وتی یک جستے ءَ ترس ایت کہ تو پمن ءَ مدام وتی دل ءِ کل ءَ چراگے روک کتگ ءُ من ءَ وتی تاس ءِ تہ ءِ یات ءُ زھیرانی تہ ءَ کتگ من وتی دل ءِ دردانی داستان بیان کت انت منی دل ءِ تہ ءَ تئی اِزت ءُ شرپ ءُ تئی پاکیں دوستی ءِ کد ءُ بالاد وشی ءُ راھتی دئے انت ھمے سوب ءَ اے دل ءَ کس ءَ جاہ دات نہ کناں بس منی شرت ایش انت کہ من ءَ چہ وتی دل ءَ درکن من ءَ چہ وتی مھرانی کلات ءَ آجو کن من ءَ منی دل ءَ واپس بہ کن تانکہ ھمائی ءَ بہ دیان ئے کہ آ اے دل ءِ واھند انت تو اگاں منی دل واپس کت من ءَ چہ وتی دل ءَ در کت گُڑا من ترا پھل کناں اگاں نہ گُڑا مدام من ترا کم جھدی ءِ میار ءَ سر ءَ لڈاں ءُ وتی دل ءِ بے کراری ءُ بے تاھیری سوب ءَ چہ ترا زاناں ءُ ھچبر ترا پھل نہ کناں آئی ءَ اے گپ جت انت ءُ بے ترپ ءُ موچ بوت ءُ پد ءَ چہ شے رامین ءِ روہ ءِ ھیالانی تہ ءَ چہ درآتک ءُ شے رامین چہ آئی پُردردیں گپاں بیوس ءُ ھیران ءُ ھبکہ بوت آئی دل ءِ درد مدام شے رامین ءَ بیوس کنگ ءَ ات انت ءُ شے رامین آئی ھچ گپ ءِ پسو ءَ دات نہ کنگ ءَ ات ءُ شے رامین چہ آئی شرت ءَ گُڑ ات آئی شرت ءِ پورو کنگ آسان نہ ات نہ کہ آئی ءَ آ چہ دل وتی دل ءَ در کت کنت چی ءَ کہ آ گوں شے رامین ءِ دل ءِ بن بند ءَ بندوک ات آ شے رامین ءِ دل ءِ بادشاہ ات آ آئی دل ءِ واھند ءُ مالک ات شے رامین ءَ آئی ءِ گپانی سر ءَ چار بچار کت بلے آئی زانت نہ کت کہ آیانی جتائی ءِ سوب آئی ءِ کم جھدی بوتگ یا دود ءُ ربیدگ بوتگ انت ھمے ھاتر ءَ آ مدام درد ءِ ساچان ءَ ساھیل ات آئی ءِ زند ءَ ھچ تامے نیست اَت ءُ ھوادگیں زند ءَ سپرے روگ ءَ ات کہ آئی وت زانت نہ کت کہ کدی کُٹ ایت بلے آئی شرت ءِ پورو کنگ سک گران اَت آئی ءَ مدام وت آئی ءِ دیم ءَ وت ءَ کمزور دیست چی ءَ کہ آ یک وپاداریں دوستے ات آ یک وپاداریں ھستی یے اَت آ یک زانتکاریں انسانے اَت،
شے رامین ءَ آ سک سک دوست ات آ آئی ءِ زند ءِ وشی اَت آ آئی ءِ کمزوری ات، آئی ءِ شرت ءِ سرجم کنگ شے رامین ءِ دست ءَ نہ بوت شے رامین وت ھیران ات کہ اے دوستی ءَ کجام نام ءَ بہ دنت ءُ کجام انساپ گس ءِ دیم ءَ پیش بہ کنت کہ آ انساپ گس آیانی دوستی ءِ مُنسپ بہ بیت چی ءَ کہ آئی دوستی ءَ شے رامین چہ وتی دل ءَ درکت نہ کنت، آئی ءِ ھمک گپ ءَ دردے ھمراہ ات آئی ءِ ھمک گپ ءَ جستے ھمراہ ات آئی ھمک گپ ءَ یک شیرکنیں تژنے گون ات، آئی ھمک گپ ءَ سوزمانے ھمراہ اَت ءُ آئی ھمک درد ءَ یک کسھے مان اَت ھمک کسہ ءَ دگہ داستانے ھمراہ اَت شے رامین آئی ءِ دیم ءَ بیوس ءُ لاچار ات ءُ آئی ءِ دل ءِ دردے ءِ دوا کت نہ کت انت ءُ نہ چہ وتی دل ءَ آئی در کت نہ وتی دل ءِ دردے ءِ تْرھینت کت انت،
نی آ اَت ءُ آئی گوستگیں زند ءِ تھل ءُ شیرکنیں ترانگ ءُ آئی ھوادگیں زند ءِ درد ءُ دور ءُ سُوچک ءُ سوزمان ءُ دیر ءُ دراجیں راہ ءُ پندانی بے راھیں مِنزل ءُ بس!