پانزدھمی بھر
نبشتہ; ھلیل بلوچ
ھیر نوں من دِل ءَ گل اِت آں کہ جھلادی ءَ دم نہ براں، ما چہ شَم ءَ ایر کپت ایں ءُ مزنیں سینکُرّی ءِ تھا رھادگ بوت ایں چہ اولی موڑ ءَ پَد من جُست کُرت “اوتاگ؟” آئی ءَ گُشت “نزّیک اِنت، ھمے شیپ ءِ تھا کمّو دیم ءَ اِنت۔”
شَپاں چوناھا اے شیپ گُشئے دْراج بنت، وھدے مِنزل مردُم ءَ مالُوم مہ بیت گُڑا گیشتر مردُم ءَ دم توس کن اَنت۔ ھمے اولی موڑ ءَ چہ پَد میرل ءَ روگن شمّن پچ گِپت، آئی ءَ ماراِتگ اِت کہ من دم بُرتگ۔
کساس نیم ساھت ءَ پَد من چہ دُور ءَ روشنائی ءِ بْرمشے دیست۔ من نوک اِرادہ کُرت کہ میرل ءَ جُست کناں بلے میرل وَت گُشت “بچار اوتاگ ءِ آس ءِ روشنائی زاھِر اِنت، نوں نزّیک اِنت۔”
منی وشّی چہ کساس ءَ گیشتر اَت، مھروانیں مُلّا ابراھیم سد کدم ءَ چہ زیات مئے دیم ءَ آھتگ اَت ملّا ءِ گِندگ ءَ گوں منی دم راست بوت۔
وھد گوں تْرندیں گاماں جُنزان اَت۔ اوتاگ ءِ لاھکیں سنگت میرل اَت کہ آئی ءِ سَلا ءُ مشورہ گوشدارگ ا بوت اَنت۔ رھشونی ءُ رھدربری ءِ دْرستیں ھُنر آئی ءِ تہ ءَ ھست اِت اَنت، بلے آ اوتاگ ءِ زمہ دار نہ اَت۔ جنگولیں سنگتے اَت بلے مُدام دارگ بوت، بازین سنگتانی انچیں تَبے بیت کہ اگاں وَت کارے کُرت مکن اَنت گُڑا کوشست کن انت دومی سنگت ءِ کارانی دیم ءَ اڑاند دور دینت داں کہ چہ آئی ءَ دیم ءَ مہ گْوزنت ءُ آھانی نزوری زاھِر مہ بیت۔
بلے میرل مُدام پہ دُژمن ءِ بے سوب کنگ ءَ جیڑگ ءَ اَت، اگاں کجام جاگہ ءَ آئرا موہ بہ رس اِت ایں گُڑا آئی ءَ دژمن لٹّ داتگ اَت پرچا کہ مُدام آئی ءَ پیسر ءَ تیاری کُرتگ اَت۔
من نوک شُتگ اِت آں گُڑا مُدام اوتاگ ءَ اِت آں بلے میرل برے پہ یک کارے ءَ جُنزان اَت۔ یکروچے من آئرا سوج کُرت “یار! ترا اوتاگ ءَ نندگ ءَ نیل اَنت چون برے یک نیمگے درکپ ئے لھتیں روچ اوتاگ ءَ بہ نند مردُم شرّیں دیوانے کنت۔”
آئی ءَ پسّو دات “یار! ھُشکیں نندگ ءُ مزنیں گَپّ ءِ جنگ من ءَ ھچ دوست نہ بیت پمشکا من کوشست کناں کارے ءَ گوں دزگٹّ بہ باں۔” من گُشت “یار! من ءَ ھم گوں وَت بہ بَر، داں کہ من ھم ھمے الاکہ ءَ بگنداں۔”
آئی ءَ درّائینت “تو پلھال اوتاگ ءَ بہ نند، اوتاگ ءِ زمہ واریاں سرپد بوّگ ءِ کوشست بہ کن، سنگتانی مزاج ءَ سرپد بوّگ ءِ کوشش کن۔ اے الاک ءَ گردگ ءُ کار پہ وھد وت تئی کوپگاں کاینت۔”
من ءَ نوک پانزدہ روچ بوتگ اَت کہ میرل ءُ دومی سنگت شھر ءِ نیمگ ءَ پہ کارے ءَ در کپت اَنت۔ من الی جان ءُ شھید جاوید ساکی اوتاگ ءِ سامان ڈکّ اِت اَنت ءُ ساکی ءِ دمگ ءِ نیمگ ءَ پہ درکپت ایں۔
سکّیں بے تاھیریں روچ ھمیش اِت اَنت کہ الی جان تیوگیں روچ نیٹورک ءِ سرا نِشت اَت ءُ من جھل ءَ شیپ ءِ تھا تھنا اِت آں۔ من ءَ پنچ دانگ کتاب گون اَت دو روچ ءِ تھا من ھمے کتاب وانت اَنت۔ موبائل ھم گومن نیست اَت کہ نیٹورک ءَ وھدتیلی یے بکن آں۔ نیمروچ ءِ وھد ءَ ساکی نان بیارتیں گُڑا من کمّو سرگرم بوت آں بلے آئی ءِ روگ ءَ پَد ھما من ءُ ھما توت ءِ ساھِگ۔ تھنا دُوا کنگ ءَ اِت آں کہ میرل زی زوت وتی کاراں بہ گیشّین اَنت بیا اَنت۔
سئیمی روچ ءَ میرل ھال دات کہ ما دو روچ ءِ تھا وتی کار ءَ کنیں کائیں۔ گُڑا من الی جان ءَ تنگ کُرت کہ اوتاگ ءِ نیمگ ءَ بہ رواں، شَپی بڈّو ءَ داراں ماھیگ شکار کناں باندا یکروچے مردُم اوتاگ ءَ بیت پوشی چوناھا سنگت کاینت۔۔۔
ما درکپت ایں پہ اوتاگ ءِ نیمگ ءَ، دومی روچ ءَ ما اوتاگ ءِ ڈکّ اِتگیں ساماناں کشّگ ءَ اِت ایں کہ شیپ ءِ جھلی نیمگ ءَ دو مردُم زاھِر بوت۔ من گُشت سنگت آیگ ءَ اَنت۔ الی جان ءَ بھروسہ نبوت گُشت ئِے “اے شْوانگ بنت سنگت باندا کاینت۔”
روان اِنت
