ندکار: اندام بلوچ
من واجہ منیر مھراج ءِ شائری ءِ کتاب “شاگے گیابان ءِ بدن” ءِ بابت ءَ چیزے گپ ءُ تْران کنگ لوٹ آں۔ اے کتاب وھدے کہ منی چماں کپت من ءَ سک باز وشی بوت کہ مئے آواران /کولواہ ءِ یک شائرے ءِ کتاب چاپ بیتگ، پد ءَ دومی وشی من ءَ اے بوت تیرتیج ءِ بچے ءَ بلوچ لبزانک ءِ کِتابانی لَڑ ءَ یک لَمبرے گیش کُتگ۔ چوناھا منیر مھراج ءِ جھد ءُ کربانی پہ بَزگیں بلوچ راج ءَ بے کساس اَنت۔ آئی ءَ وتی تنگوئیں زند ببا داتگ، آ بلوچستان ءِ کوہ ءُ گراں، شیپ ءُ کوراں ویل اِنت۔ آ دائم پہ بلوچ ءَ روک اِنت۔
منی وشیاناں اے ھبر ءَ انگت گیش کُت کہ یک راجی سرمچارے یک جنگولے ءُ یک زمہ واریں جھدکارے ءَ ھما دیم یک لبزانکی ءُ یک لبزانک دوستے آئی لبزانک دوستی مارا “شاگے گیابان” ءِ بدن ءِ تہ ءَ گندگ ءَ کیت۔ چو وَ لبزانی آڈل دیوکیں شائر باز اَنت منی وڑیں ھرکس وت ءَ شائر گُش اَنت بَلے منیر مھراج ءِ شائری ءِ تام ءِ جتا اِنت، آئی ءَ وتی زمینی چم دیستیں راستیاں گوں شائری کُتگ، آئی ءَ شائری وتی چاگرد ءِ اندر ءَ گولَگ ءَ اِنت آئی ادارکُی، مسل ءُ چھرگ وتی زمین ءِ ءُ وتی زیدانی اَنت ءُ پد ءَ مھراج ءَ تھنا ھیالی دنیا ءَ شئر نہ بستگ بلکیں آئی ءَ وتی ھیال ءِ پد ءَ گامگیج ھم زرتگ۔ آئی ءَ ھَمک کِرد ءُ کارپد ءَ جھد ءُ کُربانی مئے دیم ءَ پَدر اِنت انچوش کہ شھید پدائی سلمان ھَمل گُش ایت :
اے کمار جاھے نہ اِنت شیران دپ ءِ
گپ بے کرد ءَ جَنگبندے اِد ءَ
منیر ءِ ھمک ھیال گپ ءُ تران گوں املی کِرد ءَ بندوک اِنت۔ اِے کتاب کہ وھدے من پہ وانگ ءَ دست ءَ کُت گُڑا منی واک ھچ کنگ ءَ نہ اَت کہ من مرچی کتاب بہ واناں کتاب ءِ بابت ءَ چند ءِ دانک نازر نور ءُ منزور بسمل ءَ نبشتہ کتگ اَت پہ شاگے گیابان ءِ بد ءَ ، من تیز تیز ونتگ ءُ اشتاپ اشتاپ ءَ کہ کمو تاک واناں پد ءَ ایر کناں۔ کتاب ءِ وانگ ءَ چوناھا مرچی واک کنگ ءَ نہ اِنت۔
وھدے کہ من ھپتمی تاک ءَ سر بیت آں کتاب ءِ اولی دستونک اَنت
موسمی نود نہ شنز اَنت من نیایاں پہ تو
من دل ءَ درد شبنداں من نیایاں پہ تو
شائر ءِ سنج دابیں ھیال ءِ وشی ءَ بچار کہ درد سَگ ایت ، درداں اَمباز ایت، بلے بے موسُم ءَ پہ دوست ءَ نہ روت ، دوست ءَ پہ ھما وھد ءَ روت کہ نود بہ شنز اَنت اِد ءَ شائر ءِ ھیال ءِ زیبائی مردم ءَ کُمار کنت مردم ءَ تاھیر دنت ، پرچا نود شنزگ ءَ بہ بنت مردم گوں وتی ھیالانی بانور ءَ بہ میل ایت آئی ءِ تام ءَ ھما کس زانت کہ آئی ءَ کسے ءَ گون اشک بیتگ ۔ آئی ءَ نود شنز اَنت چو کُرتگ ءُ نود شنز آئی ءِ واست ءَ چونیں مانایے دار ایت؟
