نبشتہ کار، ڈاکٹر لاشاری
انچوش کہ مرچی ما کُل اے چیز ءَ پوہ ءُ سرپد اِیں کہ ما ایردست کنگ بوتگ اِیں، اے زوراکی پہ ارزانی مارا یل نہ کنت، ایشی ءِ واستا مارا ھزاراں کَچ ءَ وتی تہ ءَ توان ءُ جُھد آرگی اِنت یکمُشتی ءُ یکراھی ءِ ھمراہ درکار اِنت۔ اے جھد کُل بلوچ ئیگ اِنت، اد ءَ کس چہ کس ءَ گھتر ءُ شرتر نہ اِنت، اے جھد ءَ وتیگ بہ کن اِت، ھر داب ءُ رنگے ءَ گوں گھگیری ءِ سر ءَ گامگیج ءُ دژمن ءِ ھلاپ ءَ وتی توار ءَ چِست بہ کن اِت، پرچا کہ مارا اے ناپاکیں ریاست ءَ پہ زور مئے سر ءَ کبز کُتگ ءُ مارا جنگ ءُ بیگواہ کنگ ءَ انت۔ ھروچ براتانی ژانگولیں جون مارا دست کپگ ءَ انت۔ انچوش گْوش اَنت کہ نماز ھم پرزے، گُڑا راجی جھد ءُ کربانی ھم یک پرزے پمیشکا اے جھد من ءَ ترا کُلیں بلوچاں ھوار کنگی انت۔ کجام دْروشم ءَ تو جھد ءَ وتی تہ ءَ داشت بہ کن ئے بلے کنگی انت، چہ بےزانگی ءِ مجگ ءَ درآیگی اِنت۔ اے ریاست نی نِزور تر اِتگ ءُ گُڈی سیمسر ءَ اَتکگ، اے جھد ءَ الکاپ ءُ تْرندی ءَ گوں دژمن ءِ ھلاپ ءَ کارمرز بہ کن اِت، ھرچی کہ توان ءُ زور اِنت جھد ءَ برجاہ بہ کن اِت۔
مرچی تھنا بلوچ ایردست نہ بیتگ بازیں ملک بیتگ انت ھستیں کہ آیانی سر ءَ ھم زورگپت اَتکگ ءُ لُٹ ءُ پُل کُرتگ، بلے ھما راجاں کہ گلامی نہ منّ اِتگ گُڑا جھد اِش وتی برجاہ کُرتگ ءُ وتی ڈیھ اِش آجو کُتگ اَنت۔ اے جنگے جنجال ءُ شُدیکی کاینت، بزگی ءُ لاچاری کاینت، سرانی تاوان کاینت، چوشیں چیز دانکہ ھون مہ رِچ اِیت ڈیھ ھجبر آجو نہ بنت۔ ما اگاں گوستانک ءِ نیمگ ءَ چمے شانک بہ دے ایں مارا بازیں ملکانی جاور ءُ آیانی ھما ایردستانی داستان دست کپ اَنت ءُ مرچی ما کل سرپد ایں ءُ پوہ بوتگیں کہ بلوچ تھنا یک ریاستے بوتگ ءُ یک ریاستے بیت، مارا وتواجھی ءِ سر ءَ پھر بندگی انت کہ اے ما چہ کرنانی کرن وتی زمین ءِ سر ءَ بوتگ اِیں۔ بلے ھمے بدبھتانی سبب ءَ مروچی اے ناپاکیں ریاستے ءَ مئے سر ءَ زور کبزہ کُتگ ءُ مئے ھرچ زمین ءِ سر ءِ ھما کُدرتی گواجناں بہ گر دانکہ مئے جان ءُ ننگ ءِ سر ءَ ھم رھم کنگ ءَ نہ انت۔ اے جنگ ءَ مرچی 76سال اِنت کہ زوراک مارا جنگ ءُ گار کنگ ءَ اِنت، مئے چُکچینی ءَ کنگ ءَ اَنت، ھرچی ھست مئے ڈیھ ءَ آئی ءَ لپاشگ ءَ اِنت، گُڑا مارا اے زانگی اِنت کہ اے جھد مئیگ انت اے جھد مارا کنگی اِنت۔
وتی تہ ءَ بلوچ بوگ ءِ سسّا ءُ زانت ودی کنگی انت، وتی تہ ءَ یک جوانیں پگر ءُ آشوبے آرگی انت، اے ڈیھ مئے مات انت، انچوش گْوش اَنت کہ مات نُھ ماہ ءَ چُک ءَ لاپ ءَ کنت وھدے کہ تئی پاد زمین ءِ سر ءَ کپ اَنت گُڑا ھمے زمین تئی مات اِنت پد ءَ ھمے زمین ءِ ھاکاں گوں ھوار بہ ئے، زمین ھم زانت کہ منی سر ءَ زُلم ءُ جبر بوگ ءَ اِنت منی بچ منی چُک منی ھاتر ءَ وتی سرانی دیگ ءَ چَک پد بوگ ءَ نہ اِنت گُڑا ھمے زمین ھمے مات ترا پہ شانے وتی دلبند ءَ واپین ایت ءُ جاگہ دنت۔
اے جھد ءَ وتیگ بہ کن اِت وت ءَ گوں راجی جھد ءَ ھوار بہ کن اِت۔ پرچا کہ مرگ ءَ چہ نمیرانی اِنت راجی جھد ءِ مُز ھجبر گار ءُ بیگواہ نہ بنت راجدپتر وتی تاکانی تہ ءَ ھجبر وتی راجی جھدکار ءَ نہ شموش اِیت ءُ بیھال نہ کنت، دانکہ جھان ھست راجی جھدکار مان انت ءُ نمیران بنت۔ اے جھد شُمئیگ انت، مارا اے جھد وتی کنگی انت دانکہ آجوئی ءَ مرگ یا زند جھد ءَ وتی بہ کن اِت۔
