شھید چاکر جان ءِ تْرانگ

نبشتہ کار اکرم: شوھاز

پلین جان چہ تئی روگ ءَ انچُش گْوش ئے اے دنیا تھار بوت، تئی تْرانگ ءُ یات دائم من ءَ توار کن اَنت۔ تئی زپتیں زھیر منی دل ءَ تاھِیر دنت۔ برے برے  تئی یات من ءَ سک نگینگ کنت۔ منی ھیال ءَ 2020  اَت بلے رمس من ءَ یاد بیگ ءَ  نہ اِنت۔ من جاھے ءَ نشتگ اِت آں، منی دل ءِ توک ءَ یک انچیں گران ءُ بیمناکیں  توار اَتک۔ من وت ھیران بوت آں زاناں اے چونیں توارے منی گوشاں کپت۔ اے وھد ءَ روچ بیگاہ اَت من گوں ھمے توار ءَ انچُش بے ھاٹیگ بوت آں۔ بلے وتی دل مُھر داشت۔

من ءُ سنگتے گاڑی یے ءَ سوار بوت این ءُ دیم پہ وتی میتگ ءَ رھادگ بوت ایں۔ گُڑا منی جان ءَ یک انچیں لرزگے کپتگ اَت۔ منی جان چون گُنتاک ءَ لرزگ اَت۔ من سک بے ھاٹیگ اِت آں۔ گُڑا سنگت ءَ من ءَ آؤرت ءُ میتگ ءَ رسینت۔ سنگت ءَ من ءَ دیست ءُ جُست ئِے کُت کہ ترا چے اِنت؟ تو چوش ملور ئے؟ من پسہ دات اناں من ملور نہ آں سنگت

 ءَ پسہ دات اناں گپے وَ ھست بہ گُش ئِے؟

من پد ءَ پسہ دات اناں پُل من وت انچیں مردمے  آں۔ سنگت ءَ باز جُھد کُت بلے من رازی نہ بوت آں۔ پہ ھال  دیگ ءَ سنگت ءَ ھمے گْوشت رَند ءَ پونے بہ کن، من گْوشت شر اِنت پون  ئِے کناں۔ سنگت رھادگ بوت دیم پہ وتی منزل ءَ من لوگ ءِ توک ءَ نشتگ اِت آں۔ کمو رَند ءَ تر وتی گْوانکو کیسگ ءَ کش اِت ءُ دامگ ءَ اَتک آں۔

 بازیں نبشتانکے آتکگ اَت ءُ من وزیت چار اِت ءُ من دیست شھید پلین جان ءِ اکسے وزیت ءَ ایر اِنت۔ من زانت کہ جیڑھے ھست اے اکس سنگت ءَ وزیت ءَ ایر کُتگ اَت من سنگت کلو نہ کُت۔ کمو جیڑ اِت رند ءَ سنگت کلو کُت اَڑے یار اے اکس تو پہ

 وشی وزیت ءَ ایر کُتگ؟ سنگت دمانے گار بوت ءُ رَند ءَ پسہ ئِے دات کہ تو سھی نہ بوتگ ئے؟ من گْوشت اناں چی یے بوتگ؟ پسہ ئِے دات کہ پلین جان شھید بوتگ۔ گوں اے کلو ءَ رَند من پْرُشتان ءُ سک بے ھاٹیگ بوت آں۔ منی جان ءَ لرزگے زُرت انچوش نہ بوت کہ من سنگت ءِ پسہ بہ دیاں۔

 زیپیں توارے ءَ من سنگت، پسہ دات اے ھبر راستے؟ سنگت ءَ پسہ دات ھو اے ھبر راستے۔ گُڑا منی جان ءِ لَرزگ گیش بوان بوت۔ من ءَ گُمان بوت من تنکیں دگّے ءَ سپر کنگ ءَ آں۔ توامیں دنیا تھار بوت۔ دو سے روچ ءَ رَند!!

 سنگتے دامگ ءَ آتکگ اَت ءُ منی کِرّ ءَ کلوے دیم دات کہ تو سھی ئے پلین جان شھید بوتگ۔ من کلو چار اَت ءُ کمو رَند ءَ پسہ دات ھو من سھیگ آں۔ گُڑا گْوشت ئِے شما پریشان اِت؟ من پسہ دات اناں ما چے ءَ پریشان بہ ایں۔ آ زمین ءِ ورنا بوتگ، زمین ءَ وتی ورنا بُرتگ ما چے ءَ پریشان بَہ ایں۔ آئی ءَ پسہ دات من ھمے اُمیت داشتگ اچ تو، من پسہ دات ھو پُل اے آزات ءِ جَنَگ اِنت اد ءَ چوشیں کار بیت، پہ اے چیز ءَ مردم باید پریشان مہ بیت۔ گُڑا من سنگت ءَ ھال ءُ اھوال کُت ءُ سنگت  چَہ دامگ ءَ در کپت۔

پد ءَ من جیڑہ اِت کہ ترا گوں زمین ءَ مھر بوتگ۔ تو وتی زمین ءِ ھکّ پیلو کُتگ۔ ھمے ھبر منی ھیال ءَ اَتک نی منی جان ءِ لرزگ در اَتک ءُ من کمو ساہ کُت۔ تو نیمران ئے دائم تئی وڑیں بچّ مات پیداگ بہ کن اَنت۔ وتی زمین ءِ ھُک ءَ بہ زان اَنت ءُ تئی وڑ ءَ وتی ماتیں زمین ءِ ارزشت ءَ بہ زان اَنت کہ مئے زمین ءِ ارزشت چے اِنت ءُ مارا چے کنگ لوٹ اِیت؟