نبشتہ کار: ھالد ملنگ
تمردیں توکلی!
توکلی ءِ گوم ءَ ھُژبری دَرگ ءَ شپ ءِ دوازدَہ ءَ من ءُ رھم جان ءَ ڈیک دات، دْروت ءَ پد رھم جان ءَ جُست کُت کُج ءَ بوتگ اِت؟ اے وھد ءَ کُج ءَ روگ ءَ اِت؟ توکلی ءَ پہ بچکند گْوشت: ٫٫ منی سور اِنت، من اِد ءَ کوم ءِ گِندگ ءَ رَوگ ءَ آں ٬٬۔
رھم جان ءَ پہ کندگ شُگل گْوشت: ٫٫ ورناھانی مستِریں پرز زمین ئیگ اِنت، ما پہ زمین ءَ شپانی پاساں تچگ ءَ اِیں لھتیں پہ سُھریں بشانگ ءَ، ھاھاھاھاھا ٬٬۔
توکلی ءَ ھم پہ بچکندگ درّائینت: ٫٫ من بس سُھریں بشانگ دیست، تو رھم جان ھمے نہ زان ئے کہ من تئی کش ءَ گون آں۔ رھم جان گپّے زان ئے! پد ءَ سالونکی یے موہ نہ رس اِیت ٬٬۔
رھم جان ءَ تمردیں توکلی ءِ پسّو دات ءُ گْوشت: شر ورناھاں! ما رو اِیں کہ مئے سپر دْراج ءُ شُمارا موکل کن اِیں ٬٬۔
ما دیم پہ سنگتانی نیمگ ءَ شُت اِیں، پد ءَ من دیم پہ دگہ دیمے ءَ سپرے ءَ درکپت آں۔ ھمے مْیان ءَ لھتیں روچ ءِ پِرگْوزگ ءَ پد ءَ سنگتاں ھال کُت کہ ما سنگتے دست گِپتَگ ءُ مئے گور ءَ اِنت۔ من چہ سپر ءَ واتر اتک آں بالگتر ءَ گوں سنگتاں ھوار بوت آں، من کہ نوتی جان ءَ دیست گْوشت ئے: ٫٫ سنگتے برگی اِنت گوں٬٬ من گْوشت توارے بہ کن۔ نوتی جان ءَ سنگت توار کُت ءُ اتک، من کہ سنگت گوں ھورتی ءَ چار اِت داں توکلی جان اِنت، من گْوشت ھاں ڑے! تو اِد ءَ۔۔۔۔؟
توکلی ءَ گْوشت: ٫٫ من شُمارا ھما شپ ءَ گْوشتگ کہ من پیداک آں٬ ھاھاھاھا٬٬۔
گُڑا ما دیوان ءُ مزاک کُت۔ تمردیں توکلی گوں جُھد ءِ زمہ واریاں دِلگوش اَت۔ مسکیں بیگاھے ءَ من توار کُت ءُ گْوشت اُو توکلی! من ءَ تو اگاں سیگریٹ نہ دات گُڑا من ترا نہ براں گوں ھاھاھاھاھا، توکلی ءَ پہ بچکند گْوشت: ٫٫ من ترا اِنچو موہ نہ دے آں ٬٬۔
گُشاد گُشاد ءَ سیگریٹے آؤرت ءُ منی گْوانکویے چارج ءَ جت۔ ما چاہ وارت، من ءُ نوتی جان ءَ ھبر کُت کہ توکلی ءَ کمو ستائین اِیں، گُڑا ما توکلی لوٹائینت ءُ نوتی ءَ گْوشت: ٫٫ توکلی اے سپر ءَ تو گون نہ ئے، اے سنگتانی سَلاہ اِنت ٬٬۔
جنگ ءِ ساھت ءَ من درّائینت ءُ گْوشت تئی جاہ ءَ من گون آں اَرواہ ، دگہ باز مہ جیڑ ءُ ما پہ وشی زوت واتر بہ اِیں ھاھاھاھاھا۔ توکلی ءَ گْوشت: ٫٫ من ءُ تو دوئیں رویں ٬٬۔
من گْوشت نہ! تو کائے یا کہ نوتی یکّے ءَ را الم نِندگی اِنت۔ توکلی کمو ھاموش بوت ءُ گْوشتے: ٫٫ نوتی تو گُڑا نہ جل ئے؟ ٬٬۔
من ءُ نوتی ءَ باز ستائینت ءُ شپ ءِ شام بندات کُت۔
