نبشتہ کار: زریپ زھیریگ
دْروت پہ ترا منی بانُکیں گْوھار!
بانُک منی دل ءَ گْوشت کہ پہ تو نِمدی یے روان بہ دے آں، بلے من نہ زاناں کہ اِے نِمدی پہ ترا سر بیت یا اِنّا۔
بانُک من بلکیں ترا گوں دیم پہ دیم ءَ ڈیک نہ وارتگ، بلے تئی پگر ءُ لیکہ ءَ چہ آشنا بیتگ آں۔ تھنا من نہ، بلکیں سرجمیں بلوچ راج ءِ دیم ءَ چو ماہ ءَ تئی کِرد پدّر اِنت۔
بانُک من کہ ھر شپ ءَ اَچ وتی کوٹی ءَ چہ ڈنّ دَر کایاں، چم کہ وھدے ماہ ءِ رُوژنائی ءَ کپ اَنت تو مُدام گوں وتی بے مٹّیں دزگْوھار سمّی ءُ آ دگہ شیرزالیں دزگْوھاراں گیر کائے کہ چو اِستال ءَ تئی کشءُ گْور دْرپش اَنت۔
بانُک!
ھمے ساھت ءَ منی ھیال ماں وتی جیڑگانی ھلک ءَ ونڈ ونڈ کنگ بیت ءُ دل ماں درد ءِ منجل ءَ جوش وارت ءُ بالاد گْوش ئے چو رَمیز وارتگیں کُنٹے ءِ ھِچّ چیز ءِ کار ءَ نئیت۔
بانُک!
من نہ زاناں کہ تو اے وھد ءَ چوں ءُ چے داب ءَ ئے، بلے اے وھدی تو ماں زندان ءِ تھاریں کوٹی ءَ نگیگیں جاورانی دیمپان ئے۔ باریں تئی چمانی دیم ءَ انسانی چھرگے گندگ بیت یا نہ، اگاں ناں دُرست چو رسترانی دْروشم ءَ اَنت۔
بلے بانُک!
من زاناں کہ تو ستر بہ جیڑ ئے بلے تھنا پہ وت ءَ نہ، بلکیں ھما زندان ءِ توکا راج ءِ گم ترا پٚر اِنت۔ پرچا کہ تو وت ھمے گپ گْوشتگ اَت کہ: ” من زندان ءَ بہ باں من ءَ ھِچ درد نہ بیت، پرچا کہ من ءَ یک زندگیں راجے ھست۔“
ھو بانُک!
تو راست گْوشتگ اَت کہ تئی راج یک زندگیں راجے، داں گْوانزگ تِپلے مان اِیت ترا چے بے ھیال نہ بیت۔ من کہ وھدے اے شیرزالیں مات ءُ بانُکیں گْوھاراں مھکمی ءَ گنداں کہ آ بدواہ ءِ دیم ءَ چو بولان ءِ کوہ ءَ اُوشتاتگ اَنت، گُڑا من ءَ واجہ مبارک کازی ءِ ھمے شَیر الم ءَ گیر کئیت کہ گْوش اِیت:
دل ءَ من سدکاں آ روچ دُور نہ اِنت کازی
جنک بلوچ ءِ وتی بیرک ءَ گُشاں کن اَنت
ھو!
مرچی ھمے بانُکیں گْوھاراں راجی آجوئی ءِ بیرک وتی گُشان کُرتگ ءُ ورناھاں ماں سر ءَ بستگ، گُڑا پہ جزم گْوشاں کہ الم بلوچ ءَ را وشیں بانداتے نسیب بیت ءُ زُلمانی شپ زوت آسر بیت ءُ گُلیں کاڑ دوبر سینگار بنت۔ ماتانی ارسیگیں چم کنجل، پیریں پت پہ واھگے پاگ ءَ وشبو مُش اَنت ءُ ماں کُل ءِ پیشگاہ ءَ نند اَنت ءُ بروتاں تاب دے اَنت۔ ھرکس پہ ڈولے سمبھیت ءُ من بس ترا ھمے گْوش آں
منی آشوب ءِ شررنگیں جنک
تئی زیبائی آجوئی ءِ شُبیں
تئی بِچکند ھونیگیں گمے
تئی بالاد بے کیپ اِنت گُشے
تئی داباں گوں اَھدے مٹّ بیت
تئی لبزاں چَہ ھزامے رُد اِیت
تئی جِیگ بھاری موسمے
تئی پِگر ءِ تجّ ءَ چُزار کُتگ
رُستگ واب دیستیں باندات ءِ گُمان
تو اَھد ءِ نَہ وشیں جاوراں
گوں سر سندیں جونان لیب کن ئے
اِے دنیا ءِ بے دودیں رواج
تو پَہ راستی ءِ گیچن دْرنز اِتگ
تئی چمانی کجل ماں زِر ءِ
نیلبومیں نگاھاں چول جن اَنت
تئی شادانی ءِ پَتر ماں
کوھیں کلات ءَ جُمب اِتگ
تئی اَرمان دل ءِ مرچی پد ءَ
تئی ڈیھ ءِ ھر دمک ءَ شِنگ اِتگ
تاں گْوانزگی تِپل ءَ بہ گر
پیر ءُ کماش ءَ چہ در ءَ
دُرسیں تئی رندگیری ءَ
پَہ رپتگاں دمک ءُ دراں
تئی ھاٹیگ ءُ سبر ءِ کارواں
ساربان ءِ زھیروک ءِ توار
کرّیں جھان ءَ جکس اِتگ
تئی توکل ءِ مھریگ ماں
پہ واھگے جمّاز کنت
گِر ءُ چیل ءُ گپچلاں
جزماں نَہ ھٹ اِیت پُشتی ءَ
سر بیت مرادیں منزل ءَ
بوج اِیت ھمود ءَ دلجمی
سُھبت ءُ سازاں الھاں بیت
نازینک ءُ ھالوے جم اِیت
ھرکس در ءُ دیر ءَ چہ کئیت
سیل ءُ ندار ءَ چکر ءَ
تو گوں ھمسریں کاڑ ءَ وتی
نندے من کُل ءَ سمبھے
گوں ادلس ءُ بو ءُ دُناں
دْراھیں جھان ءَ آتار کن ئے
درد ءُ گم ءُ رنجان دْرھیں
ٹپّاں جنگ ءُ تازین
شود ءِ چَہ آپ ءِ زُمزم ءَ
ھارے پتار دنت سکیاں
نوکیں دگہ رنگے بلیت
نوکیں دگہ رنگے بلیت