ھمے دستونک ءِ سرجمی ءَ من ءَ انچو کُت کہ من جیڑ ات کہ کتاب ءَ اَلم یکیں روچ ءَ بہ وان آں۔ ھمے رنگ ءَ دیمتر ءَ نومی تاک ءَ شُرتی ھسن ءِ نام ءَ یک لچھے نبشتہ اَت من ءَ نام وش نہ بوت بلے من لچہ ونت ، اے لچہ ءَ پد ءَ منی روہ ءَ تَر ءُ تازگ کُت دل ءَ گُشت کتاب داں ھلاس نہ بوتگ ھمے جاہ ءَ پاد میا ءُ ھمے لچہ ءِ تہ ءَ چیزے گال اے رنگ ءَ اَت:
نام ءَ تئی گْورتگ سباھی نودے ءَ
میتاپیں ڈَن ءُ شیلگ آں
من پہ کرار ایر داتگ اَنت سنجیں ھیال تئی دامن ءَ
شُرتی بہ سھڑیں تو من ءَ چمانی وابیں ھَلوتاں
من نہ زان آں کہ دگہ کسے ءَ اے لَچہءِ بند دوست انت کہ نا برھال من ءَ اے شائری ءَ کُمار کُت ھمے رنگ ءَ من اے تاک ءُ آ تاک بوتاں داں دیگر ءَ شاگے گیابان ءِ بدن پہ وانگ ءَ ھلاس کُت ۔
شاگےگیابان ءِ بدن
مھراج دْراھیں شائری کوھن ءُ نوکیں چہ شئری ساچشتاں رَد نہ اِنت ، مھراج سک دیری شائری ءِ تک ءُ پھنات چار اتگ ءُ مار اتگ اَنت ۔
بَلے دگہ یک گپے ءَ ما ھچبر نا کُت نہ کن اِیں منیر مھراج ءِ شائری ءَ درد ءُ رنجان گیش توانا کُتگ۔
مھراج انچین درد ءُ رنجانی، زھیر ءُ ترانگانی وڈالی بیتگ کہ آیاں مھراج ءِ شائری گیش ءَ چہ گیش مھکم کُتگ ۔
من سرپد باں شائری دردانی پھار ءِ یک وسیلھے ۔ شائر وتی درد ءُ دوراں بے تِرک ءُ چڑکہ تالان کن اَنت ، کس ءَ گوں گلگ نہ کن اَنت، کس ءَ مانزمان نہ کن اَنت بس وتی درد ءُ لھڑاں شائری ءِ دروشم ءَ درنگاز کن اَنت ۔
مُنیر ءَ وتی درکسانی ءِ سنگتانی جون کوپگ داتگاں ، ھما سنگت ھما ھمراہ یک دومی ءَ بے کرار بیتگ اَنت ، چوش شھید رزا جھانگیر ، بابا ھیربکش ناز ، آئی سنگت ءُ ھمراہ وسرک زھور جان کہ چہ آئی ءَ گستا بنت ، ءُ سدانی ھساب ھما سنگت کہ شپ ءُ روچ گوں منیر ءَ وھد اِش گوازینتگ ھما چہ مھراج ءَ جتا بتگ اَنت ۔
پہ گواھی انچوش کہ نمیرانیں مبارک کازی گُش ایت :
دِل ءِ دردانی کازی منتوار آں
اے داناھی پہ سیم ءُ زَر نیاتکگ
انچوش مھراج شائری آئی درد ءُ لھڑانی بھار اِنت کہ شاگے گیابان ءِ بدن ءِ دروشم ءَ مئے شُمے دیم ءَ اِنت ۔
پہ گواھی ءَ شُما چار اِت کن اِت ھما لچہ ءَ آئی ءِ سرھال اِنت ، “لچھے پہ وتی دیدوکاں”
آ لچہ ءِ تہ ءَ سک باز وتی نزدیکین سنگت ءِ نام ءَ کاریت ءُ معراج وتی نزدیکین دراھیں شھیدیں سنگتانی نام ءَ شائری کُتگ ءُ وتی دردانی پاھار کَشِتگ اَنت ۔
مھرانکی شائری ءُ زینل
منیر مھراج ءِ وھدے ما مھرانکی /مھری/اشِکی شائری ءَ بچار آں آئی ءِ اؤں انچیں دابے مردم ءَ بےکساس تاھیر دنت ،
جاھے گُش ایت ۔۔۔۔۔۔۔
تو کہ بالاد چَنڈِتگ بیگاھے ءِ
