ماھِکانیں شپ ءُ یادگاریں سپر

نبشتہ کار: میرک بلوچ

ماھکانیں شپے اَت، شپ ءِ ادار یک ءُ پانزدہ ( 1:15) اَت ماہ نوک در اتکگ ءُ اجب جلواھے دیگ ءَ اَت۔ کوھاناں کسانیں ءُ تنّکیں مُجے ءَ ھم گیپتگ اَت، وھدے کہ ماہ ءِ روژنائی اے مُج ءَ چہ گْوزان گْوزان ءَ سُرمگیں کوھاں چُکّان اَت گُڑا یک شوکیں رُژنے بل اِتگ اَت ءُ زمین ءِ مھروان زمین ءِ مھراں مارگ ءَ اِتاں ءُ اے جزم یک سکّیں وشّیں لزّتے اَت۔ منی اولی رَند اَت کہ من چوشیں ندارہ گندگ ءَ اَت اوں، کوہ ءُ تُوپک، اے موہ ءُ زمین ءِ زیبائی، ِاشک ءُ مھر ءِ لزّت من ءَ بے کساس وش بُوگ ءَ اَت اَنت، پمیشکا سما بوت کہ زندگی ھمیش اِنت۔

 من موبائل کش اِت کہ چیزّے نبشتہ کن آں ، بلے اُستاد ءَ گْوانک جَت۔

اُستاد: ”میرو زُوت کن بیا رویں کہ دیر بیت” ھیر ما در کپت اِیں کہ شھر ءَ راشن ءِ رند ءَ شُتگ اَت اِیں، راہ دْراج اَت ءُ ماسٹر ءَ وتسرا کندگے بندات کُت۔

من جُست کُت: ماسٹر ترا ھیر اِنت سک کندگ ءَ ئے؟

دْراھیں سنگتانی چم ماسٹر ءَ سک اَتاں کہ باریں ماسٹر چی گْوش اِیت۔

ماسٹر ءَ کندان کندان ءَ گْوشت: ” یک شپے ھاھاھاھاھا یک شپے ما میتگ ءَ اتک آں ھاھاھاھاھاھا۔

 من گْوشت: ” اڑے تو پیسر ءَ گپّ ءَ بجن بلّے ما ھم کمیں کند اِں گوں۔

ماسٹر ءَ کندگ ءِ توکا گْوشت: ” یک رندے میتگ ءَ کُچکّ مئے ھرّانی دُمب ءَ کپتگ اَنت،  تگے ما ءُ تگے کچک،  تگے ما ءُ تگے کُچک ءُ تگے ھرّانی، شرّیں کُچکاں مارا تَل نہ دات ھاھاھاھا۔

 من کندان کندان ءَ گْوشت:” ماسٹر نگبھت اے و چوشیں کندگی گپّے نہ اِنت تو وت ءَ کُشت پہ کندگ” دْراھیں سنگتاں پد ءَ کندگ ءِ بندات کُت۔

ساھتے ءِ سپر ءَ پد ساچان بچکندگے جت ءُ گْوشت: ” واکی اُستاد تئی ھر اِنچو مھر ءِ کابل اَنت ×۔

 اُستاد ءَ گْوشت: چوں باریں؟

ساچان گْوشت: ” اُستاد اِنچو سامان من ءَ لڈّ اِتیں من ءَ سوگند اِنت کہ گامے نہ سُرت آں ھاھاھاھاھا۔

 من گْوشت: ” ساچو ھرّ وتی جاگہ ءَ شُوم تو وتی جاگہ ء،َ تو بلائیں لشکرے ءِ دیم داشتگ ءُ چہ ھَر ءَ و شرتر ئے ھاھاھاھا۔

 ساچان پد ءَ کندگے جت ءُ گْوشت: ” میرو اُستاد ءَ ھرّ اَچ ما دوستر اَنت کج ءَ کہ جیڑھے بیت گْوش اِیت منی ھرّ باریں چون بہ اَنت منی ھرّ باریں چون اَنت، یک رندے ما پیداک اَت ایں بزاں لشکر ءَ مئے راہ بستگ بلے وش بھتی ءَ باریں چتور اے رندی ما دومی کور ءِ جھلاد بوت آں پد ءَ ما کہ منزل ءَ سر بوت اَنت۔ ھال اَت کہ ھمے شپ ءَ مئے راہ بندگ بوتگ گُڑا اُستاد گْوش اِیت: ” شر اِنت کہ ما آ کور ءَ اتکگ اِیں، اگاں ناں منی ھر پکّا گوں باراں گرگ بوتگ اَت یا جنگ بوت اِیں“۔ من گْوشت اُستاد ءَ دہ سنگت گوں سنگتانی گمے نہ اِنت، ھرّانی گم اِنت ئے ھاھاھاھاھا۔

