نبشتہ کار: بابا دوست
چوناھیا اگاں ملکے ءِ تہ ءَ اگاں جنگ ءُ زوراکی بوتگ، گڑا اُود ءَ مردم تُرس ءِ آماچ بوتگ اَنت کہ ما آوار جَنگ ءُ زندان ءَ بندیگ کنگ مہ بہ ایں، بلے کدی نہ گْوشتگ کہ مئے لاش بیگواہ کنگ مہ بنت۔ پرچا کہ اِنسان ءِ واھگ ھمے بیت اگاں ما بندیگی ءِ تہ ءَ کُشگ بہ بہ اِیں، مئے لاش مئے مردماں دست کپ اَنت۔ بلے بدکسمتی ایش اِنت کہ بلوچ ءِ لاش ھم بیگواہ کنگ بنت۔
اگاں دنیا ءَ کسے کسہ ءُ داستانانی پٹ ءُ پول بہ کنت یا کہ راستی ءِ سر ءَ گپ بہ جنت، گڑا یک گپّے مدام گْوشگ بیت کہ وھدے مردمے چہ زندان ءَ بندیگ کنگ بیت، یا آئی ءِ مردم آئی ءِ زند ءَ آیگ ءِ وداریگ بنت، یا آئی تیر سمبتگیں جون ءِ ودار ءَ بنت کہ پہ ھال ءُ اھوال، گوں وتی دستاں زمین ءِ باھوٹے بہ کنیں۔
بلے! بد کسمتی ایش اِنت کہ بلوچ ءِ دست کپتگیں لاش ھم پد ءَ بیگواہ کنگ بنت۔ ھما لاش کہ چیھانٹ جن اَنت کہ نوں من ءَ بل اِت کہ وش واب آں۔
اے ھما لاش اَنت کہ 15 یا 20 سال اِنت تئی زندان ءَ تھاریں کوٹی یے ءِ تہ ءَ بندیگ اَنت، بلے انگت اے رستراں رھم نہ بیت ءُ ھمے تیر سمبتگیں جون ءِ زگریں ھون ماں زمین ءِ دلبند ءَ رچان ءُ آ گِرّاں کناں بنت۔ باریں اے رستر ترا چوں زمین ءِ باھوٹ کن اَنت، یا کہ جناور ءِ دیم ءَ تئی نازرکیں لاش چگل دیگ بنت۔ ھمے لاش کہ ھچ نہ گپ کت کنت ءُ نہ سُر اِت کنت، بلے انگت اے رستر ھمیشی ءَ بیگواہ کنت۔ اگاں من ءُ تو انگت چم بندین ءُ ھچ نہ گوشیں، بلے مارا کسّہ بیگواہ مہ کنت گڑا منی ءُ تئی زندگ بوگ ھچ ارزشت نہ دار اِیت۔
یک چیزّے مارا پہ وشی گندگ کئیت اِنت کہ مرچیگیں بلوچ پُسّگاں دژمن انچو بیمّ داتگ چہ بلوچ ءِ لاشاں ھم تُرس اِیت کہ بلکیں اے لاش پد ءَ بئیت ءُ من ءَ پْروش بہ دنت۔ گڑا دل ءَ سدّکاں کہ ھمے دژمن ءَ پْروش وارتگ۔
بلے زورگریں لشکر اے نہ زانت کہ ھپتاد سال اِنت بلوچ ھرروچ لاش چِنگ ءَ اِنت، بلےکدی پد نہ کنز اِتگ ءُ کدی نہ کنز اِیت۔ اے ھونواریں جناور نوں چے کنت بہ کنت، بلے بلوچ اچ وتی لیکہ نوں پدکنز کدی نہ بیت۔
