نبشتہ کار: ادنان بلوچ
سیمی بھر
اِے وھد ءَ *بلوچی وانگجاہ دیوان ءِ* کارمستر، استاد وسیم جان، زمان جان، تاھو گنوک ءُ ھالد زدگ اِت اَنت. باز جْوان ءُ مھروانیں استاد اِت اَنت۔ گڑا من اِے دیوان ءِ استادانی مھر، دوستی ءُ مسکرا دیست اَنت، من ءَ گیش ھمے دیوان دوست بوت۔
اِے دیوان ءِ تہ ءَ دْرستیں بْرات ھوار اِت اَنت، اِے وھد ءَ یک گْوھارے ھوار نہ اَت پرچاکہ دیوان نوک بندات اِش کُتگ اَت، ھما دْرستیں باسک پانزدہ اِت اَنت۔ ھر ماہ ءَ مُشائری ءُ گُشندھی دیوانے بندات کُت اِش۔ چیزے ھمبلاں شَیر ونت ءُ چیزے ءَ گُشندھی کُت۔ ھر آدینگ ءِ روچ ءَ تواربند ءِ دْروشم ءَ چکاس ایر کُت اِش۔
من ھمے دیوان ءَ دو آدینگ ءَ تاں چکّاس ءَ بھر نہ زُرت۔ سَیمی آدینگ ءِ روچ ءَ استاد وسیم دیوان ءَ چکاس ایر کُت، من ءَ ھم گُشت ئِے”ادنان بلوچ، تو چکاساں بھر چی ءَ زُورگ ءَ نہ ئے جگر؟
من: جی ھو استاد وسیم جان، من نبشتہ کنگ ءَ نہ زاناں چوناھیگا بھر زُرت کربان آں۔
وسیم: تو اڑے چکاساں بھر بزور تئی ردی راست کنگ بنت ءُ وتی ردیاں دلگوش کنان کن، تو رند ءَ وت نبشتہ کنگ زبر بہ ئے ارواہ“
من: جی استاد، من جھد کناں مرچی ئیگیں چکاس ءَ نبشتہ کناں۔
گڑا من ھمے آدینگ ءِ روچ ءَ اِے دیوان ءِ چکاس نبشتہ کُت ءُ بلوچی دربرجاہ بلوچستان ءِ اوں نبشتہ کُت گوں۔ سُھب ءَ ھر دوئیں دیوانانی آسرال آتک اَنت، من وتی چکاس چار اِت اَنت، ھر دوئیں چکاسانی تہ ءَ راستیں چکاس نبشتہ اَت۔ من گَل ءَ بال بوت آں من بلکیں یک لمبر بوتگ آں منی چکاسانی تہ ءِ ردی راست نہ کُتگ اَنت اِش۔
گڑا ما کسانیں شوے کُت، یک چکاسے وتی سنگتے ءِ اھوتجاہ ءَ دیم دات ءُ گْوشت “منی چکاس ءَ بچار پُل من یک لمبر بوتگ آں”
سنگت: اڑے تو ھاک یک لمبر نہ بوتگ ئے تئی وَ دْرستیں نبشتانک رد بوتگ اَنت، تئی چکاس ءِ تہ ءَ راستیں چکاس نبشتہ اِنت۔۔
من: اڑے چتور منی نبشتانک دْرستیں رد اَنت وھدیکہ رد بوتین اَنت الم استاداں ردی راست کُتگ اِت اَنت؟
سنگت: اڑے ھر کجام باسک ءِ نبشتانک ردی کم بوت اَنت، گڑا استاد آئی ءِ ردیاں راست کن اَنت۔ وھدیکہ آ باسک ءِ دْرستیں نبشتانک رد بوت اَنت، گڑا آئی ءِ اینچو ردی راست کنگ نہ بنت، آئی ءِ واست ءَ راستیں چکاس ءَ نبشتہ کن اَنت۔۔۔
من: ھو گِند آں کہ منی چکاس ءِ تہ ءَ ردی نہ گِپتگ اَنت اِش، بزاں دْرستیں رد بوتگ اَنت۔گڑا من وتسر ءَ وت شو کُت ءُ وتی چکاس تئی سر ءَ دیم دات۔ تو منی شو ھراب کُت، ترا ٹیرے گُٹّ ءَ اڑات۔ ھھھ
سنگت: جی ھو ادنان پُل تئی دْرستیں لبز رد بیتگ اَنت پمیشکا تئی چکاس راست اِش نہ کُتگ۔۔
من: من اڑے ترا ساری ءَ گُشتگ کہ من چکاس ءِ نبشتہ کنگ ءَ نہ زاناں، تو بلے جاھلی کُت، گْوشت چکاساں نبشتہ بہ کن۔ من نو دانکہ نبشتہ کنگ ءَ زبر نہ بوتگ آں، چکاس نبشتہ نہ کن آں۔
من وت نبشتہ کنگ ءَ نہ زانگ ءَ آں، بلے انگت ءَ وتی سنگت ءَ ھبر کنگ ءَ آں۔ تو من ءَ گُشتگ کہ چکاساں نبشتہ بہ کن۔ ھھھ چشیں اڑے شومیں مردم۔
سنگت: ادنان جان، تو وھدیکہ چکاس نبشتہ مہ کن ئے، گڑا تو وتسر ءَ وت چتور نبشتہ کنگ ءَ زان ئے؟
من: من اڑے زاناں وتسر ءَ وت کسے ءِ در بُرت نہ کنت۔ بلے دیوان ءِ تہ ءَ مردم کم کمو نبشتہ کنان کنت، دانکہ نبشتہ کنگ ءَ کمو ھیل کنت۔ گڑا رند ءَ مردم چکاساں بھر زیر اِیت گھتر اِنت۔
سنگت: شر پُل ھرچی تئی وتی مرزی اِنت ھرچ وڑ ءَ زان ئے ءُ ھما وڑ ءَ بہ کن۔
گڑا من یک ماھے ءَ تاں دوئیں دیواناں چکاساں بھر نہ زُرت۔ ھر آدینگ ءِ روچ ءَ استاداں من ءَ جست کُتگ کہ تو ادنان بلوچ چکاساں چی ءَ بھر زِیرگ ءَ نہ ئے؟
من ءَ استاد ڈاکٹر لاشاری جُست کُتگ؟ گڑا من گُشتگ استاد پھل کن، من اِے رندی دامگ ءَ نہ بوتگ آں۔ بلوچی وانگجاہ دیوان ءِ استاداں جست کُتگ؟
من ایشاں گُشتگ، پھل کن اِت منی گوانکو ءِ پیکج ھلاس بیتگ پمیشکا چکاس ءَ بھر زِیرگ نہ بوتگ۔
من دْرستیں استادانی کر ءَ یک شوکیں دْروگے شتکش اِتگ۔
من پمیشکا استاداں گوں سیدا ھبر نہ کُتگ، من تُرس اِتگ آں کہ استاد من ءَ ھبر کن اَنت۔ ھھ
روان اِنت۔۔۔۔
