نبشتہ کار: میرک بلوچ
سلام ءُ دروتّ گْوھار، اُمیت کن آں کہ تو جوڑ ءُ وش بَہ ئے ءُ پاکیں ھاوند ترا مُدام وش ءُ سلامت بہ کنت۔ گْوھار پھل کن کہ تو من ءَ نہ زان ئے ءُ ناں کہ من ھم ترا شرّی ءِ سر ءَ زان آں کہ تو کے ئے؟ کج ئیگ ئے ءُ اے تئی اسل نام اِنت یا بس کلمی نامے، نہ زان آں کہ تئی اے کسّہ راستے یا وتساچے؟ البت من تئی اے کسّہ ءُ راستی ءَ سرپد بُوتّگ آں پرچاکہ مرچی ھمُک سیمی لوگ ھمے جیڑہ ءِ دیمپان اِنت، تو ھیران بَہ ئے کہ اے کے اِنت کہ پہ من نمدی یے نبشتہ ئِے کُتگ؟
مرچی 9 بج ءِ وھد ءَ منی سر نیٹ ءَ کپت، گوں سنگتے ءَ ھال بُوتّ ،گپ گپّ ءِ سر ءَ آئی ءَ گْوشت کہ “یک گوْھارے ءَ نبشتانکے نبشتہ کُتگ برو بچار ئِے گریوگ کیت”
گُڑا من درائینت “جْوان اِنت، وھد رس اِت گُڑا وانان ئِے”
پد ءَ وھدیکہ من وتی کار گیشینت اَنت، شپ ءِ 11 بج ءَ وت ءَ گیگ کُت، گوانکو زُرت ءُ تئی نبشتانک ءِ وانگ بندات کُت تئی نبشتانک ءِ سرھال “مئے گِس ءَ مردین نیست” ھمیش اَت ءُ رجانک سربآز وپا کُرتگ اَت ءُ منی ھیال ءَ نبشتانک تو 4 سال ءَ پیسر نبشتہ کُرتگ اَت، گوں سرھال ءِ گیندگ ءَ من ایموشنل بُوتّ آں بلے ھیر نبشتانک وانگ بندات کُت۔
تئی نبشتہ کُرتگیں لبزانی تہ ءَ من تئی درد مار اِت اَنت پرچاکہ اے تھنا تئی مارِشت نہ اَت اَنت بلکیں منی راج ءِ مزنیں کساسے ءَ گْوھار گوں ھمے درد ءُ رنجاں زندگی کنگ ءَ اَنت۔ چہ بندات ءَ چم تر بُوتّ اَنت وھدے تو دروازگ پچ کُرت ءُ دہ سال ءَ رند تئی براس گِس ءَ واتر بُوتّ گُڑا دل انچو وش بُوتّ ھمینچوک وشّی کہ اے ساھت ءَ ترا رس اتگ اَت من ءَ ھم رس ات، بلے پد ءَ تو کوْھنیں کسّھے آؤرتگ کہ یک جونے دست کپتگ ءُ ترا گُشگ بُوتّگ کہ بیا بچار ئِے اے ساھت ءَ منی اوں چم ارس بُوتّ اَنت ءُ گیشتر درد ھمیش بُوتّ کہ آئی آیگ یک وابے اَت، دل ءَ تلوس اِت کہ دْریگتیں من وتی گْوھار ءِ اے مُراد سرجم کُتیں آئی ءِ براس آؤرت کُت بہ کُرتیں، بلے من ابید چہ اپسوز ءَ دگہ چی کُرت کن ایں، ھمُک روچ ھال کیت کہ پلاں جاگہ اینچو ورناہ بیگواہ بُوتّگ اَنت من دل ءَ جیڑ اِت کہ باریں چینچو گوھار ءِ چمّانی چراگ بیگواہ بُوتّ اَنت باریں چینچو مات پہ چینچو مُدّت ءَ اے کھرشانیں دردانی دیمپان بُوتّ اَنت ءُ بوگ ءَ اَنت، بلے دست ھچ ءَ نہ رس ایت۔
