نبشتہ کار: میرک بلوچ
اے وھد ءَ کہ من گوں سنگتاں ھال اھوال کُت منی اُمر ھژدہ سال اَت، من نوک ورنا وانگ ءُ زانگ ءَ ھوار پارٹی ءِ واستا پہ دوزوھی کار بندات کُت۔ ھرچی کہ منی وس ءُ واک ءَ بوت من پہ پارٹی ءِ ھاتر ءَ کنگ ءَ چک ءُ پد نہ بوت آں۔ چونائی ءَ یک دوزواھے ءِ کار بس ھمیش اِنت کہ آ بند ءُ دمگ ءَ دژمن ءِ سُرپُرانی سر ءَ چمّاں ایر بہ کنت ءُ ھرچ وڑیں ھالاں پہ سنگتاں سر بہ کنت۔ ھمے وڑ ءَ پہ سنگتاں راشن ءُ ایندگہ ھژدی ئیں سامان بہ کش ایت دانکہ سنگتاں وت ءَ بازار ءَ ھگ ھاجت مہ بیت، من اوں ھمے کاراں گوں مشکول اِت آں۔
وھد گوزان بوت ءُ من گوں جھد ءَ گیش مھکم بوان اَت آں، سنگتاں من ءَ جھد ءُ ھمُک جیڑہ ءِ درگت ءَ پیسر ءَ سرپدی داتگ اَت کہ اے راہ سک گرانیں راھے۔ اے راہ ءِ توکا ھچ وڑیں وشّی نیست ابید درد ءُ رنج، گم ءُ جیڑہ ءَ، بلے مجگی اِیمن ءُ آرام ھست۔ اگاں تو گوں جھد ءَ مھکم بہ بہ ئے تئی دل ءَ اے جیڑہ ھچ نہ اَنت، تو بس گوں زمین ءِ اِشک ءَ کمار بہ ئے۔ بزاں سنگتاں من ءَ مجگی دْروشم ءَ پیسر ءَ تیار کُرتگ اَت ءُ نوں من زانگ ءَ اَت آں کہ من پہ جنگ ءَ ساڑی آں، وھدے من ءَ بیست ءُ سَے سال سرجم بوت، اے وھد ءَ من ءَ پنچ سال اَت کہ من پہ پارٹی ءَ دوزواھی کار کُرتگ اَت۔ ھمے درگت ءَ من گوں وت ءَ سوڑگ کت ءُ سنگتاناں گوشت من ءَ نوں دز گِر اِت کہ کوہ ءَ کایاں، سنگتاں گوشت ودار کن ما وت ءَ گیشین اِیں گُڑا ترا دزگِر اِیں۔
من اُوں ودار ءَ اَت آں کہ چیزے روچ ءَ رند سنگت اتک اَنت ءُ من ءَ ھال اِش کُت، من مات رُکست ءُ گْوشت گوں سنگتاں شال ءَ گردگ ءَ روگ ءَ آں، لھتیں روچ ءَ رند واتر باں، چوناھا مات من ءَ بے کساس دوست اَت ساہ ءَ چہ سک باز گیش۔ من کہ اے ساھت ءَ مات ءَ رُکست کنگ ءَ اَت آں سک ھمّت کُت ءُ وتی ارس داشت اَنت، مات ءَ گوشت ” میرو منی ساہ زُوت واتر کن کہ ترا یک ساھتے مہ گِنداں منی گُٹّ ءَ آپ ایر نہ روت۔“
من گوشت انشاء اللّہ اَمّا زُوت واتر باں، من در کپت آں سنگتاں من ءَ دز گِپت ءُ ما دیم پہ اوتاک ءَ شُت اِیں۔ سر بوگ ءَ پد سنگتاں من ءَ نیٹورک ءَ بُرت کہ وتی گِس ءَ ھال دے، من مات ءِ نمبر جت مات ءَ ھلو کُت ءُ دْروت دْراھبات ءَ پد گْوشت ئے، ” میرو جان تو سلامتی سر بوت ئے؟ “
