نبشتہ:کار: سینگار گنوک
منی سنگت شپ ءُ یکے منی تھنائی اَنت۔ شپ منی تاھیر اِنت ءُ تھنائی منی ماھیں ھانُل اِنت۔ وھدیکہ روچ روزرد ءَ سر بیت گُڑا منی نِز ءَ شپ پہ من وتی بستگیں بُکچہ ءَ بوجان کنت، من مُلمہ بہ آں کہ منی سنگت پیداک اِنت، ءُ تھنائی گوں منی باتن ءَ پیوستگ ءُ مُدام منی ھمراہ اِنت۔ تھنائی ءِ ھرچ مارشت ءَ من ءَ گوں وتی باتن ءَ بندوک کُتگ۔ تھنائی منی زند ءِ زیبا کنوکیں ھستی اِنت، من ءَ گوں تھنائی ءَ مھر اِنت پمیشکا من تھنائی ءِ نام ھم ملنگ کُتگ۔
من ءَ تھنائی ءَ باز پنت ءُ سوج داتگ ءُ تھنائی منی ھما سنگت اِنت کہ من ھزار مردُم ءِ توک ءَ بہ نِند آں تھنائی گوں منی باتن ءَ ھلوت کنت۔ منی باتن ءِ نِشتگیں مردُم تھنائی اِنت بزانکہ ملنگ اِنت پمیشکا تھنائی ءِ نام من ملنگ کُتگ۔
ھما روچ ءَ کہ من زانتگ منی پت چہ دُنیا ءَ شُتگ ءُ چہ ھما روچ ءَ پد تھنائی ءَ منی باتن ءِ سر ءَ وتی گام ایر کُتگ انت۔ دہ سال کُبلیں یک درآمدیں مُساپرے ءِ وڑ ءَ گوازینتگ ئِے ، دہ سال گوزگ ءَ پد من وتی دوست کُتگ بلے نوں منی ھمسپر جوڑ بوتگ۔ چہ اِیشانی ھمراھی ءَ پیسر من نزانتگ زند چے یے؟ زند ءِ مکسد چے اِنت ءُ من ءَ چے کنگی اِنت؟
من کسان بوتگ آں من مُدام چہ مات ءَ جُست کُتگ، اماں منی پت کُج اِنت؟
مات ءَ گُشتگ “تئی پت دُبی ءَ شُتگ۔ من باور کُتگ بلکیں انچُوش اِنت!
وھد گْوزان بوتگ اَنت۔ من ءَ مات ءَ وانگجاہ ءَ وانگ ءَ بُرت ، من ءَ مات ءَ مُدام تیار کُت ءُ من گوں وتی دزگھاراں وانگ ءَ شُتگ آں۔
اے وھد ءَ من دو ءَ وانگ ءَ اِت آں۔
چہ من ءَ گوں ھر وشیاں گِسر کنوکیں سُھب ھمیش اَت کہ ودی بوتیں۔ من چہ واب ءَ بُست کُت ءُ وانگجاہ ءِ تیاری کُت۔ مات ءَ منی سر رَست ءُ منی ورگ تیار کُت اَنت ءُ منی بوتل ھم آپ کُت ئِے۔ من پہ وانگجاہ ءَ رھادگ بوت آں۔
آ روچ سک زیبا اَت، جمبر شنزگ ءَ اِت اَنت، آزمان گوں زمین ءَ ھلوت کنگ ءَ اَت، زید ءَ نوکیں رنگے آورتگ اَت ءُ من ءَ باز وشی بوگ ءَ اَت۔
من گوں وتی دزگْھاراں رھادگ بوت ءُ دیم پہ وانگجاہ ءَ سر بوت آں۔ کمو ما لیب کُت ءُ پد ءَ اُستاد آتک، گَنٹی لَگ اِت۔ ما درست پہ دُوا وانگ ءَ اسمبلی ءِ سر ءَ کتار بوت ایں ما دُوا ونت۔گڑا یک اُستادے ءَ دومی اُستاد ءَ گْوشت
“مرچی موسم سیل ءِ بُوّ ءَ کنگ ءَ اِنت، برو ایں ڈگاراں سیل ءُ سوادے کن ایں”
موسم سک زیبا اِنت، اے گپے اِشکنگ ءَ من سک گَل بوت آں، وشیں بچکند منی لُنٹانی سر ءَ دْرپش دیگ ءَ اَت۔ موسم ءِ زیبائی منی بچکندانی نِدارہ کنگ ءِ دُمب ءَ اَت بلے من آزمان ءِ ریچوکیں ارسانی تہ ءَ آشنائی کنگ ءَ اِت آں۔ پد ءَ اُستاد ءَ گُشت “راست گُش ئے مرچی موسم پورہ ناچ پرما اِیت”
بلے ھیر گُڑا برو ایں ھھھھھ
اُستاداں کمو کند اِتءُ یکے گُْوش اِیت کلاساں بند کن اِت، بیا اِت ،
ما گوں موسم ءِ ھمراھی ءَ چہ وانگجاہ ءَ درآتک ءُ پہ سیل ءُ سواد ءَ ڈگاراں شُت اِیں۔
