نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
دھمی بھر:
آواران ءِ مھلوک پرچا زھرشانی نہ کنت۔۔۔۔۔۔؟
باز بر ءَ ریاستی زُلم ءُ زوراکیانی بگیر ءَ سرجمیں بلوچستان ءَ زھرشانی بوتگ، بلے آواران ءَ نہ بوتگ۔ کیچ ءَ شیرزال ءُ انوگیں گھگیری ءِ جکسوکیں توار ءُ چیدگ ملکناز کہ آ گِس ءَ دور کنوکیں کُشندہ ٹولی ءِ تُپنگیانی بگیر ءَ گھگیری کنت ءُ شھیدی ءِ کدّہ ءَ تِنگ اِیت۔
ھمے شیرزالیں ملکناز ءِ ناھکّیں کوش ءِ بگیر ءَ تانسریں کیچ جُمب اِیت، آئی کسانیں زھگ بْرمش ءِ ٹپّی بوَگ ءَ پد برمش زْرمبشے بیت۔ ھمے وڑ ءَ ھیات بلوچ ءِ سینگ ءَ ھشت تیر آس دنت ءُ یک وانندگ ءُ ورنائیں سرے جُتا کنت۔ یک گِسے ءِ رُوژنائیں چِراگے تامور کُت۔ آ بہ گِندئے سرپد بوت کہ من ھیات کُشتگ، بلے ھمے ھشتیں تیراں ھیات پہ دائمی ھیات کُت۔
اے اکس کہ دگ ءِ سر ءَ کپتگ ءُ پُچ ھونین اِت اَنت ، ءُ ھمے ھوناں ماں زمیں ءِ سر ءَ تلکار بستگ اَت۔ اے اکس بلوچ راجدپتر ءِ جُتا ءُ یکتائیں اکس اَت کہ چد ءُ پیسر کسی چمّاں وش آتک نہ کُتگ، اے نہ اِنت کہ چوشیں زوراکی ماں بلوچستان ءَ نہ بوتگ، بلکیں اکسبندی ءِ دْروشم ءَ اے بلوچ ءِ اولی اکس اَت کہ آئی بلوچ راج ءِ ھواری ءَ تانسریں جھان ءِ دلگوش گْور کُت۔
ھمے اکس ءِ تہ ءَ مات ءَ را ھیاتیں بچّ ءِ سر کُٹّ ءَ ءُ پِس ءَ را وتی دست سر ءَ اَنت ءُ نشتگ، پمیشکا اے اکس ءَ سجھیں مردُم دلپدرد کُرت اَنت ءُ ھر دمگ ءَ زھرشانی بوت ءُ لس مھلوک ءَ مزنیں کچّے ءَ بھر زُرت۔ چوش کہ دگہ باز مزنیں واکیہ بوتگ بلے آواران ءِ مھلوک پاد نیاتگ ءُ زھرشںانی یے نہ کُرتگ، اے درگت ءَ ھبر ھمے بیت کہ ریاست ءِ تُرس ءُ بیمّ ءَ انچو جاگہ کُتگ اَت کہ مھلوک پہ وتی بیگواھیں زھگانی آجوئی ءِ ھاتر ءَ ھم زھرشانی نہ کُرت۔ پمیشکا باز بر ءَ ما دیستگ کہ پیس بُک (فیس بک) بازیں مردماں تژن جتگ ءُ گْوشتگ کہ آواران ءِ مھلوک کُج ءَ اِنت؟ پرچا پاد نئیت؟
ھمے داب ءَ 2023 ءَ وھدے بلوچ اسٹوڈنٹس پرنٹ ءِ نیمگ ءَ مزنیں ائید ءِ وھد ءَ مھرگڑ لبزانکی ءُ زانشتی مراگش ءِ نام ءَ یک مراگشے ءِ اڈّ دیگ ءِ چِن ءُ لانچ بِنا بوت، اے درگت ءَ مراگش ءِ دُرسیں کار سرجم ءُ جار پرّینت کہ باندا مراگش اِنت، ھمے وھد ءَ سنگتاناں چہ اِنتزامی ءِ نیمگ ءَ پون کنگ بوت کہ مراگش ءِ موکل نیست۔
مراگش ءِ روچ ءَ کہ سنگت شُتگ اَنت تہ دیستگ اسکول ءِ ھال کُبل جتگ ءُ بند اِنت، یک برے پد ءَ سنگتاناں گْوشگ بیت کہ مراگش برجم دارگ ءِ ھِچّ وڑ ءَ موکل نیست۔ چوش کہ سنگتاں اے ھبر پیسر ءَ زانتگ اَت کہ مراگش ءِ روچ ءَ اے الم اَنچیں کارے کن اَنت۔ مئے مراگش ءَ وڑے نہ وڑے ءَ الم ھراب کن اَنت ، پمیشکا سنگت شپ ءَ شور ءُ سلاہ کن اَنت کہ اگاں اسکول ءِ ھال بند کنگ بوت گُڑا مارا اِشی ءِ بگیری ءَ زھرشانی کنگی اِنت۔
