نبشتہ کار: ادنان بلوچ
چارمی بھر
گڑا من گیش دیوان ءِ تہ ءَ نبشتہ کُت ءُ استاداں منی ردی راست کنان کُت اَنت۔ آدینگ ءِ روچ بوت۔ “بلوچی وانگجاہ دیوان” ءِ چکاس استاد زمان مھر ءَ ایر کُت۔ من اِے دیوان ءِ چکاس نبشتہ کُت ءُ استاد وسیم ءِ سر ءَ دیم دات۔
من بلوچی دربرجاہ بلوچستان دیوان جاہ ءَ شُت ءُ گْوشت چکاس ءَ نبشتہ کناں۔ من بلے چار اِت اِے کارمستراں دیوان ءَ چکاس ایر نہ کُتگ اَت۔
من دیوان ءِ تہ ءَ کلوے دیم دات ءُ جُست کُت؟ استاداں ھال کن اِت مرچی آدینگ ءِ روچ اِنت، شما دیوان ءَ چکاس چی ءَ ایر نہ کتگ؟
گْوھار ھانُل نوکاپ ءَ جواب دات “بْرات مرچی کارمستر دزگٹ اَنت، پمیشکا چکاس ایر اِش نہ کُتگ“
من: تو مرچی ایر ئِے بہ کن گْوھار؟
ھانُل: بْرات من اوں دزگٹ آں، تو اگاں چکاس نبشتہ کنگ لوٹ ئے من ترا دگہ دیوانے ءَ ھوار کنائین آں، اود ءَ ھم شپ ءَ نودربراں درونت وانینگ بیت ءُ چکاس اوں گِرگ بیت؟
من: جی ھو گْوھار، من چکاس دیگ لوٹ آں، منی نمبر ءَ ھوار بہ کن۔
گُْوھار: من کارمستر نہ آں، بلے تئی نمبر ءَ کارمسرانی سر ءَ دیم دیان ءُ گْوش آن اِش تئی نمبر ءَ ھوار کن اَنت۔
من: جْوان گْوھارُل، منی لمبر ءَ بدے اِش کہ ھوار بہ کن اَنت۔
گْوھار: جی ھو برات من تئی لمبر ءَ دیم دات، انی کارمستر ساڑی نہ اَنت، ساڑی بہ بنت تئی لمبر ءَ ھوار کن اَنت۔
من: جی شر گْوھارُل سلامت بات ئے۔
من یک ساھتے ءَ رند چار اِت، گْوھار ھانُل نوکاپ منی اِھوتجاہ ءَ کلوے دیم داتگ۔ گڑا من کلو ونت گْوھار ءَ نبشتہ کتگ اَت، من تئی نمبر دیم داتگ بلے پاگواجہ تئی پجار ءَ لوٹگ ءَ اَنت، وتی پجار ءَ بہ کن لالا؟
من: جی گْوھار، منی نام ادنان بلوچ اِنت ءُ من آھو بزاں جاؤ ءِ جاھمنِند آں۔
گْوھار: جی “شر لالا تئی پجار ءَ گُْوشان اِش گڑا تئی لمبر ھوار کن اَنت۔
گڑا نیم ساھتے ءَ رند منی نمبر سرگوات بنگیجی تبک ءَ ھوار کُت اِش۔
من ءَ واجھاں وش آتک کُتگ اَت، من دْرستانی کلو پسّو دات اَنت۔
گڑا من دیوان ءِ پاگواجہ چار اِت اَنت، استاد گُل بلوچ، وسیم بلوچ، شَے مرید شاد ءُ سکی ساوڑ اِت اَنت۔
چکاس گِروک استاد وسیم اَت۔ شپ ءَ لڑ دیوان ءَ ایر ئِے کُت، گْوشت ئِے“ھر باسکے کہ نوک ھوار بوتگ آچکاس دیگ لوٹ اَنت گڑا بہ گُش اَنت ما آیاں دْرس دے ایں؟
من نوک ھوار بوت اِت آں، بلے ما وت بے توار کُت ءُ ھچ نہ گْاشت۔ من وتی دل ءَ ھمے جیڑ اِت، لھتیں روچ تاں چاراں، اد ءَ چتور چکاس گِرگ بیت، رند ءَ چکاس ءِ دیگ ءَ بندات کن آں
من تاں بیست روچ ءَ چکاس نہ دات، آدگہ باسکاں چارگ ءَ اِت آں، اِے چتور چکاس دے اَنت۔
گْوھار ھانُل نوکاپ ءَ من ءَ چہ بلوچی دربرجاہ بلوچستان دیوان جاہ ءَ جُست کُت، لالا تو ھالاں بدے چنچو درونت ونتگ ءُ دربُرتگ ئے، من تئی داتگیں دْرونتاں گندگ ءَ نہ آں؟
