نبشتہ کار: زریپ زھیرئیگ
منی مھروانیں اُستاد جان تئی مھر پہ من ءَ بے نھادیں سوگاتے، من نزان آں کہ تئی مھر ءُ دوستی ءَ گوں چونیں لبزاں دْرشاں بِہ کن آں پرچا کہ تو یک انچیں شکسْیات ءُ ھُدابنداتے ئے کہ گوں منی وڑیں نَابزانتے ءَ تئی مانا کنگ سک گران اِنت ءُتو مھرانی ھما بادگیر ئے کہ تئی ساھگ ءَ ھزار سر رُستگ ءُ مزن بیتگ۔ جاگھے ءَ نور ھان گُش ایت “تئی سوچنیں دردانی اَکس ءَ چوں زُبان کش ایت گوں من داں نہ بیت کِسہ سنگینیں شپانی گم نازُرک اِنت سباہ ءِ پُل تئی مھر ءِ ھبر گِران اِنت۔
بلے مرچی من وتی دل ءَ یک مزنیں سنگے پِر داتگ ءُ اِے چاریں لبزاں نبشتہ کنگ ءَ آں بِہ گند ئے کہ پہ من اِے ساھت زند ءِ گِرانتِریں ساھتے بِہ بیت پرچا کہ پہ من ءَ تئی سوچنیں درد چَہ زُبان ءَ کشگ سک گیران اَنت ءُ تا جَبین چو تیرے ءَ سوپتگ پد ءَ من گْوش آں اِے تئی مھرانی کمال اِنت من ءَ سبر ءُ ھاٹیگ بکش اِتگ اِش ، گوں تئی ھونواریں زھیراں، گوں ھم نیاداں کہ تو ھما سباہ ءِ زیبائیں پُل ئے کہ پہ آ سباہ ءِ شوھاز ءَ ھزار ملنگیں مُریدانی پاد تراولان ءُ ھزاراں شے مُرید ءَ چو تئی پیم ءَ وت ءَ کُرباں کُتگ۔
او ترا ھمے گْوش آں کہ تھنا تئی نام اُستاد نہ بیت بلکیں تئی تہ ءَ اُستادی ءِ بودناکی بوتگ مرچی تو ھما اُستادانی رید ءَ شمار ءِ بَہ ئے کہ آیاں وتی راجی راھشونی ءِ ھک ادا کُرتگ ءُ وتی ھَر زمہ واری پیلو کُتگ پمیشکا من گْوش آں تئی تہ ءَ راھشونی چَہ ابید مھر ءَ بُد ئے ھم بلاھیں کردارے بیتگ۔ پرچا تو پہ وتی سنگتاں مھر ءِ بلاھیں ھسارے بیتگ ئے۔
تو گوں من ءَ اَنچُش مِھر کُتگ کہ تئی مھرانی پُشت ءَ من زندگی ءِ دُراھیں رنگ پھم اِتگ اَنت آ چہ ترا پیسر من بگند ئے مھر ءِ لِزتانی وشیں تام نہ تِنگتگ اَنت، تھنا یک انسانے ءِ درُشم ءَ زندگ بیتگ آں ءُ ساہ کش اِتگ بلے چَہ زندگی ءِ مول ءُ مراد ءَ آژنا نَہ بیتگ آں من وت ءَ اِے زالمیں دور ءِ تہ ءَ یک وش بھتیں انسانے سر پد بہ آں چی ءِ کہ گوں تئی وڑیں مھروانیں اُستادے ءَ زند گْوازینتگ کہ تئی ھر گپ ءَ من ءَ زند ءِ سکین داتگ ءُ تئی مھرانی گُل باگیں بھشت ءِ تہ ءَ من کہ وھدے ایر کپت ءُ چم پَچ کُت آں ءُ چار اِت من ءَ ھمے سما بیت کہ زندگ بوگ سک آسان اِنت بلے زندگی کنگ سک گِران اِنت گُڑا من ھما گِرانیں ھبر ءِ پُشت ءَ اَمل کُت ھما گِرانیں بار وتی کوپگاں کُت یک انچیں راھے ءَ در کپت آں کہ اِے راہ ءِ کشک ءُ در چَہ ھون ءَ میچل اِت اَنت اُد ءَ تئی وڑیں راھشونانی دور ءُ نِھر ساڑی اِت اَنت۔
وھدیکہ من ھر گام ءَ دیم ءَ جن آں گُڑا تئی گُشتن من ءَ الم گیر کا اَنت انچُش کہ شائر جمیل دوست جاھے ءَ گْوش ایت کہ
“نیز ءِ چو ساھگ ءَ گون اَنت تھتال تئی گُشتن اَچ من نہ بنت ھچ بے ھیال تئی”
ءُ ھمے داب ءَ تئی داتگیں پنت ءُ سوج ھر نگیگیں جاوراں منی کش ءَ اوشتاتگ اَنت ءُ گیشتر پہ من راھشونی کن اَنت۔
او گُڈسر ءَ من ھمے گْوش آں منی
اُستاد جان ھما لبز ءُ آجوئی کہ تو گوں وتی ھوناں آپ داتگ الم پَہ تئی گُلیں پدریچ ءَ یک روچے بور ءُ بَر کار ایت۔ داں جھان ھست تو ابدمان ئے۔
شالا بلوچ راج زبان دوست ءُ راجدوست بات، بلوچی ءُ بلوچستان دیمروی بکنات۔ شالا انچوش بات۔
