تُربت

نبشتہ کار: یاسر بیوس

مروچی روچ آدینگ، روچ برکت ءُ وھد ھپت بج ءُ ھپت ملٹ اَت۔ رمس بیست ءُ یک ءُ سال دو  ھزار بیست ءُ پنج اِنت۔ من وتی بان ءِ تہ ءَ نِشتگ آں۔ ڈنّ ءَ گوات کم کم ءَ کشگ ءَ اِنت۔ من ءَ مرچی اجبیں جیڑہ ءُ وسوسے ءَ گپتگ۔ روچ ءَ منی دل ءَ وڑ وڑیں جیڑہ اتکگ اَت، بلے نی دگہ پیمیں جیڑھے جیڑگ ءَ اِت آں۔

مرچی زگریانی روکائی اَت، گاڑی یک پہ یک لین بوان اِت اَنت۔ من تھنا نشتگ ءُ نازرکیں بچکندے دل ءَ تالان ءُ گاڑیاں چاران اِت آں۔ منی دل ءَ اَت من گوں ایشاں ھور بہ کپ آن ءُ بہ رواں، بلے باریں اُود ءَ من ءَ کل اَنت یا نیل اَنت۔ پد ءَ وَسر ءَ جیڑ اِت گْوشت یل دے ڑے چوشیں جیڑگ ءُ مارشتاں، بلے اے دل ءَ تاھیر نیاتک۔

ساھتے ءِ پِرگْوزگ ءَ پد من جیڑ اِت کہ ما زگر ءُ نمازی ھر دوئیں بلوچ اِیں، ما پرچا چو بھر ءُ بانگ ا٘یں؟ ما براھوئی گْوشوک ءُ بلوچی گْوشوک ھر دوئیں بلوچ اِیں، باید اِنت ما بھر ءُ بانگ مہ بوتین اِیں، بلے دل ءَ کمو کمو وڑ وڑ جیڑھانی آیگ ءَ پَد انگت پد ءَ جیڑ اِت ءُ گْوشت نا! ما نی بھر ءُ بانگ نہ اِیں ، مئے شیرزالیں گْوھار مھرنگ ءِ برورد ءَ ما نی زگر ءُ نمازی ءِ پرک ءَ نہ کن اِیں ءُ براھوئی ءُ بلوچ ءِ پرک ءَ نہ کن اِیں۔

ھو گندئے!

پیسر ءَ ھم ما اے پرک نہ کُتگ، بلے انچیں ھند بیتگ اَنت آیانی تہ ءَ ھمے چیز سک باز بیتگ۔ من ءَ امیت اِنت نوں چو نہ اِنت۔ من نشتگ ءُ تھنا ھمے وڑ جیڑگ ءَ اِت آں۔ پد ءَ کمو رند ءَ منی زگری براتے منی گور ءَ اتک ءُ نشت۔ من جُست گپت ءُ گْوشت لالا جان! اے ایوک ءَ مرچی رو اَنت، اگاں ناں باندا ھم رو اَنت؟ سنگت ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” نہ پُل! لھتیں باندا ھم روت۔ مرچی لھتیں شُتگ لھتیں باندا روت۔“

 پد ءَ من گْوشت گُڑا پُل تو نہ رو ئے؟

 آئی ءَ پسّو دا ءُ گْوشت: ” نہ یار! من ءَ زَر نیست۔“

 گوں اے ھبر ءِ ا٘ش کنگ ءَ پد من گْوشت نالت بات گلامی ءَ، ھمے گلامی ءِ برورد اِنت کہ ما چوش اِیں۔ اگاں گلامی مہ بوتیں ما چو نہ بوتگ اِت ایں۔ تو پہ کوہ ءِ مراد ءِ روگ ءَ زر ءِ ھاتر ءَ نہ رُل اِتگ اِت ئے۔ آئی پد ءَ درّائینت ءُ گْوشت: ”ھو یار! انچوش اِنت۔ اے گلامی ءِ کرامات اَنت ما چوش اِیں۔“

پد ءَ من برات ءَ را گْوشت نہ پُل! اے ھیالاں دل ءَ میار، زوت مئے ڈیھ آجو بیت۔ آئی پسّو دات کہ: ” ھو! مئے ڈیھ نی زوت آجو بیت۔“

 من گُشت مئے درستینانی دُوا بس ھمیش اِنت۔ ھمے وڑ ءَ من گپّ گپّ ءِ تہ ءَ گْوشت پُل! ھمے تُربَت چونیں جاگھے؟ من ءَ کمّو یات بیت من کسان اِت آں من تُربت ءِ بازار شُتگ آں، بلے من ءَ نی سک دیر من تُربت چمّاں نہ دیستگ۔ آئی ءَ گْوشت: ”تُربت سک وشیں جاگھے، اُود ءِ مردم سک زانتکار ءُ وانندہ اَنت۔ اُود ءِ مردمانی تہ ءَ زانت سک ھست۔“

 من پسّو ترّینت ءُ گْوشت گُڑا وَ سک شَر اِنت۔ ھو من دیتگ تُربت ءِ مردم سک شَر بیتگ اَنت، اگاں من کراچی ءَ یا ھر کُجا دیتگ اَنت۔ ایشانی گَپّ سک شریں بیتگ اَنت۔ سنگت ءَ گْوشت: ”من تُربَت ءِ ھرچی توسیپ بہ کن آں کمّ اِنت، پرچا کہ تُربَت انچیں جاگھے۔“

من گْوشت ھو پُل! تُربت بے مٹّ اِنت۔ گوں ھمے ھبر ءَ سنگت ءَ را گْوشت من نی ترا رکست کن آں کہ وھد شُتگ۔ آئی ءَ ھم گْوشت: ” شر لالا جان! من ءَ ھم روگی اِنت، بزاں کاہ برگی اِنت۔“

من گڈی ءَ سنگت رُکست کُت ءُ گْوشت شریں پُل! دگہ وھدے یکے دومی ءَ گندیں ءُ جوانی ءَ نیاد کنیں۔