ڈیھ ءِ مُریدیں میرل

بیستمی بھر

نبشتہ کار: ھلیل بلوچ

لھتیں وھد ءَ پد ڈاکٹر منان ءُ ساجد جان پہ مستونگ ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ تیّار ا٘ت اَنت گُڑا میرل بُرت سر کُرت اَنت ءُ واتر اوتاک ءَ اتک۔ مُلّا ءَ را پہ کارے ءِ ھاتر ءَ شھر ءِ نیمگ ءَ دیم ئِے دات۔

اے ستمبر 2015 ءِ گپّ اَنت، اے وھد ءَ اوتاک ءَ ما شش سنگت اِت اِیں کہ ھمیشانی تہ ءَ شکاری ءُ ھالد پہ وتی ھند ءَ روگ ءَ تیّار اِت اَنت۔ مُدام میرل ءِ گوش ءَ اِش ءَ جَت کہ مارا دیم دئے۔

اے وھد ءَ ھر شَپ مئے مجلس ءُ دیوان اِت اَنت۔ برے سیاسی جُست ءُ پُرس برے کندگ ءُ مسکرا اَت، ھمے وڑ ءَ یک شَپے گپّ گپّ ءِ تہ ءَ من گْوشت “یار! مئے دمگ ءِ ھمے پنچ سنگت بچّ اِتگ اَنت نوں گُڑا مئے کار چون بنت، اوتاک چون بیت۔ شکاری ءِ زی ھم نون اڈّ نہ کن اَنت، بیا اِت ھمانگو ھاران ءِ نیمگ ءَ گشتی اوتاکے ٹھینیں ءُ شورّ ءَ یل دئیں۔ چوناھیا شورّ کماش ءِ سنگتاں سمبھال اِتگ۔”

میرل درّائینت: “شورّ ءِ یل کنگ ءِ متلب ھمے بیت کہ اے دمگانی تہ ءَ مئے پارٹی ءِ بُنیاد نزور ترّیت، چوناھیا ما داں کَد گشتی اوتاکے ءَ گوں سروائیو کُت کن اِیں؟ شورّ مھکم بہ بیت ما گشتی گروپے کشّ اِت کن اِیں، شھر ءَ شُت کن اِیں، وتی کاراں گیگ ءُ گْوم کُت کن اِیں۔”

بارگ ءَ گْوشت: “گُڑا اے ھساب ءَ ما وتی راشنے چوں آؤرت کن اِیں؟ کجام ھساب ءَ سیاسی کاراں وھد دات کن اِیں، جنگ وَ دوریں گپّے۔”

ھاجی ءَ گْوشت: “من گشتی ھساب ءِ مردُمے نہ آں، گُڑا من ءَ کولواہ ءِ نیمگ ءَ اوتاکے ءَ دیم بہ دے اِت۔”

ھمے بنگپ ءِ سر ءَ ما داں دیر باوست کُت، گُڈّی ءَ میرل وتی دیم گوں من ءُ ھاجی ءَ کُرت ءُ گْوشت ئِے: “من ءَ تھنا یک ماھے بہ دے اِت، پد ءَ شُما شورّ ءِ اوتاک ءَ بہ چار اِت۔”

من گُشت “چون متلب۔۔۔” منی گپّ سرجم نہ اَت کہ میرل ءَ گْوشت: “تو ءُ ھاجی اوتاک ءَ سمبھال اِت، من ءُ بارگ اے سنگتاں رسین اِیں۔ پد ءَ گُڑا وڑ ءُ ڈولے چاریں۔”

میرل ءِ گپّ منی پھم ءَ نیاتک، تھنا منی چمّانی دیم ءَ واجو ءِ دیدار اَت۔ من گْوشت “گُڑا بارگ ءَ ھمد ءَ بِلّ اوتاک ءَ من تو رویں۔”

آئی ءَ گْوشت: “پہ بارگ کار ھست، تو نوں بُرو سنگتاں بہ گْوش سُھب ءَ تیار بہ بنت ما مھلہ درکپ اِیں۔”

اے وھد ءَ اوتاک ءِ کستریں سنگت من اِت آں، گُڑا ھر وھد پہ ناز اِت آں۔ اے پیسلہ ءَ چہ من سکّ ناوشّ اِت آں، چی ءَ کہ من زانتگ اَت تھنائی ءُ ودار سکّ گْران اِنت ءُ مستریں پریشانی ءِ گپّ ایش اَت کہ مئے واستا مُتُر ھم پشت نہ کپ اِیت کہ ما برے برے نیٹورک ءِ نزّیک ءَ بہ رو اِیں ءُ ھالے بہ گِر اِیں۔

ھیر شپ گْوست ءُ سُھب بوت، من وتارا گْوات دات اَت کہ منی موڑ ءِ دوئیں سنگت روگ ءَ اَنت۔ من چاہ دان آس ءَ کُرت، بلے ھیالانی دُنیا ءِ تہ ءَ گار اِت آں کہ میرل اتک منی کرّا نِشت ءُ گْوشت ئِے: “داں کد ما ھر وھد یکجا بہ اِیں۔۔۔ ؟ وتارا آدّت بہ دے، اے جنگ ءِ تہ ءَ برے برے انچیں ھالت کئیت کہ مردُم ءِ گُمان ءَ بوتگ اَنت۔”

ما چاہ ءِ سر ءَ اِت اِیں کہ بی آر اے ءِ سنگت ٹکّری اتک، اے وھد ءَ اُستاد مزار دزگیر بوتگ اَت ءُ بی آر اے ءِ سنگت شِنگ ءُ شانگ اِت اَنت۔ گُڑا میرل مارا ٹکّری ءِ باھوٹ کُرت ءُ درکپت۔۔۔۔۔۔

روان اِنت۔۔۔