نبشتہ کار: نور بلوچ
دروت ءُ دراھبات ئے مھروان
امیت کناں کہ تو جوڑ ءُ سلامت بہ ئے، ھاوند پاک ترا مدام سلامت کنات۔
من نہ زاناں پہ ترا ءُ تئی مھروانی ءِ ستا ءَ چِہ وڑ بہ کنان ءُ چونیں دانک پہ ترا بیار آں، بلے تئی بے دروریں مھر ءُ مھروانی ھر وڑیں دانک کرز اَنت، منی دل ءَ من ھرچ وڑیں دانکاں گوں تئی ستا ءَ بہ کناں، کَم اَنت، پرچا کہ تو چہ ھستیاں یکے ئے، تئی وڑیں مھروان ءُ رھشون پہ ارزانی دست نہ کپ اَنت ءُ نہ رس اَنت، انی من نہ زاناں، کہ تو کجا ئے ءُ چِہ وڑ ءَ ئے؟ منی گوں ھاوند دوا اِنت، کہ مدام وشیانی تہ ءَ بات ئے ءُ وش بات ئے۔
من چو نہ زاناں، کہ منی اے نمدی ترا سر بیت، کہ انا یا وان ئے ئِے، انا !! بلے من ھمے اُمیت داراں، کہ الم یکروچے ترا سر بیت ءُ وان ئے ئِے۔
من اولی رند ءَ سرگوات لبزانکی کاروان ءِ دیوان ءَ ھوار بوتاں، چیزے باسک من ءَ وش آتک کُت، بلے من ھیران اِتاں، کہ چی پسو بہ دے آں، من بس یک کلوے کُت، کہ شمئے منتواراں، من ترا ھم ھمد ءَ دیست، البت باز باسک تئی راھشونی ءَ کنگ ءَ اَت ءُ ترا استاد استاد گشگ ءَ اِت اَنت، آ وھد ءَ من ھچ چیز ءَ سرپد نہ اِت آں، منی نبشتہ ءِ سیاھگ ھم شوک نہ اَت، ترا اوں زانگ ءَ نہ اِتاں، کہ تئی نام ءُ پچار چی اَنت، من کسے جست اوں نہ کُت، کہ اے کَے اِنت؟ پرچا کہ من دیوان ءَ نوک آتکگ اِتاں، گوں کس ءَ منی پجاروکی نیست اَت، انچو لھتیں وھد ءَ پَد من گوں باسکاں نزیکی کُت ءُ پد ءَ تو وتی نبشتہ کتگیں سرگوستے دیوان ءَ ایر کُت ءُ باسکاں تئی سرگوست ونت ءُ تئی ستا اِش کُت، گشت اِش، ” واہ سکی واہ تو ماشاءاللہ باز وش نبشتہ کن ئے” من ھم ھمے سرگوست ونت ءُ دلُکے جَت، گڑا چریشی ءَ پد تئی نام اوں زانت۔
دل ءَ باز گشت کہ گوں ترا نزیکی بہ کناں، بلے ھچ چشیں نیمون نیست اَت، کہ تئی اھوت ءَ بیا آن ءُ ترا گوں ھال ءُ اھوال بہ کناں، انچو من ءَ دیوان ءَ دو ماہ ءُ چیزے روچ سرجم بوت، اناگتی دیوان ءَ ناوش ءُ دلپدردیں ھالے سر بوت، کہ ترا ناشراں چِست کُتگ ءُ بیگواہ کتگ; چہ اے ھال ءِ اِشکنگ ءَ گش ئے، چہ آزمان ءَ گرندے منی سر ءَ کپت، سرجمیں دیوان ھاموش بوت، دراھیں ھمبلاں پہ ترا دوا کُت، کہ “ھاوند پاک سکی ءَ زوت ءَ چہ زوت آجو کنات۔”
بلے من سک بژنیگ بوت آں، کہ یکروچے گوں ترا ھال ءُ اھوال نہ کُت، گڑا چیزے روچ ءَ پد ماں پیسبک ءَ شُتاں، تئی اکس شنگ اِت اَنت، گوں دراجیں نشتانکاں، چریشی ءَ پد من زانت کہ تو کج ءِ مردمے ئے، چونیں مردمے ئے۔
وھد انچو گوں تیزیں گاماں روان اَت، باز براں تئی نام ءِ سر ءَ دروگیں ھال شنگ بوتگ اَت، کہ سکی جنگ بوتگ ءُ پلاں جاہ ءَ دَور دیگ بوتگ; کسے ءَ گشتگ انا آجو بوتگ ءُ وتی کَول ءِ دست ءَ دیگ بوتگ; مئے سر کِچ ورگ ءَ نہ اَت، کہ چی راست ءُ چی دروگ! دانکہ راستیں ھال آتک ءُ سر بوت، کہ ما بلوچی وانگجاہ دیوان ءِ شورگس ءَ تران ءَ اِت ایں، وسیم نامیں سنگتے ءَ مارا ھال سر کُت، کہ سکی آجو بوتگ ءُ وتی لوگ ءَ سر بوتگ، ما گڑا سک گَل بوت ایں، من سنگت جُست کُت، جگر پکائیں ھالے؟ سنگت اوں تئی دمگ ئیگے اَت، گشت ئِے ” ھو مِستاگی ءَ بہ دے اِت،” من گشت; ” شر مستاگی ءَ ترا دے ایں، بلے چون بہ دے ایں؟” سنگت ءَ گشت کہ ” ڈاکٹر پاروک ءِ کتابے مستاگ کن” من گشت شر ان شاءاللہ گڑا آ وھد ءَ من دستّنگ اِتاں، سنگت ءِ کتاب زورگ نہ بوت، چیزے وھد ءَ پد کتاب من زرت ءُ سنگت ءِ نمبر جَت کلو کُت، بلے سنگت ءِ نمبر بند اَت، تنیگت اوں پسو نیتکگ پرچاکہ من گوں آئی ءَ زبان کتگ اَت ترا مستاگی ءَ الم کتابے دے آں۔
