نبشتہ کار بْرمش شاشانی
انچوش کہ شُما مرچی ھر بلوچ چاگِرد گِندگ ءَ ءُ سرپد اِت کہ ھزاراں سال گْوستگ کہ بلوچ راج ءُ آئی ءِ شیرزالیں مات ءُ گْوھاراں وت ءَ دگانی سر ءَ سر کُتگ کہ آیانی درد ءُ رنج کے مار اِتگ؟
بلے بلوچ شیرزالانی سر ءَ انچیں جاور آرگ بیتگ کہ آیانی امروز دگانی سر ءَ گْوزگ ءَ اِنت، آیانی تنگوھیں ورنا زندانی اَنت۔ ھما وھد ءَ کہ مات ءُ پِت وتی تنگوئیں ورنایانی شوھازگ ءَ دیم پَہ دگانی سر ءَ کاینت آیاناں ھم لگتمال، لٹّ شاپ کنت بیت۔
وھدے بلوچ ءِ سِلاہ بندیں گل بی ایل اے ماں بولان ءَ زورگریں پاکستانی لشکر ءِ سر ءَ اُرش کنت، ھمے اُرش ءَ پاکستان ءِ سے سد ءُ پنجاہ ءَ گیش کارمند کُشگ بیت، ھمے اُرش ءَ پد ماں پاکستان ءِ دل ءُ شھرگ پنجاپ ءَ آسے روک بیت۔ اے آس ءِ روک بوگ ءَ پد پنجاپ ءِ زالبول ءُ ھمے پوجیانی کھول دگانی سر ءَ کئیت ءُ زار زار ءَ گریوگ بندات کنت۔
بلے! ھمے گریوگ ءُ زارانی کورچات ءَ ھپتاد ءُ ھپت سال اِنت کہ بلوچ کپتگ ءُ پہ وتی بیگواھیں پُسّگانی آجو کنگ ءَ دگانی باھوٹ اِنت۔ مرچی کہ پنجاپ دگانی سر ءَ اتکگ نوں آئی ءَ سما کپگ ءَ اِنت کہ درد ءُ رنج ءِ دیمپانی چی ءَ گْوش اَنت۔ اگاں پنجاپ ءَ سما نہ کت ءُ وتی رستریں لشکر لگام ءُ چہ بلوچستان ءَ درکپگ ءِ بارو ءَ کڈّن نہ کت گڑا اے آس کہ مرچی بلوچستان ءَ کپتگ باندا سرجمیں بلوچستان ءَ سوچیت ءُ پْر کنت۔
مرچی اے ائید ءِ وشیں روچ ءَ بلوچستان ءِ ھر ھلک ءُ چارراہ ءَ زھرشانی ءُ کوکار اِنت پہ وتی بیگواھیں پُسّگانی آجو کنگ ءِ واستا، بلے پاکستان ءَ را اے توامیں دیم ءَ نیا اَنت ءُ انگت پہ زوراکی ءَ سرگِپتگ۔
بلے جزماں اے زوراکی وتگڑیں پاکستان ءَ چہ انَدْر ءَ وارت ءُ پہ دائمی ھلاس کنت، بلوچ وتی گلزمین ءِ واجہ ءُ واھُند بیت۔ اے راستے کک مارا پہ وتی باندات ءَ ھر وڑیں کربانی دیگی اِنت دانکہ ما بے وتن مہ بہ اِیں۔
