مھر ءِ ￵چیدگ

 (شھید چئیرمین دوستا)

نبشتہ کار: سرباز وپاؔ

راستے کہ آجوئی ءِ ￵جنگ سکا گْران اِنت، ابید چہ درد ءُ ￶اندوھاں ￴دگہ ھچ پشت نہ کپ اِیت۔ تن ءُ ￶گژن، گرم ءُ ￶سارت، ٹپّی بوَگ ءُ ￶نادْراھی، سنگتانی نمیرانی ءِ ￵درد، چہ گس ءُ ￶کھولاں در پہ دری اے دُرسیں چیز ھمے جنگ ءِ ￵بھر اَنت۔ بلے ھمے گْرانیں جنگ ءِ ￵ارزاں کنوک بس مھر اِنت کہ سنگتاں دلبڈّی ءُ سکین دنت گام پہ گام ءَ ￴دیم ءَ ￴جنزگ پرمائیت۔ ھمے مھر سنگتان ءَ گوں سنگتاں ساہ بھر کنگ پرمائیت۔

 مھر ھما چیز اِنت کہ گوں لبزاں ￴درشان کنگ نہ بیت بلکیں مارگ بیت۔ پمیشکا مردم کسے ءِ ￵مھر ءَ ￴کد ءُ ￶کساس کرت نہ کنت آئی ءَ بس وتی ترانگانی تہ ءَ ￴مار اِیت ءُ ￶دوست دار اِیت۔ وھدے کہ گپ مھروانی ءِ ￵بہ بیت گُڑا شھید دوستا ھم یک مھروانیں ھمبلے اَت آئی ءِ ￵مھر ءَ ￴ھما مردم زانت کن اَنت کہ گوں آئی ءَ ￴یکجاہ ءُ ￶نزّیک بوتگ اَنت۔

من ءُ ￶نمیرانیں چئیرمین دوستا باز براں ڈیک وارتگ ءُ ￶دیوان بوتگ اِیں بلے چہ ڈیک ورگ ءَ ￴گیش منی ءُ آئی ءِ ھال ءُ ￶اھوال پون ءَ مدام برجاہ بوتگ۔ آئی ءَ ￴مدام من ءَ ￴ھال کرتگ ءُ ￶منی ھال گپتگ، دمگ ءُ ￶سنگتانی بابت ءَ ￴جست ئِے￸ کرتگ۔ کئے کج ءَ ￴اِنت؟ کے چون اِنت؟ مئے دمگ ءِ چنچو سنگت کہ آئی ءَ ￴زانتگ گڑا دُرسانی جست ئِے￸ گپتگ۔

چوناھا منی ءُ ￶آئی ءِ ￵ھال ءُ ￶اھوال ءِ ￵مْیان ءَ ￴گیشتر ھال کنوک ھما بوتگ، برے برے آئی ءَ ￴من ءَ ￴پہ مسکرا گْوشتگ کہ تو وپا ءِ ￵نام ءَ ￴بنّام ءَ ￴کنگ ءَ ￴ئے￷ ءُ ￶بے وپا بوگ ءَ ئِے￸۔ ھاھاھاھاھا۔

گڑا من پہ نیمون گْوشتگ نہ یار بکش ئِے￸ چوش نہ اِنت بس ھمے دزگٹّیانی سوب ءَ ￴ھال ءُ ￶اھوال کرت نہ کرتگ۔

من ءَ ￴انگت ءَ ￴یات اِنت کہ یک برے من ءَ ￴شھید دوستا ءَ ￴میسجے دات ءُ ￶گوش اِیت: ” وتی ھالاں بہ دے تو پارگ ئِے￸ یا گٹّ ئِے￸، مردم ھال ءُ ￶اھوال بہ کنت “۔￴

من پسّو کُرت کہ تو زان ءَ داں دیر ءَ ￴گپّ جنگ ءَ ￴دلمانگ ءَ ￴ئِے￸؟

منی پسّو ءَ گوش اِیت: ” بہ چار دیوان ءَ ￴را دگہ کچ ءُ ￶کساس نیست کہ من ترا پیسر بہ گوش آں چنچو وھد لگ اِیت۔ بس دیوان کن اِیں نیم گنٹہ لگ اِت یا گنٹھے زرت چد ءُ گیش ھم بوت کنت “۔

من گْوشت شر اِنت من ءَ ￴دہ ءُ پانزہ منٹ بہ دے کہ یک  ءُ ￶دو ھال ھست ایشاں سائیٹ ءَ ￴ایر ءُ ￶شنگ کن آں پد ءَ ￴من ءُ ￶تو کڑے بڑے کن اِیں۔

کم چہ کم داں بیست منٹ ءَ ￴من وتی کار گیگ ءُ گْوم کُرت اَنت ءُ ￶من شھید دوستا ءَ ￴پون کُرت۔ منی ءُ ￶آئی ءِ ￵دیوان برجاہ بوت۔ سنگتانی جُست ءَ ￴کنگ ءَ ￴اَت پلاں سنگت چون اِنت تو دیست تئی ھال بوتگ یا نہ؟

یک ءُ ￶دو سنگتانی من ھال دات کہ دو سے روچ بیت ھال ءُ ￶اھوال بوتگ یک سنگتے ءِ ￵بابت ءَ ￴من گْوشت کہ پنچ شش ماہ بیت من ءُ ￶آئی ھال ءُ ￶اھوال نہ کُرتگ۔ گوش ایت: ” یار مئے زندگی گوں وتی ھمے سنگتاں بندوک اِنت،  گڑا باید اِنت کہ ما مدام وتی سنگتانی ھال ءَ ￴بہ گر ایں۔ چہ اے ھال ءُ ￶اھوال ءَ ￴مردم نزیک بیت۔ اگاں ھال ءُ ￶اھوال نہ بوت گڑا مردم روچ پہ روچ دور بْوان کنت “۔

مھروانیں شھید دوستا چہ شھیدی ءَ ￴لھتیں روچ پیش ￴وتی نمبر مٹ کُرتگ اَت، ￶من ءَ ￴دات ئِے￸ ءُ ￶گوش اِیت: ” سرباز جان منی نمبر ھمیش اِنت اگاں ترا پمّن کارے کپت “۔

بلے! بے وپائیں زندمان ءَ گوں مھروانیں دوستا وپا نہ کُت ءُ زوت پہ ابدمانی وتی ابدی ھنکین ءَ شُت، اے روگ چونائیں روگے نہ اَت۔ بلکیں تورناکیں دردے ماں دل ءَ اِیرے کُرت، تنیگا آ درد انچو سما بیت کہ آزگ ءُ زیم اِنت۔ ھمے درد ءِ مارگ ءَ پد دل ءَ توکلے رس اِیت ءُ مھروانیں دوستا گوں وتی شھدیں ٹھک ءُ بچکنداں سھرا بیت ءُ گْوش اِیت: ” شُما منی جون مان کبر ءَ کلّ کُتگ، بلے منی ارواہ شُمئے باتِن ءَ ساڑی اِنت ءُ من مدام شُمئے ھمراہ آں۔ پرچا کہ من چونائیں مَرگے ءَ نہ مُرتگ آں ھاھاھاھاھا “۔

گوں دوستا ءِ ھمے نیاد ءَ پد اے آزگ ءُ تورناکیں درد تْرھیت ءُ مھر چیدگ بیت، گُڑا منی ھم تلکاریں لُنٹاں بچکندے سرُک دنت ءُ گْوش اِیت جُنز کہ پند پہ جُنزگ ھلاس بیت۔۔۔۔۔