نبشتہ کار: بْرمش بلوچ
دُگنیا ءِ تہ ءَ هرچ همک انسان ءَ گوں یک چیزے ءَ لازم مهر هست اِنت بلے منی مهر ءُ دوستی گوں یک اَنچیں چیزے ءَ بندوک اِنت، بزاں همگرنچ اِنت کہ آئی ءِ مَٹ ءُ درور منی نِزّ ءَ نیست اِنت۔ وهدیکہ تو گوں زمین ءَ دل ءِ جُهلانکی ءَ مهر کن ئے ایشی ءَ هوار بلکیں تو چہ جهان ءِ دْراھیں چیزاں زمین ءِ مهر ءُ دوستی ءَ دیم ءَ کار ئے۔ وھدیکہ زمین ءَ تو وتی مات لیکهـ ئے گڑا بزاں کہ تو وتی جِند ءَ شوهازگ ءَ ئے پرچا کہ زمین ءِ مهر یک اَنچیں مهرے کہ چْوش مات ءِ وڑ ءَ ترا دوست دار اِیت ءُ وتی سینگ ءَ جاگہ دنت۔
زمین هما چیز اِنت کہ گوں تو مدام مهروان بیت زمین تئی پجّار ءَ هما وهد ءَ زانت کہ تو گوں زمین ءَ مهروان بَہ ئے زمین ءِ مهر گوں تو اَنچْوش بندوک بنت کہ تو هچ وڑ ءَ شموشت ئِے نہ کن ئے بلکیں گیشتر ودّینت کن ئِے۔
زمین ءِ همک چیز ءَ یک جلواهے گون اِنت، توری زمین ءِ دْرچک ءُ دار بہ بنت توری زمین ءِ مهلبیں هاک بہ بیت بلے اِے اَنچیں سوگات اَنت کہ پہ چارگ ءَ شات نہ بنت پرچا کہ اِے بے دروریں چیز اَنت پمیشکا تئی مجگ ءَ ایشانی درور نیست ءُ در نئیت-
زمین هما بُلند شانیں چیز انت کہ ایشی ءِ مهر ترا همّت ءُ دلبڈی دے اَنت۔ زمین ءِ مھر ترا زُبان دوستی ءُ راجدوستی ءِ نیمگ ءَ بارت۔ زمین ءِنمھر ترا بے وس کنت کہ تو وتی راجی زبان ءَ وان ءُ بہ وانین ئے کہ تئی پجّار مھکم بہ بیت۔ ایشی ءَ هوار ترا یک اَنچیں انسانے جوڑ کن اَنت کہ آ مردم هیال ءُ لیکهـاں مدام گوں زمین ءَ هوار بنت ءُ گوں زمین ءَ بے کساس مهروان بیت۔
بنی آدم وهدیکہ وتی هیال ءُ لیکهـاں پہ انسانیت کارمرز کنت گڑا آ وتی شرّ ءُ هراب ءَ وت پهم اِیت آئی ءِ تہ ءَ یک شوکیں انسان ءِ کِرد ودی بیت همے وڑ ءَ وتی زمین ءِ رگ رگ ءَ پٹ ءُ پول کنت بلکیں آ یک شوکیں انسانے جوڑ بیت۔
