نبشتہ کار: کوھی بلوچ
اے منی دومی رند اَت کہ من پِدائی کاروان دیست، یک رندے پیسر من بس سے ءُ چار ھست ءَ گوں آیاں دیوان کُتگ اَت ءُ من آئی تب ءُ لیکہ نہ زانت کہ چونیں سنگتے۔ سنگت دُرس گوں سنگتاں مھروان ءُ وش تب اَنت، بلے لھتیں انچیں سنگت ترا گوں دُچار کپ اِیت کہ آئی تو ھر دمان ءُ ھر ساھت ءَ گیر کارے ءُ آئی ءِ ھیال ءَ کپ ئے۔
اولی بر ءَ کہ من سنگت کاروان دیست من آئی ءِ تب ءُ ھیال نہ زانت۔ سنگتاں گپ ءُ ھبر کُت آئی ءَ بس کند اِت، بلے وت ھِچ ھبرے نہ کُت کہ من بہ زاناں کہ چونیں تبے سنگتے ءُ کُجام ھیال ءَ دار اِیت ءُ چونیں ھیالے ءِ واھُند اِنت۔ من چو زانت کہ یک سرمچارے ءِ ھیال پہ راج ءَ سک مزن اِنت آ مُدام پہ وتی بزّگ ءُ لگتمالیں راج ءَ جیڑگ ءَ اِنت، پہ وتی باندات ءَ جیڑگ ءَ اِنت، پہ سرڈگار ءُ آئی مال ءُ مڈّیاں جیڑگ ءَ اِنت، پہ وتی مات ءُ گْوھارنی چمّانی ارساں جیڑگ ءَ اِنت۔ بلے من اے نہ زانت کہ آئی ءَ اے راہ پہ وتی باندات ءُ سرڈگار ءِ رکّینگ ءَ گِچین کُتگ، من اے نہ زانت کہ اے بچکندگ بس دو ساھت یا دو روچ ءَ یا دو ماہ ءَ منی دیم ءَ بہ اَنت ءُ پد ءَ باریں کُج ءَ من ءُ کُجءَ آ بیت اِیں۔
ھمے برجاھیں سپر ءَ دومی بر ءَ کہ من گوں پِدائی کاروان ءَ دُچار کپت اُوں، اے روچ ءَ کاروان سک گل اَت ءُ گوں کُلیں سنگتاں مزاک ءُ مسکرا ءَ اَت. ھمے کندگ ءُ مسکرایانی تھا من جیڑ اِت کہ ھُدا اے پیمیں سنگتاں بِھ چہ سنگتاں مہ سِند ءُ گِستا مہ کن۔ اے کندگ باریں کُجام وش بھتے ءِ نسیب ءَ بہ اَنت، اے کندگانی تہ ءَ آجوئی ءِ اِستال گِندگ بوَگ ءَ اَت، اے کندگانی تہ ءَ مئے مات ءُ گْوھارانی چمّ ءِ ارس گِندگ بوَگ ءَ ات، اے کندگانی تہ ءَ مھروانی ءُ جپاکشّی گِندگ ءَ اَت۔
کاروان جان!
من نہ زانت کہ تو گوں اے بالاد ءَ اے پیمیں راھے گِچین کُتگ، من نہ زانت کہ زمین ءِ اِشک مردم ءَ را چو گنوک کنت، منی ھیال ءَ اُوں اے نیاتک کہ تو چو مارا یل کن ئِے ءُ پہ زمین ءَ، پہ آیوکیں باندات ءَ، پہ بزّگ ءُ لگتمالیں راج ءَ ءُ پہ وتی زِر ءُ مڈّیانی رکّینگ ءَ وت ءَ نمیران کن ئِے۔
کاروان جان!
بہ گِندے ترا اے ھبر یات اِنت تو گْوشت کہ ”اے راہ ءَ انچو کہ ما ءُ شُما ھوار بوتگ اِیں کس سرپد نہ بوتگ ءُ کس کسی گُمان ءَ اُوں نہ نوتگ، گُڑا اے ھما راہ اِنت کہ من ءُ تو یک روچے انچو جُتا بئیں کہ کس اُوں سرپد نہ بیت، بلے مئے مکسد، مئے جُھد ءُ کوشِست، مئے جپاکشّی ءُ گوں سنگتاں مِھروانی مُدام یات کنگ بہ اَنت ءُ اے راجدپتر ءَ ایر بہ اَنت“۔
”جنگ پہ ھِمّت ءُ جپاکشّی دیم ءَ جُنز اِیت، پہ زمین ءِ رکّینگ ءَ ھیشی سر کُربان کنگی اَنت۔ جنگ ءَ اِیوک سر کُربان کنگی نہ اِنت، ترا وتی واب، وتی وشّی، وتی لوگ ءُ واھشت کُربان کنگی اَنت۔ یک سرمچارے وتی بار ءَ بِھ بوجے مہ پھم اِیت، گُڑا جنگ ءِ مُھکم کنگ ءِ ھاتِر ءَ مارا گیش ءَ چہ گیش اے جنگ وتی کنگی اِنت۔ مئے سوبمندی ، نیست ءُ نابودی گوں جنگ ءَ ھمگُرنچ اِنت“۔
تئی اے ھبر من مرچی پھم اِت کہ راجدپتر بِھ مردم ءَ بے ھیال نہ کنت اگاں یکّے شرّیں کارے بہ کنت یا کہ بدّیں کارے بہ کنت گُڑا آئی ءَ راجدپتر بِھ بے ھیال نہ کنت اِیں۔
بلے! تو یک انچیں کارے کُت ءُ یک انچیں راھے گِچین کُت کہ منی ڈولیں نابودے ءِ کِرّ ءَ اِنچو لبز پہ نبشتہ کنگ ءَ نیست کہ نبشتہ بہ کن آں۔ تو ھما سنگت بوتگے کہ بِھ وتی کار پہ دومی ءَ یل نہ کُتگ اَنت ءُ مُدام وتی کارانی سر ءَ چاڑِکّہ بوتگ ئِے۔ ھمے توکل ءِ پُژدر ءَ تو داں وتی دِیوانگیں سر ءِ دیمونی دات ءُ راجدپتر ءِ توکا پہ مُجّتی ابدمان بوت ئِے۔