ڈگار سک سرسبز ءُ زیبا اِت اَنت، مُرگانی دلکشیں آواز انگت منی گوشان اِنت جمبر شنزگ ءَ اَت انت ، من گوں ھاموشی ءَ ھمے ندارگ ءَ سیل کنگ ءَ اِت آں۔ ھمے سما بوت منی دُنیا ءَ اے نِدارگ بدل کنگ لوٹگ ءَ اِنت۔ داں دیراں ما سیل کُت ءُ اناگہ اُستادے ءِ توار منی گوشاں آتک نو بس اِنت بیا اِت ، رو ایں۔ من واتر کُت کہ اُستادانی کِر ءَ رو آں پد ءَ من ءَ دگہ جنکے ءَ توار کُت من ھمائی ءِ کِر ءَ شُت آں۔ من کمو بچکند اِت ءُ گْوشت “ھاں من ءَ پرچا توار کُتگ؟
گُْوشت ئِے “بیا منی کِر ءَ”من شُت آں، منی دست ئِے گِپت ءُ من ءَ چو کمو اجکھی گُْوشت ئِے “تئی پت کُج اِنت”؟
من گُْوشت “منی پت وَ دُبی ءَ اِنت”
گْوشت ئِے ھو
من گُْوشت جی ھو
پد ءَ من گُْوشت نوں من برو آں ؟ گُْوشت ئِے “برو“
من انچُش رھادگ بوت آں، پد ءَ دومی جنک ءَ گُْوشت اِیشی ءِ پت مُرتگ بلے اے اَنگت نزانت، کسان اِنت۔ مات ءُ وارس ایشی ءِ کِر ءَ گپ نہ کن اَنت۔
اے گپے اِشکنگ ءَ پد من نزانت کہ راہ کُجام اِنت ءُ من کُجا برو آں؟
من وانگجاہ ءَ شُت ءُ وتی چیز زُرت اَنت ءُ دیم پہ گِس ءَ رھادگ بوت آں۔ اُستاداں من ءَ باز توار جت بلے من پسو نہ دات۔ اے راہ پہ من یک جِتائیں راھے اَت، من ماں اے راہ ءَ گوں وڑ وڑیں نِدارَگاں آماچ اِت آں۔ پہ من اے دُنیا چو بیست ءُ نو ءِ شپ ءَ تھار اَت ءُ من وتی پادانی دیم ءَ گِندگ ءَ نہ اِت آں۔ اے راہ سک مزن اَت ءُ من گوں وت ءَ گپ کنان ءُ گریوان ءَ گِس ءَ سر بوت آں۔
منی مات گِس ءِ دپ ءَ گُد شودگ ءَ اَت، من بستہ دَور دات ءُ گُشت “منی پت کُج اِنت؟”
منی توار ئِے اِشکنگ ءَ پد مات ھبکہ ءُ ھیران بوت مات ھُشک ھُشک تَر اِت۔
من چیز دَور دات اَنت ءُ کوٹی ءِ تہ ءَ نِشت آں ،
مات آتک منی کِر ءَ مات ءِ چمانی توک ءَ ارس لُرد اِت اَنت ،
مات ءَ من ءَ را جُست کُت ;
سَمُّو زاناں چے بوتگ ؟
من گْوشت “بس بُگش منی پت کُج اِنت؟”
مات ءَ وتی ارس پھک کُت ءُ
گْوشت ئِے “تئی پت دبی ءَ اِنت، مرچی ترا کے ءَ مست ءُ کلندر کُتگ، گنوک ترا اے بڈ اَنت ، دِگرانی گپاں مہ کپ”
من ءَ انچُش گُمان بیت مات ءِ توار ءَ وتی رنگ بدل کُتگ ، من زانگ ءَ اِت آں ، کہ مات من ءَ بڈگ ءَ اِنت ،
من گُْوشت اماں دست ءَ دے ، مات ءَ من ءَ دست دات ءُ من مات ءِ دست وتی سر ءِ سر ءَ اِیر کُت۔
من گْوشت “منی کسم ءَ ور کہ منی پت دُبی ءَ اِنت؟
نوں مات ءِ ارس چہ چماں ھار کنگ ءَ لَگّ اِت اَنت، گریوگ ءِ توک ءَ مات ءَ گُشت کہ تئی پت بیران بوتگ۔
اے گپے اِشکنگ ءَ پد من چہ ھیال ءَ رپت آں۔ اے روچ پہ شپے گوست اَنت۔
اِندگہ روچ ءَ من بود کُت دانکہ مات منی کِر ءَ نِشتگ تاویزے ھم گْور ءَ داتگ ئِے۔۔
ھمے ساھت ءَ من ءَ ھمے گْمان بیت کہ اے تاویز منی پت ءِ یاتانی ھتم کنگ ءِ واست ءَ من ءَ گْور ءَ دیگ بوتگ بلے من ھچ گُشت نہ کُت چہ ھمے روچ ءَ پد من ءُ شپ ءُ تھنائی سنگت بوت ایں۔
اُو پد ءَ منی چماں آ یک ملنگے گوں من ھوار کپتگ۔ آئی ءَ پد من ءَ کسی لوٹ نہ بوتگ ءُ نہ اِنت، ھر کس چہ ھر کس ءَ دْروہ اِیت بلے منی ھمبل من ءَ کدی نہ دْروہ اِیت۔ منی ھمبل من ءَ مُدام ھمے گُش اِیت “سنگار تو ، شپ ءُ من سنگت ایں تاں گُڈی ساہ ءَ جُتا نہ بہ ایں”
