نبشتہ کار: ادنان بلوچ
پنچُمی بھر
من یک ماھے ءَ رند گوں سنگتے ءَ ھالءُاِھوال کُت ءُ جُست کُت “پُل تو لبزانکی دیوانانی ھالاں بہ دے، لبزانکی دیوان چتور اَنت بندات اَنت یا بند اِش کُتگ اَنت؟”
سنگت: جی ارواہ دیوان بند نہ اَنت، انگت ءَ برجاہ اَنت۔ انی وانگجاہ ءِ اُستاد نودربراں لبزانکی چیدگ، بلوچی بُنرھبند ءُ گالسنج ءِ بابت ءَ وانینگ ءَ اَنت کہ ما دْراہ راجی زبان ءِ شریں نبشتہ کار بِہ بَہ ایں۔
من: باز جْوانیں کارے کنگ ءَ اَنت۔ چوناھا تو کجام دیوان ءَ ھوار ئے؟ سنگت: من*بلوچی دربرجاہ بلوچستان* ءَ ھوار آں بلے چہ آ دْرستیں دیواناں درآتکگ آں۔
من: تو بلوچی دربرجاہ بلوچستان دیوان جاہ ءَ ھوار ئے؟ منی لمبر ءَ استاد لاشاری ءَ بدے ءُ بگُش ئِے کہ ادنان ءَ گْوشتگ منی لمبر ءَ وتی دیوان ءَ ھوار ئِے بہ کن۔
سنگت: جوان پُل تئی لمبر ءَ دیان ءُ گْوش آن ئِے پد ءَ تئی لمبر دیوان ءَ ھوار کنت۔ بلے مارا راج ءَ سرپدی دیگ لوٹ ایت کہ بلوچی مئے وتی راجی زُبان اِنت پمیشکا باید اِنت ما ھر روچ دہ دمان ءَ دَرونتاں وانان ءَ بلوچی دربرگ ءِ جُھد بِہ کن ایں گُڑا وھد ءِ ھمراھی ءَ وت راست نبیسگ ءَ ھیل کن ایں۔ چوناھا بلوچی وت وانگ، دربرگ ءُ راج ءِ وانینگ مئے یک راجی زمہ واری یے۔
من: جی شر اِنت پُل، تو راست گْوش ءَ ئے۔ تئی ھزار منتوار آں۔
گڑا استاد لاشاری، من ءَ دوبر وتی دیوان ءَ جاہ دات۔ من دوبر ءَ وتی وانگ بلوچی دربرجاہ ءَ بلوچستان دیوان جاہ ءَ بندات کُت۔ من چیزے روچ ءَ رند دیوان ءِ ھمبل جست کت اَنت کہ چہ شما کے سرگوات بنگیجی تبکّ ءُ بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ ھوار اِنت؟ گُڑا من چار اِت یک ھمبلے ءَ منی اِھوتجاہ ءَ کلوے روان دات۔ من کلو چار اِت ءُ ونت، جُست ءَ اَت ادنان بلوچ تو ئے؟
من: جی ھو ارواہ من آں، بلے من ترا نہ زانگ ءَ آں کہ تو کے ئے؟
سنگت: من ادنان پُل سگیر ابدال آں۔
من: گڑا من کندگے جَت ءُ گْْوشت، پھل کن جگر، تو وش ءُ سلامت ئے؟
سگیر: من وش ءُ برابر آں جگر، تو چون ئے وش ءُ جوڑ بوتگ ئے؟ بے وپا،
من: ھاوند ترا وش ءُ برابر بہ کنت سگیر جان، من پُل بے وپائی نہ کُتگ، من مُلک ءَ بوتگ آں، اود ءَ دامگ نہ بوتگ پمیشکا چہ دیواناں دراتکگ ءُ ماھے بیت امارات ءَ آتکگ آں۔
سگیر: جی ھو پُل، من ءَ سما بوتگ، تو مُلک ءَ شُتگ ئے بلے من چوناھا گوں تو مسکرا کُت۔
من: تو پُل ھالاں بہ دے، بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ ھوار ئے، یا در کپتگ ئے؟
سگیر: من پُل بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ ھوار آں، انگت ءَ در نہ کپتگ آں۔
من: گڑا من جست کت، استاد وسیم جان، زمان جان، تاھو گنوک ءُ ھالد زدگ چتور اَنت، دیوان ءَ ھوار اَنت یا در کپتگ اَنت؟