اُستاد ءَ ھم بلائیں کندگے جت ءُ گْوشت: ” ساچو سنگت من پُل ٹرین کُتگ اَنت، کابل کُتگ اَنت۔ من ءَ سِتک اِنت چوشیں چیزے بہ بیت سنگت وت ءَ الّم کشّ اَنت بلے بزّگ بہ اَنت منی ھرّ ھاھاھاھاھا “۔

من گْوشت: ” اُستاد جنگ ءِ توکا اولاک ءِ بلائیں کِردے ھست، وھد ءَ گاڑی ءُ سیکل جنگ ءِ توکا وتی کِرد ءَ ادا کنگ ءَ اَتاں مرچی ھرّ یک شوکیں کِردے ادا کنگ ءَ اَنت۔اگاں ھرّ مہ بُوتیناں مرچی ما باریں کُجام ھالے تَہ ءَ اَت اِیں“۔

اُستاد: ”میرو راست گْوش ئے بلے کم چہ کم ھرّ ھما انسان ءَ چہ ھزار سری گِھتر اَنت کہ اے وھد ءَ اے ھر جُھد ءِ آجوئی ءَ وتی کار ءَ کنگ ءَ اَنت۔ وتی بارے بڈّ ءَ اِنت، بلے لھتیں چم جھل لوگ ءَ نشتگ کمبلانی تہ وش واب اِنت ھاھاھاھاھا۔

من: ” اُستاد ھمُک شے وتی بستار ءَ بلے تو بائدیں مئے راج ءِ نامی ئیں ٹکّ ءُ ٹوکریں کامریڈ گوں ھرّاں کمپیئر مہ کُرتین آں ھاھاھاھاھاھا۔

اُستاد: ” ھاھاھاھاھاھا میرو شُوم منی مکسد آ نہ اَت، من ایشانی اِنچو بے ازّتی نہ کُرت کہ انچو تو کُرت، بلے یار راج من ءَ گْوشگ ءَ دل نہ بیت من مسکرا کناں من مرچی ھمے راج ءِ، ھمے ورناھانی واستا بزّگ آں نہ واب ھست نہ آرام ھمُک روچ سُھر سریں تیرانی دیمپان آں من ءَ اے گْوشگ ءَ دل نہ بہ اَنت“۔

من: ” اُستاد اِنچو سیرئس مہ بُو یار ھَرانی ھیال ءَ بہ بُو ماسٹر ءَ تئی ھر دوست نہ بنت اے شُوم ءَ چوناھا ڈاکٹری سیکّگی اِنت تئی ھَراں انجکشن ءِ مہ جنت ما و بیماری ءَ مِرگ ءَ بہ باں ایشی ءِ کرّ ءَ نہ رواں بلے من زاناں ھرّاں آپ نہ دنت ھرّ کہ بے وڑ بنت انجکشنے جنت ھاھاھاھاھا۔

اُستاد: ” ماسٹر ھرّانی نام ءَ بہ گیپت من انجکشن ءِ ماسٹر ءِ جند ءَ جن آں، بلے داں سَے روچ ءَ ورگی نہ بیت ھاھاھاھا“۔

ماسٹر: ” انّا اُستاد تئی ھرّ من ءَ دل نہ بہ اَنت وللہ، من ءَ انچو وتی چُکّانی مات ءَ گوں مھر نہ اِنت کہ انچو گوں تئی ھرّاں مِھر اِنت “۔

من بلائیں کندگے جت ءُ گْوشت: ” ھاھاھاھاھا ماسٹر تئی متلب چی اِنت شُوم تو ھراں وتی جَن ءَ دیماتر کنگ ءَ ئے؟ “۔

دیدگ ماسٹر ءَ را وار نہ دات ءُ گْوشت ئے￷: ” درد شمارا رب بہ جنت شُوماں شما شپ ءِ یک بج ئیگ اِت رپٹگ ءَ اِت، نوں روچ  ءَ ٹِک داتگ شما انگت کوچرائی ءَ سیر نہ کن اِت “۔

گوں دیدگ ءِ تْرندیں گالوار ءَ ما ھیا کُت کہ واکی روچ نوں درتکگ، ءُ ما اوتاک ءَ سر اِیں۔