انچو یکروچے تو من ءَ کلوے داتگ اَت، ” سلام جان ھال کن تو جوڑ ءُ وش ئے؟” پد ءَ جھل ءَ نبشتہ اَت، ” من سکی ساوڑ تو ھال کن کجا ئے؟” ھمے وھد ءَ من ھم ساڑی اِتاں، ترا زوت پسہ دات، پد ءَ تو جست کت کہ سرگوات ءِ تاکبند تئی گور ءَ ھست اِنت انا؟ اے وھد ءَ منی گْور ءَ سرگوات ءِ تاکبند ھلاس بوتگ اِت اَنت، بس پہ وتی وانگ ءَ یکے ایر کتگ اَت ءُ ترا ھم ھمے گشت یکے پہ وتی واستا ایر اِنت، پد ءَ تو گشت کہ; ” گڑا کئی گْور ءَ بیت؟” من ترا ھپیز مجروہ ءِ نام دات ءُ آئی ءِ نمبر ھم دات، گڑا تو گشت “شر جان سلامت بات ئے، پد ءَ ھال ءُ اھوال بیت” دومی یا سیمی روچ ءَ تو پد ءَ من ءَ کلوے دات، نبشتہ اَت، “سلام جان تو ھَب ءَ چوکی ءَ نشتگ ئے؟” چیزے دمان ءَ پد من ساڑی بوتان ءُ تئی کلو ءِ پسہ دات ءُ گشت، ھو! زاناں ھیر اِنت؟ تو گشت کہ ” کسانکیں کارے تو گوں ھپیز مجروہ ءَ ھال ءُ اھوال بہ کن ءُ کتاباں دست گِر من پد ءَ ترا ھال ءُ اھوال کناں، پد ءَ من ءَ سر اِش کن” من گشت شر جان۔
گڑا تو من ءَ کلوے کُت، کہ “من ھب ءِ بازار ءَ آں، تو کجا ئے؟” اے وھد ءَ من ءَ چہ کارجاہ ءَ اتکگ اِتاں، گوں گوانکو ءَ گلائیش اِتاں، زوت ترا پسہ دات، بس من پیداک آں، گڑا من کتاب دست ءَ کُت اَنت ءُ موٹل زُرت درکپت آں، پنچ دمان ءَ پد تو پد ءَ من ءَ کلوے کُت، کہ ” من شیشہ ھوٹل ءَ نشتگ آں، بیا” من وت ءَ شیشہ ھوٹل ءَ سر کُت، بلے من پیسر ءَ ترا نہ دیستگ اَت، بس تئی اکس دیستگ اِتاں، گڑا من ھوٹل ءِ تہ ءَ پْترت آں، چم ترا کپ اَنت، ترا ( ھیڈ والا) کُلھے سر ءَ اَت ءُ نشتگ اِت ئے، گوں گوانکو ءَ گلائیش اِت ئے، من سلامے دات تو والیک ءَ گوں پاد آتک ئے ءُ گوں من امباز بوت ئے، باز وشی بوت، من ءَ انچو سما بوت کہ یک پِتے ءَ من ءَ امبازاں زُرت، پد ءَ من ءُ تو نشتگ ءُ جوڑی ڈڈّی کُت، دگہ اوں راھی جانی گپ جَت۔
گپ گپ ءِ تہ ءَ تو من ءَ جُست کُت، کہ تو مھر کتگ ترا گوں کسے ءَ مھر بوتگ؟ من تئی چرے جست ءَ اجب ھیران بوت آں، من زوت زوت ءَ وتی چادر زُرت ءُ پیشانیگ ساپ کُت، کہ بہ گند ئے، منی پیشانیگ سر ءَ نبشتہ اِنت، ھاھاھاھا بلے من ترا راستیں پسو نہ دات من گشت انا من مھر نہ کتگ بلے اے ھکیکت نہ اِنت، نی ترا ھال دیگ لوٹاں، کہ من مھر کتگ من ءَ مھر بوتگ من چہ مھر ءَ پروش ھم وارتگ; باز مردم گش ایت، کہ مھر دورگے مھر نیست بلے من گشاں مھر دروگے نہ اِنت، مھر ھست من ءَ انگت مھر ءِ سر ءَ سِتک ءُ باور اِنت، پرچاکہ مھر ءَ پروش وارتگیں مردم پھم ایت، آ کہ مھر ءَ مسکرا ءُ لیبوک پھم اَنت، آ کس مھر ءَ ھچ سرپد نہ بیت، کہ مھر چی یے؟
بلے ھیر گپ وَ باز اَنت، دراھیں کنگ نہ بنت، کہ نمدی سک دراج بوت، پد ءَ اینچو لبز اوں سینگارگ نہ بیت، باریں تو ایشی ءَ ونت کن ئے یا نہ کن ئے، بلے من اے نمدی ءَ ھمد ءَ ھلاس کناں، ترا رکست کنان ءُ گوں ھداوند ءَ ھمے دوا ءَ کناں، کہ تو مدام مھروان ءُ سلامت بات ئے۔
تئی کستر ءُ تئی راھچار نور بلوچ111 پنام (جاوِد نور)
