نبشتہ کار: سھری گُل کولوائی
شکاری ءَ وتی چمّ کولواہ سھر ءِ میتگ ءَ پچ کرت اَنت۔ وھدیکہ آ سک کَسان اَت گُڑا در کَسانی گوں بزگی ءُ درتہ پوچییں زندمان ءِ تہ ءَ روداں اَت۔ وھد ءِ ھمراھی ءَ مزاں بوُان ءُ آ راج ءِ بزگی ءُ واریاں مارگ ءَ اَت۔ شکاری ءَ ھمئے بلوچ ءِ بزگی ءِ سر ءَ سک جیڑ اِت، در کسانی ءَ گوں سنگتاں سیاست ءَ ھوار اَت ءُ پد ءَ دوھزار ھشت ءَ BNM ءَ ھوار کُت ءُ پہ راجی آجوئی ءَ جنزان بوت۔ پد ءَ گوں واجہ منّان ءُ وپائیں آسمی ءِ ھمراھی بوت۔
ھمئے وڑ ءَ ماں سرجمیں بلوچستان وھد ءُ ھالت ھراب بوُان بوت اَنت، پوچ ءَ سرجمیں کولواہ وتی انگیر ءَ کرت ءُ مردمانی لٹْ ءُ کٹ ئِے بندات کرت۔ گڑا دوھزار دوزداہ ءَ شکاری ءَ وتی ھال بُرت پہ سنگتاں کہ من راجی جنز ءِ جنگی گل ءَ ھوار بہ آں۔ گڑا چہ سنگتانی شور ءُ سلہ ءَ پد شکاری ءَ وتی سر پہ راجی جنز ءِ جنگولیں گل بی ایل ایپ ءَ ھوار ءُ شُمار کُت۔
کوالواہ ءِ سرجمیں بالاد پہ تئی زھیروک ءُ بُلبُلیں آواز ءَ تلوسگ ءَ ات اَنت ، ھما چاگرد، ترات، جگُر ءُ پُل کہ تو ھر وھد ءَ نازینت اِت اَنت ، کوہ ءُ تلاراں تئی زھیروکاں چو مھروانین ماس ءِ وڑ ءَ مھر دات ءُ چو گُزگی تپیلیں زھگ ءَ چنڈینت۔ چہ تئی نمیرانی ءَ پد مردم ھمے سما کنت کہ کوہ، تلار، درچْک ءُ دار پہ تئی شوک ءُ سازگریں زھیروکاں پہ زھیریگ اَنت، موڑ ءِ سرجمیں کوچگ تئی ھون ءِ کِشتگیں توم ءَ چو بھارگاھیں موسم ءَ سبز ءُ ڑولدار اِنت، سھر ءَ انچیں آشوبی رنگ شمئے ھوناں آؤرتگ کہ کسہ نہ بنت۔ سھر ءِ ھر ھما کسان سالیں زھگ تندی ءَ گپ ءَ نہ زانت بلے پاد کیت ءُ گْوش ایت کہ من شکاری آں، پہ ڈیھ ءَ شھید بَہ آں ، من مرید بَہ آں دژمن ءَ تاچین آں ءُ من رسول جان بہ آن ءُ وتی راج ءِ تہ ءَ نوکیں آشوبی رنگ کار آں۔
تو ھما زمین ءِ شیدا ءُ تنگوئیں بچّے ئے کہ زمین تئی نمیرانی ءَ وتی سر ءَ ھچبر جھل کرت نہ کنت پرچا کہ زمین زانت شمئے شھیدانی برورد اِنت کہ مرچگیں کْوش زمین ءَ پہ ایمنی تاھیر بکشا اِیت۔
شکاری آرپ، تو ھما بلوچ ڑیھ ءِ کارست ئے کہ تئی وڑیں شیدا ءُ ایمانداریں سرمچنڈ مُدام پہ راجاں وشیں بانداتے الم کار اَنت۔ انچوشکہ یک زانتکارے گْوش اِیت “دنیا ءِ تہ ءَ ھما راج آجوئی گر اَنت وھدے کہ آ راجانی تہ ءَ چہ ایماندار ءُ دوزواھیں سرانی روگ ءَ پد اود ءِ مھلوک پہ پھر ءُ شانے ھما سرمچاریں بالاد ءِ پکر ءَ دیم ءَ بر اَنت”
اے گپ ءَ من پہ پھرءُ شان گْوش آں کہ چہ شمئے شھیدانی روگ ءَ پد شمئے داتگیں ھون ءُ جُھداں الم آشوب آؤرتگ ، آ آشوبی رنگ مرچی کولواہ ءِ تہ ءَ شوکیں رنگے ءَ جنزگ ءَ اَنت ءُ بازیں مردم مرچی شمئے توپک ءُ پکر ءَ دیم ءَ برگ ءَ اَنت۔
گُڈسر ءَ من گوں تو پھلی لوٹ آں کہ من ھرچی تئی جھد ءِ توسپ ءَ پہ کن آں سک باز کم اِنت پرچا کہ تو ھما کارست بوتگ ئے ، تئی مھر تھنا گوں مردماں نہ بوتگ بلکیں تئی مھرگوں گُلزمین ءِ کور ءُ کوچگ، ابرم ءَ بندوک بوتگ اَنت۔
آرپ شکاری، تئی شپ ءِ دیوان ءُ سازگریں زھیروک ءُ مزاک منی جمین ءَ آس دیان اَنت ، تئی وڑیں مھروان ءُ زمین شیدائیں مرید اے جھان ءَ سک کم اِنت، تئی نمیرانی تر ءَ مراداں بات ءُ تئی سرڈگار آجو بات۔ شالا انچوش بات۔