من گْوشت ھو اَمّا من سر بوتگ آں، بلے من شال ءَ نہ کوہ ءَ راجی سپاھیگانی کرّا آں۔ گوں ھبر ءَ ھوار مات ءِ توار بدل بوت ءُ آئی ءَ پہ لپرزگی گْوشت ” می می می میرو شنکوں من ءَ دلترک مکن! بہ گْوش کہ من مسکرا کنگ ءَ آں۔ “
من دلگوش گور کت ءُ گوشت، ” اَمّا! من مسکرا کنگ ءَ نہ آں، من سنگتانی کرّا آں۔ من جنگ ءَ اتکگ آں، من آجوئی ءِ جنگ ءَ ھواراں بس دُوا بہ کن کہ من سوبین بہ بہ آں۔ مات سکا گریوگ ءُ لبجگ ءَ اَت، بلے من سگ اِت نہ کُرت ءُ پون کَٹ کُرت۔ سنگت ءَ گْوشت ”ھاں میرو؟“
من گْوشت یار مات ءِ یل کنگ سک گران اِنت، سنگت ءَ پسو دات ءُ گوشت” ھو جان! مات ءِ یل کنگ سکا گران اِنت، بلے دگہ ھچ راہ نیست۔ ترا تنیگا زُوت اِنت تو شُت کن ئے، اگاں روگ بہ لوٹ ئے۔“
من بچکندگے جت ءُ گْوشت جان من واتر بوگ ءِ واستا نیاتکگ آں، من پہ بندیگیں سرڈگار ءُ ایردستیں راج ءِ آجو کنگ ءَ اتکگ آں۔
کساس ماھے سرجم اَت ءُ سنگتاں گْوشت کہ نوں ترا پہ ھیلکاری ءَ مزن اوتاک ءَ دیم دیاں کہ تو مجگی دْروشم ءَ مھکم ءُ تمرد ئے، بس نوں داں ھپت ماہ ءَ ترا جنگی توپکانی ھیلکاری دیگ بیت۔ چہ ھیلکاری ءَ پد تو گوم ءَ ھوار جنگاں گون بہ ئے، من گْوشت ھو جان من ساڑی آں۔ سنگتاں من ءَ زُرت ءُ در کپتاں، من ءَ تُوپکے ھم بڈّ ءَ دات کہ تئی راہ ءِ سلاہ اِنت ( اے ماہ ءِ توکا من کلاشن کوپ ءِ کار در بُرتگ اَت ) ءُ ما دیم پہ مزن اوتاک ءَ سر گپت اِیں۔ منی گِس راہ ءِ سر ءَ اَت، گُڑا سنگتاں گْوشت چوناھا مارا تئی میتگ ھَٹ کنگی اِنت تو برو مات ءَ بہ چار کہ پد ءَ داں دیر ءَ ترا موہ نہ رس اِیت۔ من مکن کُرت ءُ گْوشت کہ اگاں من مات ءِ ک٘رّ ءَ بُرواں مات ءَ اے ھالت ءَ بہ گنداں من وت ءَ داشت نہ کناں ءُ من ءَ گریوگ کئیت، بوت کنت من مجگی دْروشم ءَ نزور بہ باں پمیشکا نہ رواں، بلے سنگتاں پہ زور من ءَ دیم دات۔ ایندگہ سنگت میتگ ءِ پُشت ءَ نشت اَنت ءُ من ءُ دگہ سنگتے مئے گِس ءَ شُت ایں۔ شپ ءِ یازدہ بج اَت، من دروازگ ٹُک اِت داں مات ءَ پسّہ دات کہ ”کئے ئے؟“
مات ءِ توار ءَ چہ زانگ بوت کہ مات منی گماں سک نگیگ کُتگ۔ من پسّہ دات تئی زھگ میرول آں، مات ءَ زُوت زُوت ءَ دروازگ پچ کُرت ءُ من ءَ امبازاں زُرت ءُ گریوگ بندات کُرت۔ مات من امباز اَت ءُ من گِس ءَ پُترت آں ءُ مات ءَ نادینت، بلے مات ھیسکگی جنگ ءُ تُسگ ءَ اَت، مات سک لاگر اَت۔ چم گوات گپتگ ءُ سیاہ سیاہ اَت اَنت۔ سما بوت کہ ھما اِنت گریوگ ءَ بوتگ، من گوشت اَمّا تئئ میرو تئی دیم ءَ اِنت چمّاں پچ کن من ءَ بہ چار۔ مات ءَ من ءَ چار اِت ءُ گوشت ” میرو جان من بے تو مرگ ءَ اُوں من ءَ یل مکن شنکوں۔“