اے زھرشانی کنگ ءِ شور ءُ سلاہ ءِ ساھت ءَ من وت ماں آواران ءَ ساڑی نہ اِت آں، بلے اے وھد ءَ من بی ایس ایپ ءِ بنجاھی پتّر ءِ باسکے اِت آں۔ گُڑا سنگتاں ھمے پیسلہ کُرت کہ ھاموش بوَگی نہ اِنت، بلے سنگتاں اے الم جیڑ اِت کہ باریں مردُم ھمراداری کن اَنت یا نہ؟ وھدے اِنتزامی ءَ وتی زورانسری ءِ دْروشم پیشداشت گُڑا سنگتاں وتی پیسلہ ءِ رِد ءَ گامگیج زُرت ءُ روانکے کشّ اِت۔
روانک وھدے گوں تْرندیں اُوگاماں آواران ءِ بازار ءَ جُنز اِت گُڑا مزنیں کچّے ءَ نودربراں بھر زُرت ءُ وتی ھبر منّارینت کہ مئے وس ءُ واک چینچو توانمند اِنت۔ چر اے ھبر ءَ ھمے سھرا بیت کہ گھگیری تئی مستِریں تاکت ءُ ھاموشی مَرگ اِنت، اگاں تو ھاموش بوت ئے مِرے۔۔۔۔۔گھگیری کُت پہ ابد زندگ مان ئے۔
چہ روانک ءُ تْرندیں اُوگاماں پد اِنتزامیہ گوں بی ایس ایپ ءِ سنگتاں پہ سُھل ءُ تْران ءَ ساڑی بوت ءُ مراگش برجم دارگ ءِ موکل دات۔ دومی روچ ءَ بی ایس ایپ وتی مراگش ءِ برجم دارگ ءَ سوبمند بوت، بلے اِشی ءَ چہ پیسر پارلیمانی پارٹیانی جلسہ ءُ زھرشانیاں ابید دگہ کس ءَ ساہ کشّگ ءِ موکل ھم نہ بوتگ۔ ءُ آواران ءِ تہ ءَ بی ایس ایپ ءِ سنگتانی ریاستی پابندیانی ھلاپ ءَ دوھزار دوزدہ ءُ سیزدَہ ءَ پد اے اولی زھرشانی اَت،
دومی زھرشانی سول سوسائٹی آواران ءِ نیمگ ءَ بانُک نجمہ ءِ کوش ءِ بگیر ءَ کشّگ بوتگ اَت۔
پد ءَ وھدے ماں تُربت ءَ بالاچ شھید کنگ بوت ءُ سرجمیں کیچ جکس اِت، چہ تُربَت ءَ اے زھرشانی نندانک پاد اتک ءُ دیم پہ شال ءَ سر گپِت، چہ شال ءَ دیم پہ اسلام آباد ءَ جُنز اِت۔
اے مزن روانک اسلام آباد ءَ سر نہ اَت کہ پولیس ءَ وتی ناشرکاری بِندات کُرت، لٹّ ءُ کٹُ، بے شرپ کنگ بُنگیج کُت۔ کماش ءُ پیرزال ، زھگ ءُ زالبول، بازیں کچّے ءَ نودرد لٹّ دات ءُ دزگیر کُرت اَنت، گُڑا بی وائی سی ءَ اے زوراکیانی بگیر ءَ سرجمیں بلوچستان ءَ زھرشانی ءِ جار پِرّینت ءُ زھرشانی کُرت، بلے آواران ءَ بی وائی سی نیست اَت ءُ آئی پلّامُرزی ءَ سیول سوسائٹی ءَ زھرشانی کُرت۔
اے زھرشانی ءَ پد سیول سوسائٹی ءِ زمہ دار سکا باز تُرسینگ ءُ بیھار دیگ بوت اَنت، چوش کہ بازیں مردم سرکاری ملازم ءُ لھتیں پارلیمانی پارٹیانی کارکن اِت اَنت، پمیشکا تُرس ءُ بیھار ءَ پد بے تِرک ءُ توار بوت اَنت۔
پمیشکا اے ھبر تچک اِنت کہ تو تُرس ءُ بیمّ ءِ کہ آماچ بہ ئے گُڑا تئی کاروان کدی منزل نہ کنت، بلکیں پہ منزل ءِ سر بوَگ ءَ راہ ءُ رھسرانی ھر وڑیں اڑ ءُ جنجالانی دیمپان ببو ءُ جُنزان بہ کن۔ اگاں جُنز ئے گُڑا منزل پہ تئی وش آتک ءَ گامے دو گام دیم ءَ کئیت ءُ ترا وش آتک کنت، اگاں تُرس ءُ بیمّ ءِ آماچ بوت ئے گُڑا پہ منزل ءِ سر بوَگ ءَ واب کدی مہ گِند ءُ وت ءَ رد مہ دے کہ من کلاتے جکسّینتگ۔ پرچا کہ جُھد ھر پِڑ ءَ دیمونی لوٹ اِیت، پہ دیمونی ءِ دَیگ ءَ ھر گام ءَ ساڑی ءُ تیار بوَگی اِنت۔ اے تاموریں شپ ءِ چکّاس وت ءَ زوت گوں بام ءَ بدل کنت ءُ مئے زندانی آجو بہ اَنت، بس ھاموش بوَگی نہ اِنت، پرچا کہ گھگیری زندمان ءُ ھاموشی مَرگ اِنت۔ گُڑا پیسلہ کن داں باندا آیوکیں پدریچ ءِ دیم ءَ میارِیگ ءُ ملامت مہ بہ ئے۔
روان اِنت۔۔۔
