نبشتہ کار: بْرمش بلوچ
منی ناتُرسیں بْرات دْروت ءُ دْراه بات ئے۔ اُمیت کن آں کہ تو وش ءُ جوڑ ئے- چوناها من یک نزور ءُ ناسرپدیں انسانے آں بلے من ءَ وتی وڑیں انسان دوست بیت-
اُستاد! منی یک پیسری ئیں نمدی یے هست اَت کہ من دو لبز پہ تو دیم داتگ اَت باریں ترا سر بوت یا اِنا۔ اِے دوئیں لبزانی چمشانک دیگ ءَ باریں ترا وهد رس اِیت یا اِنا بلے من اَگاں وتی دوئیں لبزاں پہ تو نبشتہ مہ کناں بہ گند ئے منی وهد نہ گْوز اِیت-
چوناها مُهکمیں کلات ءَ کَس هچبر پْروش دات کت نہ کنت- اُستاد! من ءَ اُمیت اِنت کہ دژمن ءِ زوراکیاں ترا گیشتر مُهکم کتگ، چد ءُ پد تو گیشتر وتی جهد ءَ جُنزگ ءَ ئے-
اُستاد! تو هما انسان ئے کہ پہ راج ءَ هزار کربانی دیگ ءَ ئے بلکیں تو راج ءَ آگاہ ءُ سرپد کنان ءَ وتی یک راجی زمہ واری یے پیلو کنگ ءَ ئے۔ تئی جهد ءَ دژمن ھمینچُک نزور کتگ کہ آ چہ تئی آواز ءَ بیم زور اِیت- گوں تئی آواز ءِ اشکنگ ءَ دژمن هُشک ءُ هبکہ اِنت- چہ تئی اِے بے مٹیں آواز ءَ دُژمن تُرس ایت۔
اُستاد! اِے همے لگور ءُ دُزیں دژمن اِنت کہ شپانی ساهت 1 بج ءَ کیت ءُ دلوَت دُز اِیت۔ اِے دز ءُ دژمن کدی هم سوبمند نہ بیت۔ ایشی ءِ بمب ءُ ٹوپاں هسر نیست اِے زوراکی بلوچ ءَ گیشتر جُنزگ ءَ پرما اَنت-
اُستاد من تئی جهد ءَ سلام پیش کناں شالا مدام گوں وتی همے جزبگ ءَ جُنزان بات ئے مهکم بات ئے دژمن تئی هرچ پڑ ءَ بے سوب بات-
