نبشتہ کار: برکت بلوچ
لھتے انچیں کارست بنت کہ آیانی بابت ءَ نبیسگ سک گران اِنت، آیانی کوھیں بالاد ھمنکس مزن بیت کہ آیانی بابت ءَ لبز ءُ ھیال ھمراھداری نہ کن اَنت۔ ھمے وڑیں کارستانی تہ ءَ یک کارستے جِند ندریں ماھل اِنت۔ کہ آئی ءِ گڈی بچکندگاں سنج ءِ ھپتیں رنگ ماں آزمان ءِ میزریں دلبند ءِ سرءَ شِنگ اَنت۔ انچش گْوش ئے کہ آشوب ءِ سُھریں بیرک گوں گوات ءَ لیب کنت۔
ماھلو
تو ھما کارست ئے کہ تو مَرگ ءَ شگانے جتگ، زندگی تھنا ساہ ءِ زورگ ءِ نام نہ اِنت بلکیں ھما اھساس ءُ مارشت ءِ نام انت کہ بید آئی ءَ جھان ءِ ھچ چیز سرج نہ انت۔ ھمے اھساس انت کہ انسان ءَ چہ پردی پگر ءُ سوچاں در کنت یک مچانکی املےبءِ بھر کنت۔ چوشیں امل کہ تو بزان ئے اے روچ اے دمان منی زند ءِ گڈی دمان بنت بلے تو ھمے دماناں پہ پھر ءُ شان بہ گوازین ئے۔ زندگی ءِ کدر ءُ کیمت ءَ ھرکس نہ زانت بگِندئے باز کس زندگی ءَ ھمے چیز سرپد بیت کہ ساھے روت ءُ کیت اگاں ساہ ءِ روگ ءُ آیگ زندگی انت اے کار ءَ چہ مارا شرتر دْرچک کنگ ءَ اَنت کہ ساھگ ءُ بَر دئیگایاں۔ زندگی ھمیش انت کہ تو وتی ھر دمان ءَ پہ وتی راج ءِ وشھالی ءَ ندر بکن ئے ، اے وشھالی تئی ناں بلکیں تئی پدریچ تئی راج ءِ وشھالی اِنت۔۔
ماھلو
تو زان ئے کربانی ھرکس وتی کچ ءُ بستار دنت تو بلے انچیں کربانی یے داتگ کہ کربانی ءِ جِند وتی ھونانی وامدار کتگ، اے زمین ءِ زِر، روچ، دریا، چول، ماھیکان، گْوات دمک، کوہ ءُ شیپ، گوات ھر چیز تو وتئی سلامیءِ وازمندگ کتگ۔ تئی گوں زمین ءَ انچیں اِشکے کہ منی اکل ءِ درائیں بنزہ اود ءَ سر بوگ ءَ پیسر ھاک ءِ میار بنت۔
ماھلو
من چہ تئی کربانی ءَ پد جزم گْوش آں کہ یک روچے تئی ھون ءِ وشبوھیں چراگ ھر گدان ءِ ساھگ ءَ دْرپش ایت ، وشیانی یک شیپے چو شھکورءَ ھار کنت ءُ دیم پہ ھما ستکگیں لوگانی نیمگ ءَ کہ اے جنگبءِ جمبوریں آس ءَ سوتکگ اَنت۔
ماھلو تو ھما دیمونی داتگ کہ تئی ھون ءِ ھمک ترمپ ءَ مئے مرگ ءُ زند وتی وامدار کتگ، بس ھمے جنگ انت زمین انت ما ھم وداریگ انت ، وتی باریگ ءِ پہ زمین ءِ وشھالیں سھبانی مانزمانیءِ روچاں کہ ما پہ ھما روچانی اوست ءَ زندگ انت، تئی دیمونی راجدپتر ءِ ھر تاک ءِ سر ءَ پہ ابد ءُ نمیران بیت۔