ھمبوئیں درچکانی تاک اون رتکگاں
پد ءَ گُش ایت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
آگاھیں واھگاں بہ واپیناں
زانسراں کُوشیں تئی نپادیناں
دیمتر ءَ گُش ایت ۔۔۔۔۔۔۔
ما سد اے کَش اِتگ بیگاہ ءِ کوش ءَ
زھیر تئی مانا بہ بنت کوہ ءُ لَداں
سَٹ اِتگ گواش بُناں چہ پیداکاں
انشپی ایں شپ ءَ سبائیناں
منیر ءِ شائری ءَ پَدر بیت اگاں آ، آشک ءِ گُڑا زیبائیں آشکے ،آئی ءِ سک باز شئیرانی تہ ءَ زینل ءِ بالاد گندگ ءَ کیت ، پد ءَ شوکیں گپ ایش اِنت کہ معراج “اشک لاھاسلے نہ اِنت
اشکِ لاھاسل زانگ بیت۔
مھراج وتی دلدوستیں وابانی بانور ھاسل کُتگ، انگت وشتریں گپ ایش اِنت چہ زینل ءِ ھاسل کنگ ءَ ابید انگت آئی شائری ءِ تہ ءَ زینل ءِ نام بالاد گندگ ءَ کیت آ زینل ءِ نام ءَ پہ شان کارمرز کنت ، پہ مھراج ءَ انگت زینل ءِ بانوری داب کوھنگ نہ اَنت، ءُ نہ بوتگ اَنت ،انچوش پیسر ءَ بیتگ انگت ھما رنگ ءَ اِنت ۔
“لچھے سر ھال اِنت زینَُل”
لچہ گُڈ سر لھتیں گاَل ۔۔۔۔۔۔۔۔۔
درد ءِ تَلیں گوں واھگیں نیمونے ءَ
دل ملگُزاریں بالاد ءِ تئی زیمراں شھرے گواہ ایت
لبز سر رچ اَنت سازیں زمانگ
لبز سر رچاں سازیں زمانگ تئی چُوڈگ ءَ
مھرانی تئی اُمیت مجاں زژنائی ءِ ساھگ شن ایت
من واھگانی ھاجتیں کرن ءِ مساپر پہ ترا
تھنائی ءَ انسرتگیں کسہ منی
کارست ءِ تئی ڈَس ءُ نشان پہ ابد
گُڈ سرءَ من ھما دستونک ءُ لچھانی سرگالاں نبشتہ کناں آیاں اَلم گوں اُرتی ءَ بہ وان اِت ، پرچاکہ مردم چونی ءَ شائری ءِ کتاباں انچو سر سری چار اَنت بس یک نگاھے واناں کن اَنت ءُ رو اَنت، شائری ءَ سرپد بوگ ءِ ھاتر ءَ سک باز اُرتی ءَ لبز ءُ بند چارگی اَنت ۔
من گوں وانوکاں ارز کن آں اے داتگیں دستونک ءُ لچھاں گوں شریں ڈولے ءَ بہ وان اِت دانکہ منیر مھراج ءِ شائری ءِ زیبناکی ءَ بہ چار اِت ءُ بہ مار اِت ۔
شاگے گیابان ءِ بدن
موسمی نود نہ شنزان من نیایاں پہ تو
شُرتی ھسن ءِ نام ءَ
درداں تئی پتار کُتگ یار انشپی
ستریں چمانی ارساں نوشتگ
زھریں بیگھے یاتے رزیناں
من ھچ نچارِتگ
پہ وش ھبریں شھید شیھو ءَ
پاس ءَ پروشاں ءُ سر گِراں کایاں
من وتی گاری ءِ پداں گاراں
تو نیاتکگ ئے اے رنگ رنگیں موسمانی نیت ءَ
پُریں دپ ءِ وارتگ زبان تئی بیلی ءَ
آگاھیں وھگاں بہ واپیناں
تئی گم ءَ را سمبھینتگ من دل ءَ
مھپلی
نیمیونیں دل ءِ کولاں اکرار زھیراں
منی اے شئرانی سرھالانی پَدر کنگ ءِ مکسد اے نہ اِنت آ شئراں مہ وان اِت منی مکسد ایش اِنت کہ اے شئراں لازم گوں ھورتی ءَ بچار اِت دانکہ شُما مھراج ءِ شائری ءِ تام ءَ بہ چَش اِت۔
