نمدی یے پہ شھید مھروان جان ءَ

نبشتہ کار: مھرُل

منی مھروانیں لالا جان چہ تو جست نہ گر آں کہ چون ئے؟ چہ تو اے اوں جست کُت نہ کن آں کہ کج ءَ ئے؟ پرچا کہ تو یک انچیں جاھے ءَ رپتگ ئے کہ تئی وشیں بوہ ءَ گوات اوں پہ من نیار اِیت، تئی بچکندگ نوں زرد ءِ تاھیر جوڑ نہ بنت، نوں تو گوں کس ءَ کلو گوں نہ کن ئے کہ منی مھرُل ءَ بِہ گْوش کہ تو باز یات کا ئے۔ نوں من تئی راھچار اوں نیاں، بس گوں تئی یاتاں زند گوازینگ ءَ آں۔

من ءَ یات اِنت یک رندے تو گوں یکے ءَ کلوہ کُتگ اَت کہ منی مات دْروشمیں مھرُل ءَ بِہ گْوش کہ تو سک گیر کائے، آئی ءَ انچوش کہ اے کلوہ پہ من سر کُت من سک گَل بوت آں، بلے چہ گَل ءَ گیش گمیگ بوت آں ءُ چہ منی چمّاں ارساں دور کُت۔ منی زبان ءَ در اتک کہ مِراتاں پہ تو منی مھروان پُل دائم زندگ ءُ سوبین بات ئے۔ بلے مھروان جان تئی یات چوش ساھگ ءَ منی ھمراہ ءُ تو ھچ بے ھیال کنگ نہ بہ ئے۔

 زان ئے دوشی من مات چیروکائی گریوگ ءَ دیست، مئے دیم ءَ وت ءَ چیر ئِے داتگ اَت بلے من آئی ءِ کوٹی ءِ کِر ءَ کہ اوشتات آں من دیست منی کستریں برات واب اَت ءُ منی مات آئی ءِ سر ءَ سماران ءَ گْوشگ ءَ اَت کہ: ” شیھک ھمُک ائید ءَ مھروان جان دامگ ءَ اتکگ ءُ گْوشتگ ئِے کہ شیھو ءِ اکسے روان کن اِت، بلے اے ائید ءَ وھدے کہ تو اکس کش ئے گُڑا کے گْوش اِیت کہ شیھو ءِ اکسے روان کن۔“

من کہ اے ھبر اِش کُت اَنت دل ءَ گْوش ئے کارچے لگ اِت، بلے من وت ءَ سک مھکم کُت ءُ لوگ ءَ اتک آن ءُ گْوشت کہ اَمُلی شھید وَ زندگ اَنت۔ پیسر ءَ مئے لالا ءَ ائیدانی روچ ءَ اکس لوٹ اِتگ نوں وَ مارا درستاں دیست کنت، تو وت ءَ مُپت ءَ پرچا پریشان کُتگ؟

چہ منی اے گپاں مات کندگ ءَ لگ اِت ءُ گْوشت ئِے: ” ناں بانی من ھچ پریشان نہ آں، منی گور ءَ کس نہ بوتگ من ءَ مھروان جان ءِ یات اتکگ گُڑا  شیتان ءَ من ءَ گریوگ ءَ پرماتّگ۔“

مھروان تو زان ئے من مات گوں بازیں تسلّا ءُ دلبڈیاں پہ واب کپگ ءَ مجبور کُت، بلے منی جند ءَ ھچ واب نیاتک۔ من برے وتی کسانی یات کُت ءُ برے گپ ءُ کندگ، جنگ ءُ مھروانی درست منی چمانی دیم ءَ آیگ ءَ لگ اِت اَنت۔ گوں تئی ھیال ءُ جیڑگانی تہ ءَ من وت نہ زاناں من چے وھد ءَ واب کپت آں۔

مھروان تو مئے لوگ ءِ ھما چراگ اِت ئے کہ گوں تئی آیگ ءَ مئے سرجمیں لوگ رُژنا بوت، وھدے کہ تو چہ لوگ ءَ در کپت ئے گْوش ئے مئے لوگ ءِ ھرچ چیز ابیتک بوت۔ لوگ ءِ ھرچ کُنڈ ملوری ءِ آماچ بوت، تئی روگ ءِ درد یک تھاری یے جوڑ بوت کہ آ تھاری ءَ نوں مئے زند ءِ سر ءَ اسر کُتگ۔ سرجمیں دگنیا گْوش ئے ویران اِنت، چاریں نیمگاں بس ابیتکی ءَ وتی چادر مانپوش اِتگ۔

بلے! اے گِس، اے پیشگاہ، اے درچک ءُ دار درست ترا گیر کار اَنت ءُ پہ تو دُوا کن اَنت کہ ھاوند ترا وتی رھمتانی چیر ءَ جاگہ بہ دنت ءُ مھشر ءِ روچ ءَ ترا گوں سرجمیں شھیداں یکجاہ بہ کنت ءُ تئی ءُ کُل شھیدانی جاگہ گلباگ ءَ بات۔

تئی کستریں گْوھار مھرل