سگیر: دْرستیں وش ءُ سلامت اَنت، چہ دیوان ءَ تاھو گنوک درآتکگ، استاد وسیم، زمان جان ءُ ھالد زدگ ھوار اَنت۔
من: تاھو گنوک چے ءَ درآتکگ؟
سگیر: تاھو گنوک چوں تئیگ ءَ مُلک ءَ شُتگ، آئی ءِ کر ءَ اوں دامگ نیست۔
من: جی ھو پُل، مُلک ءَ مئے دْرستانی کر ءَ ھمے بے دامگی ءِ نادْراھی ھست، مارا وانگ ءَ چہ دیر ئِے کُتگ۔
سگیر: جی ھو جگر، ما ءُ شما داں امارات ءَ ایں، وتی ماتی زبان ءَ وان این ءُ چہ اد ءَ دراتک ایں بزاں مُلک ءَ ٹالی ءَ ایں۔
من: جی ھو پُل، تو راست گُش ئے، بلے تو بچار استاد کَے ءِ دامگ ءَ بوت منی نمبر ءَ بہ دے، بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ ھوار ئِے کنت۔
سگیر: اڑے استاد زمان مھر دامگ ءَ اِنت، گْوش آن ئِے تئی نمبر ءَ ھوار کنت۔
من: جوان جگر، استاد زمان ءَ بہ گْوش منی نمبر دیوان ءَ ھوار کُت۔
گڑا استاد زمان منی لمبر دوبر بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ ھوار کُت۔ من ءَ دیوان ءِ سنگتاں وش آتک۔ من دْرستانی کلوانی پسّو دات اَنت۔
من رند ءَ دیوان ءِ باسک ءُ کارمستر چار اِت اَنت، نو ماشاء اللہ بازیں باسک ءِ ھوار اِنت ءُ نو کارمستر اوں گیش اَنت۔
من آدگہ باسک ءُ کارمستراں نہ زانگ ءَ اِت آں، استاد زمان مھر ءَ جست کُت، استاد وسیم ءُ ھالد زدگ دیوان ءَ گندگ نہ بنت ھوار اَنت اِنّا؟
زمان: جی پُل ھر دوئیں ھوار اَنت بلے لھتیں روچ اِش بیت دامگ ءَ نہ اَنت۔“
من: بلے استاد، من گْوشتگ بلکیں درآتکگ اَنت، پمیشکا گندگ بوگ ءَ نہ اَنت،
زمان: جی ھو وسیم ءَ سک دیر اِنت ءُ دامگ ءَ نہ اِنت، ھالد زدگ ءَ لھتیں روچ بیت گِندگ بوگ ءَ نہ اِنت۔
گڑا من استاد وسیم جان ءِ ودار کُت کدی دامگ ءَ کیت،گشان ئِے منی لمبر ءَ سرگوات بنگیجی تبکّ ءَ ھوار بہ کنت۔
منی نو ھیال گیش ءَ چہ گیش سرگوات دیوان ءِ نیمگ ءَ اَت بس وسیم دامگ ءَ بئیت ءُ منی نمبر ءَ ھوار بہ کنت، گڑا چیزے روچ ءَ رند، استاد وسیم دامگ ءَ آتکگ اَت بلوچی وانگجاہ دیوان ءَ کلوے روان کُتگ اَت ئِے، ھمبلاں وش آتک کنگ ءَ اَت، من وسیم جان ءِ کلو دیست گَل بوت آں، من زوت وسیم جان ءِ کلو ءِ پسّو دات، ما وش ءُ سلامت ایں جگر تو چتور ئے، استاد وسیم جان تو ئے؟
گْوشت ئِے“ جی ھاں من شُمئے ھما کوھنیں ھمراہ آں نئیم جان، تو بے وپائی کتگ مارا یل داتگ ءُ شُتگ ئے، دگہ تو وش ءُ سلامت ئے جگر؟“
من: من اوں وش ءُ سلامت آں، من ملک ءَ بیتگ آن ءُ اود ءَ دامگ نہ بوتگ استاد۔
وسیم: جوان ارواہ، تو نو اَتکگ ئے ءُ وتی وانگ ءَ دوبر بندات بہ کن۔
من: استاد سرگوات بنگیجی تبکّ ءِ ھالاں بدے، تو نو ھوار ئے یا اناں؟
وسیم: جی ھو“ ارواہ، من انگت ءَ ھوار آں، نو دیوان اوں باز شوک اِنت ءُ باسک وانگ ءَ اَنت۔“
روان اِنت۔۔۔۔
