شانزدھمی بھر
نبشتہ; ھلیل بلوچ
تو کہ رندا وتی یک تْرانگے پشت گِپت نہ کُت
من کدی زاناں چو سرگوست سر ءَ گوست کُتہ
من گوشت “ھُدا منی ایمان ءَ پھریزیت اے میرل اِنت۔”
کمّو نزّیک بوت اَنت چاراں میرل اِنت، بچکندان ءَ پیداک اِنت آدگہ سنگت ھم چہ پُشت ءَ زاھِر بوت اَنت۔
وھد گوں وتی رپتار ءَ جُنزان اَت اے بری میرل شرّ لھتیں روچ اوتاگ ءَ نِشت، میرل کہ اوتاگ ءَ بوتیں گُڑا من مُدام آئی ءِ دُمبل ءَ لچّوک اِت آں۔ شَپاں تاں دیر من ءُ آ مجلس ءُ دیوان ات ایں یاں کہ دار ءِ آرگ بوتیں یا جان ءِ شودگ بوتیں ما دوئیں یکجا شُت ایں، گُڑا بی ایس او آزاد ءِ کسّہ اِت اَنت۔اوتل ءِ یادانی کسّہ اِت اَنت یاں کہ کرڑی ءِ ماھیگ ءِ شکار ءِ کسّہ اِت اَنت۔
ھمے روچانی تہ ءَسنگت پہ جنگی گَشتے ءَ ماں نوشکی ءِ شھدگ ءَ شُتگ اِت اَنت۔ مئے سنگتانی ھاترا نوک کیمرھے آھتگ اَت۔ گُڑا واتری ءَ اوتاگ ءَ ھرکسے گَپّ ءَ اَت کہ من چو کُرتگ آئی ءَ اے ردی کُرتگ، اے وڑ بوتگ، اے وڑ دژمن بے سوب بوتگ بلے میرل ھمے نْیام ءَ بے توار ءَ نشتگ اَت ھالانکہ آدگہ سنگت میرل ءِ توسیپ ءَ کنگ ءَ اِت اَنت کہ میرل سکّ ءَ شرّیں جنگے داتگ ءُ سکّ ءَ نزّیک ءَ شُتگ ءُ دُژمن ئِے بے وار کُرتگ۔
گُڑا من شُتاں میرل ءِ کش ءَ نشت آں ءُ جُست کُت “ھالاں بدئے تو چو مُلور مُلور ءَ نشتگ ئےچے بوتگ زاناں؟”
آئی ءَ گوشت “یار! ویڈیو ھراب بوتگ۔”
من گوشت “یار شُما مزنیں جنگے داتگ دُژمن بے سوب کُرتگ تاچینتگ دگہ چے لوٹ ئے۔ مزنیں کار ھمیش اِنت۔ ویڈیو کنگ ءُ نہ کنگ ءَ چے پرکے کپ ایت۔”
آئی ءَ گوں تْرندی ءَ منی دانک ایر جت اَنت “مزنیں مسلہ ھمیش اِنت کہ دنیگت ءَ مئے سنگت کیمرہ ءِ اَرزشت ءَ سرپد نہ اَنت۔ دگہ ردی یے بہ بیت سنگت گَپّ جن اَنت بلے ویڈیو ھراب بوتگ کسّ ایشی ردی یے نہ لیک ایت۔ جنگانی تہ ءَ پروپیگنڈہ ءِ یک مزنیں اَرزشتے بیت کہ جنگ ءِ دیم ءَ تاب دیگ ءِ تاکت ءَ داریت ءُ کیمرہ ءُ تامُرکشّی پروپیگنڈہ ءِ مستریں ازباب اَنت۔”
من اجکّہ ءُ ھیران بوت آں کہ چینچو وھد اِنت ما دیوانانی تہ ءَ جنگی کارانی سرا نگد کُرتگ بلے کیمرہ ءُ تامُرکشّی ءِ اَرزشت ما مان نیاؤرتگ اَنت۔
من زُوت زُوت پاد آھتاں شُت آں کیمرہ زُرت تامُر آؤرت چاراں تامُر ءِ تہ ءَیک چمّے زاھِر اِنت ءُ تیر ءُ تْراکانی توار اِنت برے بچار شھید ساکی ءِ چھرگ ءِ جِند زاھِر اِنت۔
من گُڑا سکّ ھندِت منی ھندگ کہ میرل دیست اَنت آئی ءَ ھم ھندگے جَت، ساکی سرپد بوت کہ تامُر ءِ سرا ھندگ ءَ اَنت، گوما دلگوش بوت گوشت ئِے “ای اَنت چاوہ مون تہ اَرا اَسٹ ءِ۔” (من چے زاناں دیم ئِے کُجام اِنت)
میرل درّائینت “ساکی ءِ ردی نہ اِنت، پُشت ءَ زمہ داریں سنگت است اَت ھماوانی زمہ داری اَت کہ زانوکیں سنگتے ءَ را کیمرہ اِش بداتیں۔”
لھتیں روچ ءَ پد میرل پد ءَ سپران اَت برے بچار سنگتے برگ ءَ اِنت برے پہ سامانے ءَ تچ ءُ تاگ کنگ ءَ اِنت۔ ھمے روچانی تہ ءَ شھر ءِ نیمگ ءَ شُت پدا ھال ئِے آھت کہ آواران ءِ نیمگ ءَ شُتگ۔ اے وھد ءَ بارگ ءُ ھاجی ھم ھما نیمگ ءَ اِت انت، میرل ھماھانی دیم ءَ شُتگ اَت۔
دہ پانزدہ روچ ءَ پَد ما چہ موسکائی ءَ وتی پُتینک ھرانی سرا لڈّ اِت اَنت دیم پہ بڈّو ءِ کَور ءِ نیمگ ءَ رھادگ اِت ایں کہ اناگت ءَ ھمے شیپ ءِ تہ ءَ گاڈی یے زاھِر بوت۔
روان اِنت
