نبشتہ کار: بانڑی بلوچ
کندگانی توار ءَ کوٹی سر ءَ زُرتگ اَت، من یات کُت کہ زمانگے ءَ پیسر بانڑی تو ھم انچوش بیتگ ئے۔ تئی کندگانی توار دگہ شھرے شُتگ، بلے مرچاں چو نہ اِنت۔ ھاموش ءُ سینگار ھم نہ کن ئے، مھلبانی بوہ ھم چہ تئی گْور ءَ نئیت، تئی بچکند کُج ءَ گار اَنت؟
تو کدی چو بیتگ ئے؟ تئی کندگ کُج ءَ شُت اَنت؟ من پسّو دات ءُ گْوشت کہ من ءَ اِشک ءَ چو کتگ، من ءَ مھر ءَ مٹّ کتگ۔ میر ءَ پسّو دات ءُ درّائینت ” چونیں اِشک ءُ چونیں مھر؟ تئی مھر من نہ آں؟“
من میر ءِ جواب ترّینت ءُ گْوشت زمین ءِ اِشک ءَ، زمین ءِ مھر ءَ، گلزمین منی ءُ تئی مات اِنت۔ من ءُ تو گلزمین ءِ دلبند ءَ رُستگیں، نوں من ءَ ترا وتی زمین رکّینگی اِنت۔ اگاں گوں تو مھر ءِ گپّ کہ بیت من ءَ تو دوست ئے، بلے ساری ءَ من ءَ منی زمین دوست اِنت۔ من ءَ پَھِل کن چہ ترا گیش زمین دوست تِر اِنت، من گوں زمین ءَ اِشک کُتگ۔
منی گلزمین ءَ بہ چار چینچو زیبا اِنت، گوادر ءِ نیلیں زِر، بولان ءُ چلتن، تربت ءُ چھبار چینچو دلکش اَنت، بلے بلوچ راج ءِ مات چینچو بزّگ اَنت۔ من ءَ مات ءِ سُرمگیں ارساں براتانی گار ءُ بیگواھی ءَ، دزگوھارانی پہ آیانی دشتاراں ودار ءَ، هونی ئیں زمین ءِ روکِیں دلبند ءَ ٹپّ ءُ ٹوریں جوناں من ءَ مٹّ کُتگ۔ یزیدِیں لشکر ءَ چہ بلوچ ءَ، چہ من ءَ دُرست پچ گپتگ اَنت۔ بلوچ ءِ مال ءُ مڈّی، مکتب ءُ کتاب دُرست پچ گپتگ اَنت۔
من پہ وتی راج ءَ، من پہ وتی گلزمین ءَ پلستین ءِ لیلا ھالد، کُردستان ءِ سمیرم، بلوچستان ءِ کریمہ بیگ لوٹ آں، من ءَ پَھِل کن من گوں زمین ءَ اِشک کُتگ۔ میر ءَ اے ھبرانی اِش کنگ ءَ پد پسّو دات ءُ گْوشت: ”من لوٹ آں کہ ترا بانور بہ کن آں، بلے تو پہ جنوزامی من ءَ شات نہ بہ ئے۔ سر بہ گر مھر ءِ کسّہ ءَ نوک کن اِیں، اِشک ءِ آشوب ءَ کاریں، من ریھان باں ءُ تو سمّو، بہ رویں منی بانُک تو چاکر رند ءِ گْوھار بانڑی بات ئے۔ داد شاہ ءِ گوھار ھاتون بات ئے۔ هست بات ئے، بلوچے بات ئے ءُ پہ بلوچ راج ءَ ندْر بات ئے۔“