برے ما نان ءِ سر ءَ مِڑ اِت اِیں ءُ برے ما ورگانی سر ءَ ھاھاھاھا، بلے مئے سنگتی گیش سرّچان اَت۔ سُھب ءِ گْوربام ءَ ما دیم پہ سپر ءَ در کپت اِیںءَ، روچ پہ تچگ ما شپ کُت۔ اے شپ گوں جنگی کِسّھاں گْوست، برے گَل، برے سنگت، برے دُژمِن ، برے شرّ ءُ ھراب، دْراھیں گِچین کُت اَنت ءُ سُھب ءِ سر ءَ سپر ءَ پَد ءَ شول کش اِت۔ روچ ءَ پد ءَ لانک بست، چادرے چَنڈ اِت ءُ ڈکّ ءَ آدیم بوت۔ دْراھیں ھمبل گوں توکلی تھاری ءَ ماں پوشتاں، ما نوتی ءَ رُکست کُت ءُ سپر پد ءَ پاداں اڑینت پِڈگی ءِ مْیان ءَ پہ ما دُژمن ءِ لشکر ءِ تُپنگی مئے راہ ءِ سر ءَ سنگر گپتگ ءُ وَداریگ اِت اَنت، کِشک ءَ مارا یل کُت ءُ پاد چہ کُنٹگ ءَ پُر اِت اَنت۔ دومی پاس ءَ دُژمِن ءِ نزّیک ءَ پاداں رَوگ یل کُت۔ سردی ءَ دست پتکگ اِتاں، تْراول چو دیدگاں دوست اِت اَنت، تْراتے ءِ کش ءَ نِشت ءُ سیگریٹے در کُت ءُ وت ءَ مانداشت۔ آرام ءِ سیمسر بئے نہ کُرت آں ءُ زمین لگت دیان کُت ءُ دیم دات پہ توکلی ءِ ھنکین ءَ۔ روچے ءِ درکپگ ءَ گوں سنگتاں ھوار بوت آں، برے بھشتیں اُوتاک ءِ کُٹ ءَ اِتاں برے جنگی نیازبُندیں کَسابے بوتیں۔ برے مِھرانی میتگے ءِ تھاریانی جیگ ءَ دوچگ ءَ اِتاں، برے برے دیوانَگے ءِ کُل ءِ دپ ءَ سرشپ ءِ نودانی شنز مِتکاں، سرجمیں بالاد چو ملنگے ءَ ھُمار کُت۔ گیشّینتَگیں ساھت درچِتاں ءُ تھاری ءِ بدن دِرت، نپس ءِ دوری دل ءَ مینت، جنگل ءِ مھپرانی لمب ءَ وپت آں، برے بھشتیں اوتاک ءِ دامُن ءِ گْوامانی چنکاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔ما شپ ءُ روچ نہ زانت ءُ لیب کُت۔ برے گوں اُستاد میر اھمد ءِ سَوتے ءَ ناچ مازگان مان چِت ءُ گوں آجوئیں بِچکنداں شادان بوت ایں۔
یک روچے چہ اوتاک ءَ توکلی ءُ ھاجی دیم پہ سپرے ءَ در کپت اَنت، اے سپر ءَ دُژمن ءَ را باز جاہ ءَ رُزوا ءُ مُردار اِش کُتگ اَت۔ مُدّتے ءَ پد اوتاک ءَ اتک اَنت، مِھروان ءُ مزاریں جنگول وتی زمہ واریاں گیش کناں اَت اَنت۔ یک روچے من ءُ توکلی اتکیں میتگے ءَ پتر سمار اِت، شُتاں وتی دست ھورک کُت ءُ شُتیں۔ چہ اوتاک ءَ من ءُ سنگتے سپرے ءَ درکپتیں، ھمے سپر ءَ گوں دُژمن ءَ گِر ءُ چیل اِتاں کہ نوتی ءَ ھال کُت ما نزّیک ءَ اتکگ اِیں۔ ما ودارے دات ءُ شُتاں گوں نوتی ءُ توکلی ءَ ھوار بوت ایں۔ نوتی ءَ گْوشت: ٫٫ توکلی ءِ تبیت دو روچ ءَ پیسر نہ وش بوتگ، بلے ھاِلاج اِش کُتگ ٬٬۔ من توکلی جُست کُت چون ئے؟ توکلی ءَ گْوشت: ٫٫ کمیں سرونتگے، بلے نوں وش آں ٬٬۔ توکلی ءَ پد ءَ گْوشت: ٫٫ ائید وَ گْوستگ، بلے مات ءَ، کماش ءَ ءُ بانُک ءَ ءُ کوم ءَ ھکّ ءُ پھلی یے کن آں، شُما در کپ اِت ما کوم ءَ گِند اِیں ءُ پد ءَ کا اِیں ٬٬۔