من وتی دل ءِ تہ ءَ نو وت ھبر کنگ ءَ آں، من گْوھار ھاک نہ ونتگ تو چتور منی درونتاں گِند ئے۔ تو ھما اِنت من ءَ دیوان ءَ ھوار کنائینتگ ما آدگہ باسکاں چارگ ءُ ندار ءَ کنگ ءَ ایں، وت ءَ دلجم کُتگ۔ رند ءَ پسو دات۔
من: جی گْوھار، من انگت ءَ یک درونتے نہ ونتگ، منی ھچ پھم کار ءَ نہ اِنت ءُ اد ءَ چتور درونت وانگی اَنت۔۔
من ءَ گْوھار ءَ باز ھبر کُت، گُشت ئِے“ من گْوشتگ، تو زاناں دْراہ ونتگ ءُ ھلاس کُتگ اَنت۔ اگاں تئی پھم کار نہ کنت گُڑا استاداں جُست پُرس بہ کن، آ ترا وت سرپدی دے اَنت۔
من: جی گْوھار، من نو الم جُست اِش کنان ءُ چکاس ءِ دیگ ءَ اوں بندات کن آں۔
گْوھار: جی ھو برات، تو ماھے ءَ دَرونت ءُ بُنرھبندی چیزاں بہ وان، لبزانکی چیدگاں دلگوش بہ کن گُڑا تو زِیت نبشتہ ءُ وانگ ءَ زبر بہ ئے۔
من استاد وسیم ءِ اِھوتجاہ ءَ شُت آن ءُ جُست کُت، من استاد چکاس دیگ لوٹ آں، بلے اِے دیوان ءَ چکاس چتور دیگی اِنت؟
وسیم: من پہ تو درونت لمبر 01 ءَ دیم دے آں، ایشی ءَ بوان ءُ یات بہ کن، شپ ءِ نُھ بج ءَ چکاس ءِ لڑ دیوان ءَ ایر کنگ بیت، تو ھمے درونت ءَ بِہ چار، نبشتہ بہ کن ءُ منی اِھوتجاہ ءَ دیم ئِے دے“
من: جی استاد، تو پہ من دَرونت لمبر 01 ءَ دیم بدے، من الم یات کنان ئِے۔
گڑا استاد وسیم پہ من دَرونت لمبر 01 دیم دات. من سرجمی ءَ چار اِت، ونت ءُ گوں دل ءَ یات کُت۔
شپ ءِ نُھ بج (9:00) ءَ استاد وسیم دیوان ءَ لڑ ایر کُت۔
من درونت یک ءِ نبشتہ کنگ بندات کُت، بلوچی ءِ بیست ءُ پنچ آب اِت اَنت، من ایش ھوار نبشتہ کُت اَنت، دری دوازدہ آب اِت اَنت من اِیش جتا نبشتہ کت اَنت۔
استاد وسیم ءِ اِھوتجاہ ءَ دیم داتین ئِے۔
من ھمے وڑ ءَ سرجمیں درونت یک ماھے ءَ ونت ءُ ھلاس کُت اَنت۔
گڑا رند ءَ استاد وسیم گْوشت، تو“ نو ادنان بلوچ باندا رمنویسی بہ کن“
من: جی ھو استاد، من باندا رمنویسی ءَ بندات کناں۔
گڑا من پنچ روچ ءَ تاں رمنویسی کُت، رند ءَ مُلک ءَ شُت آن ءُ رمنویسی کنگ نہ بوت۔
پرچاکہ اود ءَ مئے ھند ءَ دامگ نیست، ھمے سبب ءَ مجبور بوت آن ءُ چہ دْرستیں دیواناں در آتک اَنت۔
من باز جُھد کُت، کہ دوبر ءَ زوت امارات ءَ کایان ءُ وتی وانگ ءَ پد ءَ بندات کناں، بلے بے بھتی ءَ منی زوت آیگ نہ بوت، یک سالے ءَ گیش مُلک ءَ انچوش نشتان ءُ وھد زوالی کُت۔
من دوبر وتی مستریں برات مِنَّت کُت ءُ گْوشت، لالا جان منی ویزا ءَ در کن، من پد ءَ امارات ءَ کایاں۔
برات: تو نو میا ھمود ءَ لوگ ءَ بہ نند۔ من: اناں لالا جان من امارات ءَ کایاں، من ءَ لوگ ءَ نندگ وش نہ بیت۔
گڑا من وتی برات باز مِنَّت کُت ءُ منی ویزا در ئِے کُت۔ من دوبر امارات ءَ آتک آں۔۔
روان اِنت۔۔