منی دپ ءَ در اتک اَمّا من جنگ زُرتگ ترا دیری یل کُتگ، پہ ترا روچے واتر باں بلے سَے رنگیں بیرک ءِ تلا باں کایاں، گوں اے گپّ ءِ اِش کنگ ءَ مات تُست، من زُوت زُوت ءَ تُوپک دیوال ءَ تکہ دات چاگل ءِ دپ پچ کرت اے ساھت ءَ من سک نگیگ اَت آں، چی ءَ کہ
مات تُستگ اَت ءُ من مات ءَ آپ جنگ ءَ اَت آں داں ساھتے ءَ پد مات ءَ بود کُرت ءُ من ءَ گوں گریوگی نگاھے چار اِت ئے (من ءَ جاٹا گورا اَت ءُ توپک دیوال ءَ تکہ اَت) ءُ گْوشت ئے ” من ءَ مہ کُش تنیگا ترا دیر نہ اِنت، اے تُوپک ءَ ایر کن اگاں نا من مِراں۔”
مات ءِ سر من ءَ کُٹّ اَت ءُ من مات امبازاں زُرتگ اَت۔ منی ارس ھم ایردول اَت آں، مات ءِ پشک ءِ سر ءَ کپگ ءَ اَت آں، من گوشت امّا تو من ءَ چہ ساہ ءَ گیش دوستر ئے، ترا اے ھالت ءَ گندگ ءَ آں ھچ برداش بوگ ءَ نہ اِنت۔ دل گوش ایت وت ءَ تیرے بہ جن ءُ بِہ کُش، بلے وت ءَ کُشت نہ کن آں، چی ءَ کہ منی زندگی ءِ سر ءَ من ءَ ھچ ھک نیست، من وتی زندگی ءِ زمین ءِ جھد ء آجوئی ءِ نام ءَ کُتگ، من مُرت کناں بلے اے تُوپک ءَ ایر کُرت نہ کن آن۔
من ءَ پھل کن امّا! اے ھبرانی اِش کنگ ءَ گوں مات پد ءَ تُست، منی دل ءَ باز لوٹ اِت کہ من ڈاکٹرے بہ لوٹارین آں ءُ مات ءَ ڈرپے بہ جنت کہ نِزوری تُسگ ءَ اِنت، بلے من کُت نہ کُت ( اے ساھت ھچ زھگءِ نسیب ءَ مہ بات اَت اَنت کہ مات اے وڑ بہ بیت)، من مات یل دات ءُ در اتک آں۔ پد ءَ جیڑ اِت دْریگتیں منی مات چو بی بی یاسمین ءِ وڑ ءَ مھکم بوتی ۔ من ءَ وت پہ جنگ ءَ دیم بہ داتیں، پہ جنگولے ءَ اے سکّیں گرانیں ساھتے کہ آ چوشیں بلائیں پیسلھے زور اِیت، چوشیں راھے ءَ در کپ اِیت، ھرچ وڑیں دیمونی ءِ دیگ ءَ ساڑی بیت ءُ اے ساھت ءَ آئی ءِ کھول گوں آئی ءَ ھمراھداری نہ کنت، اگاں مات چُک ءَ بہ گْوش اِیت کہ برو پہ زمین ءَ جنگ بہ کن گُڑا زھگ سک مھکم بیت ءُ باز کُرت کنت، بلے وھدے آئی ءَ راج ءُ زمین ءِ گماں ھوار مات ءُ کھول ءِ گم ھم گون بہ بنت گُڑا آئی ءِ واستا سک گران اِنت، اے سرجمیں راہ ءَ من پہ مات ءَ جیڑان اَت آں کہ باریں مات چون بوت، باریں مات چون بیت، یا اللّہ مات ءَ وت سلامت بہ کن ءُ مھکم بہ کن ءُ من ءَ پہ زمین سالونک بہ کن۔