ما در کپت اِیں ءُ ساھتے سِست نوتی ءَ ھال کُت: ٫٫ ما پیداک اِیں، شُما واتر کن اِت ھما جاہ ءَ بیا اِت کہ توکلی نہ وش اِنت ٬٬۔
ما پرپٹ گُڈی نپس ءَ رسینت ءُ وت ءَ سر کُت داں پْرشتگیں مُچی یے، توکلی دو کمبل ءِ سر ءَ تچک اِنت۔ سرے کماشے یے کُٹ ءَ اِنت ءُ کماش سینگ ءَ ئے سمارگ اِنت، ءُ ماتے ءَ را چاگلے آپ گون ءُ توکلی ءِ بچکندیں لُنٹاں تْرمپ تْرمپ ءَ آپ پِٹّینگ ءَ اِنت۔ من بے چِڑکّہ کش ءَ ئے نِشت ءُ تُپنگ سروان ءَ۔۔۔۔۔۔، دست توکلی ءِ تمردیں سینگ ءَ ایر کُت ءُ دومی دست رُزت ءُ گُلان ءَ سمار اِت ءُ گْوشت چون ئے توکلی؟
کماش ءَ گْوشت زیارت ءَ چِہ دیم توکلی سما ءَ نہ اِنت، ءُ ھِچ گْوشگ ءَ نہ اِنت۔ من ءَ اے ھبر باور نہ بوت، ما زوت زُرت ءُ شُت اِیں پہ نادْرھجاھے ءِ باھوٹ کنگ ءَ، بلے کِشک ءَ دم بُرت چار اِت داں توکلی چو سِستگیں پُلّے ءَ گیمُرتگ۔ گریوگانی توپانے ءَ جھ جت، دل ءَ تیر سُمبان بوت ءُ ابیتکی یے مجگاں ایر کپت، دیدگاں کیامت بوت۔ برے کوم سھڑینت ءُ برے توکلی ءُ ھُشکیں لُنٹ چار اِتاں ءُ وت ءَ وارت۔ واتر توکلی ءِ سالونکی لوگ ءِ دپ ءَ وت ءَ کوپگ ءَ کُت دیم پہ کبرستان ءَ پہ زور وت ءَ را رسینت۔ دل ھِچ وڑ ءَ منّگ ءَ نہ اَت، بلے دل ءَ کوھے ایر کُت ءُ گُلزمین ءِ دل کلونڈ اِت۔
گوں وتی دستاں زمین ءِ تمردیں بچّ، راج ءِ چیدگ، سرمچارانی سرجمیں بالاد ھالد ءِ اَرواہ ھالد ءَ گوں وتی دستاں مات ءِ کُٹّ ءَ واپینت ءُ توکلی پد ءَ من زانت کہ جنگ چے یے؟ مات ءُ پِت ءَ چہ چُک ءَ چورا کنت، بانور ءَ زندگی ءِ باپُشت ءَ نمیران کنت، گْوھار ءَ گوں براتے ءِ گماں دْرنجیت، من اے اُوں سرپد بوت آں کہ سرمچار ءِ سنگتی چے یے؟
توکلی! من انگت سپر نَہ دْروہ اِتگ، انگت ھما کِشک ءَ روان آں، تئی کتار بستگ ءُ تئی زمین بلوچستان ءِ آجوئی جنگ ءَ ساڑی آں۔ توکلی! تو وتی زمین ءُ وت ءَ آجو کُت، ما تئی سرمچاری گوں گُڈّی نپس ءَ ٹٹاتگ، نوں زمین آجو بیت یا من آجو باں کایاں تئی دیدار ءَ ائید ءِ روچے ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
توکلی جان داں جھان ھست اِنت تو نمیران ئے، بلے منی توامیں شھیدیں ھمبل، میجریں پیرک ءُ وتن گنوکیں رھم جان ءَ سلاماں الم سر کن ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
