ندکار: بیوس آوارانی
اولی گَپ اِیش اِنت کہ مارا ھچ وانگ ءُ زانگ نسیت ما وت ءَ وت نہ زان اِیں کہ ما کے اِیں؟ ءُ ما ھچ نہ وان ایں ءُ ناں کہ وت ءَ زانگ ھم نہ لوٹ اِیں۔ ما بس دری زبانانی وانگ ءِ رند ءَ کَپتگ ایں۔ چیزے روچ ءَ پیسر من یک سنگتے ءَ گْوشت کہ بیا پُل جان ترا بلوچی وانگجاہ ءِ دیواناں ھوار کن آں گُڑا من ءَ سنگت ءَ ھمے گْوشت “من وت بلوچے آں ءُ بلوچی ھبر کنگ وَ زان آں ھمینچو پہ من ءَ باز اِنت“
پد ءَ من ءَ گْوشت ئِے کہ اگاں دری زبانانی دیوان ھست من ءَ ھوار کنائین کہ من انگریزی وانگ لوٹ آں من ءَ انگیزی ءِ وانگ سک دوست بیت ءُ وانگ ءِ شوک ھم ھست، من سنگت ءَ ھمے گْوشت کہ جی پُل جان من نہ گْوش آں کہ تو دری زباناں مہ وان دری زباناں ھم بوان بلے چہ دْرستاں پیسر وتی راجی زبان ءِ وانگ ءِ جھد ءَ بِہ کن۔ پد ءَ ھمے گْوشت ئِے کہ بلوچی دیوانانی کارمستر تو ءُ پلانی بہ بَہ اِت گڑا باسک اوں شمئے وَڑ ءَ بنت۔
گڑا من کندگ ءِ ٹھکے جت ءُ دُرائینت اناں پُل ما آ وَڑیں زانتکار ءُ اُستاد نَہ اِیں بلے جھد کنگ ءَ اِیں۔ پد ءَ من ھمے گْوشت ئِے کہ تو اناں من ءَ ھرکس بہ گش اِیت من ءَ پرک نہ کنت ءُ من چہ وتی وانگ ءَ دلپروش ھم نہ باں اِن شاءاللہ روچے نہ روچے وتی منزل ءَ سر باں۔
نی بچار اِت اے وَڑیں سنگت ھم ھست اَنت وتی زبان ءَ ھچ ارزشت نہ دار اَنت بس دری زبانانی رند ءَ کپتگ اَنت ما کُلیں راج ءَ چہ دْرستاں پیسر وتی ماتی زبان وانگ ءُ دربرگی اِنت، اے سنگتاں کہ بلوچی دیوان اڈّ کتگ اَنت پہ یک مکسدے ءَ باید اِنت ما چہ گِیش ءَ گِیش بہ وان این ءُ جھد بِہ کن ایں، کتاب اوں بوان اِیں چہ وانگ ءَ مردم ءِ زانت ءُ شھور گیش بیت ءُ ودان کنت۔ اگاں ما جھد بہ کنین ءُ وت ءَ بزان اِیں، یکمشت ءُ تپاک بَہ اِیں گڑا مارا کس پْروشت کت نہ کنت۔ ما اے ریاست ء پاکستان ءَ اوں پروشت دے اِیں پمیشکا اے ناشریں پاکستانی لشکر ءُ ریاست نہ لوٹ اِیت کہ بلوچ بوان اَنت وت ءَ وت بزان اَنت ءُ یک بہ بنت۔ اگاں کسّے وان اِیت ءُ اے چیزاں سرپد اِنت گڑا آ ٹارچر کنگ بیت ءُ زندان بند کنگ بیت، ھما وھد ءَ کہ ریاست ء پاکستان ءَ مئے ملک وتی دست ءَ کتگ گڑا امریکہ ءَ ھمے گْوشتگ کہ ترا بلوچ راج داں ھما ھد ءَ برگی اِنت کہ یک مہ بنت ءُ تپاک مہ بنت، پمیشکا مرچاں مارا یکے ءَ گوں دومی ءَ مِڑائینگ ءَ اِنت ءُ مدت کنت کہ من ترا نوکری دیاں، زر دیاں تو برو وتی پلاں برات ءَ بہ کش ءُ پمیشکا ما اِتپاک نہ اِیں ءُ ما وت ءَ وت ھمے وَڑ کتگ کہ مرچی مئے ھال داں اد ءَ آتکگ ءُ سر اِنت ءُ یکے ءَ گوں دومی ءِ سر ءَ زھر کیت پلانی اے کار کتگ من پشکپتگ آں، اگاں مئے سنگتانی توک ءَ یکے برگ ءُ زندان ءَ بند کنگ بیت ما وَش بَہ اِیں کہ ایشی ءَ وت ھمے وَڑ کتگ شر اِنت کہ زندان ءَ بند کنگ بوتگ۔ ما اے نہ پھم اِین ءُ زانگ نہ لوٹ اِیں کہ پرچا زندان ءَ بند کنگ بوتگ ءُ پہ چی ءَ بند کنگ بوتگ؟ من اے گپاں اد ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں اے سرجمیں کِسہ چہ منی دیم ءَ گْوستگ اَنت، اگاں مئے سنگت گار ءُ بیگواہ کنگ بنت یاکہ زندان ءَ بند کنگ بنت گڑا مارا اے چیز زانگی اِنت کہ اے پہ مئے واستا زندان ءَ بند کنگ بْوَگ ءَ اَنت ءُ پہ مئے واست ءَ جھد کنگ ءَ اَنت کہ بلوچ بوان اَنت ءُ وت ءَ وت بزان اَنت، داں شریں وَڑے ءَ بلوچ دیم ءَ بہ روت گڑا مارا پہ ھما سنگتانی واست ءَ کربانی دیگی اِنت ءُ ھمک راہ ءَ روگی اِنت کہ داں مئے ھما سنگت چہ زندان ءَ آجو بہ بنت ءُ پد ءَ وتی جھد ءَ برجاہ بہ کن اَنت پرچاکہ ریاست اے نہ لوٹ اِیت کہ بلوچ ءِ یک چکے بوان اِیت ءُ وت ءَ بزانت۔
اگاں یکے کمو اے جھد ءَ کنت گڑا الم آ وتی زور ءَ جنت کہ من چتور ءُ چوں اِیشی ءَ چہ اے راہ ءَ در بہ کنان ءُ اے کار ءَ سرجم بْوَگ ءَ میلاں پیسر ءَ ریاست وتی ھمگ زور ءَ جنت کہ اے جھد پروش بوارت یاکہ ھما سنگتاں لوٹائین اِیت وتی کر ءَ ٹارچر کنت اِش کہ شما اے کار ءَ مہ کن اِت ما شمارا نوکری دے اِیں یاکہ زر دے اِیں شما دلاری بہ کن اِت۔ اگاں اَنگت ءَ تو ریاست ءِ اے گپ نہ منّ اِت اَنت گڑا الم ترا زندان ءَ بارت ءُ بند کنت پرچا کہ بلوچ ھما کوم اِنت کہ داں زندگ اِنت وتی جھد ءَ پْروش نہ وارت ءُ وت ءَ گلام نہ کنت۔
اے ھم ھست کہ دْرستیں بلوچ یک نہ اَنت مئے وتی توک ءَ دلار ھم باز اَنت اے سنگت کہ زندان ءَ بند بْوَگ ءَ اَنت ءُ کشگ ءُ دور دیگ بْوَگ ءَ اَنت اِیشی ءِ توک ءَ مئے وتی دست مان اِنت بچار ات اے پنجاپی وَت ءَ وَت نہ زان اَنت کہ پلانی کے اِنت ءُ کئی چک اِنت ءُ اے چو ھم نہ زان اَنت کہ آواران کجام ھند اِنت، تُوتک، ھاران دگہ دگہ، ما وت اے آؤرتگ اَنت ءُ وتی جاہ ءَ وت سر کتگ اَنت ءُ وت ءَ وت گلام کتگ ءُ وتی براتانی دلاری ءَ ھم کنگ ءَ اِیں۔
ما اے نہ زان ایں کہ اے مئے وتی پلیں برات پہ مئے رکینگ ءِ واست ءَ چتور ءُ چوں جھد کنگ ءَ اَنت مئے بْرات کوھاں کپتگ اَنت ءُ ناں وتی برات ءُ گْوھاراں گِند اَنت ناں وتی مات ءُ پتاں گند اَنت ناں کہ شریں نان ءُ ورگے گِند اَنت، اے مارا زانگ لوٹ اِیت اے پہ کے ءَ در پہ در اَنت، ما انگت ءَ کا اِین ءُ ھمے بْرات ءُ سنگتانی دلاری ءَ کنیں، چہ دْرستاں پیسر مارا وانگ ءُ زانگ لوٹ اِیت مئے بْرات ءُ سنگتاں ھمے لبزانکی دیوان ھَڈّ داتگ اَنت ءُ مارا سرپدی دیگ ءَ اَنت۔ باید اِنت ما چہ گِیش ءَ گِیش جھد بہ کن اِین ءُ بوانیں کتاب اوں بوان اِیں چہ وانگ ءَ مردم دیمروی کنت جھد بہ کن اِت وتی وھد ءَ زوال مہ کن اِت اگاں ما بوانین ءُ تپاک بِہ بَہ اِیں پاکستان اناں پاکستان ءِ پِت مارا ھچ کرت کت نہ کنت ءُ پْروشت نہ دنت۔
سلامت بات اِت ھرکُج ءَ اِت بلوچ بات اِت، یکمشت ءُ تپاک بات اِت، ھچ گَم مہ گِندات اِت مُدام گَل ءُ شات بات اِت۔۔