گْسھار مرچی ترا ھوار مئے تیوگیں راج ءِ یک مزنیں کساسے ھمے جیڑھانی دیمپان اِنت باریں چینچو مات وتی زھگانی وداریگ اِنت، باریں چینچو مات وش بھت بُوتّگ اَنت کہ آیاں آیانی زھگانی ژانگولیں جون دست کپتگ اَنت کہ آ یکبرے بہ گریو اَنت ءُ پد ءَ دل ءَ بہ کُش اَنت ایکیم بہ بنت ءُ باریں چینچو مات گوں زھگانی گم ءُ درد ءُ وپات بُوتّگ، باریں چینچو گوھار چوں تئی پیم ءَ پہ تاسُکیں براس ءَ مُرادیگ اِنت، باریں چینچو زال ءَ وتی مرد ءِ ودار ءَ نشتگ بزّگ اے ھم نہ زان اَنت کہ ما جنوزام ایں اگاں مئے مرد زندگ اَنت، اے درد پہ یک براتے ءَ سک گران اَنت کہ آئی ءِ ماس ءُ گوھار چوشیں کھرانی دیمپان اَنت، بلے دات ھچ ءَ نہ رس ایت۔
گوْھار! چہ اے ریاست ءَ امُیت دارگ ءُ انساپ لوٹگ ناسرپدی یے، اے یک انچیں ناپاکیں ریاستے کہ ابید چہ تپنگ ءَ دگہ ھچ زُبان سرپد نہ بیت، ایشی ءِ دیم ءَ گریوگ ءُ پریاد کنگ ءَ مئے بیگواھیں مردُم واتر نہ بنت، ایشی ءِ واست ءَ تُپنگ زُورگی اِنت تیر بمب گوارگی اِنت ءُ ایشی ءَ پہ زور وتی ڈیھ ءِ در کنگی اِنت پمیشکا مئے راج ءِ یک مزنیں کساسے ورناھاں تُپنگ زُرتگ ءُ جنگ در چتگ دانکہ ھا شمئے وڑیں گوْھاراں انساپ دات بہ کن ایں، آ وتی تنگوئیں جاناں ندر کنگ ءَ اَنت کہ ما اے جاوراں بدل کُت بہ کن اَنت پرچا کہ ما وتی گوْھاراں اریسگ، وتی گوْھاراں جنوزامی ءُ وتی ماس ءَ اے پیم دردانی توک ءَ دیست نہ کن ایں۔
ھیر تئی درد اینچو کم نہ اَنت کہ من چار گال ءِ توک ءَ بیان ئِے کُت بہ کن آں، ءُ تو اینچوکیں مُدّتے پہ وتی براس ءِ ودار ءَ گوازینتگ تو منی دروگیں تسلّھانی ھم مُھتاج نہ ئے کہ من ترا دروگیں تسلّھے بہ دے آں، بلے جھد کن آں کہ منی بے مولیں ساہ پہ تئی وڑیں گوْھارے ءِ انساپ دیگ ءَ ندر بہ بیت پہ جھد ءِ آجوئی ءَ ندر بہ بیت، مرچی اگاں ترا ھوار منی راج ءِ ماس ءُ گْوھار گوں اے پیمیں درداں زندگی گوازینگ ءَ اَنت اگاں من پہ آجوئی ءَ پہ شمئے انساپ دیگ ءَ جُھد مہ کناں گُڑا من وت ءَ انسانے نہ لیک آں، پرچا کہ اے درد ھما وھد ءَ کم بہ اَنت کہ ما آجو بَہ ایں، پمیشکا گُش اَنت کہ ھمُک بلوچ بس آجوئی ءِ واست ءَ جُھد بہ کَنت اے ناپاکیں ریاست ءِ ھلاپ ءَ جُھد بہ کنت دانکہ ما آجو نہ بَہ ایں اے جیڑہ کدی ھم ھلاس نہ بنت بلکہ گیش بُوھان بنت۔
گوھار بہ بکش کہ ابید زانگ ءَ پہ ترا نمدی یے نبشتگ بلے چوں کناں تئی گال کہ ونت اَنت وت ءَ داشت نہ کُت، ءُ گوں پاکیں ھاوند ءَ بس ھمے دوا کناں کہ ھُدا پاک تئی براس ءَ پہ وشّی ءُ سلامتی گِس ءَ بیار ایت ءُ سر بہ کَنت ءُ تئی مُراداں سرجم بہ کَنت۔
تئی گُمنامیں براس: میرک بلوچ
