نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
نُھمی بھر:
زوربیگوائیں سوالی ءِ مات ھارو بیران بوت:
ماتی ھارو وتی چُکّ ءِ آجوئی ءُ آئی دیدار ءِ واستا گوں بے سبری ءَ وداری اَت ، ءُ مات ھارو ءِ منی چمّ دیست ءُ مار اِتگیں درد ءُ گم منی نبشتانک ءِ گْوستگیں بھر ءِ تہ ءَ نبشتہ اِنت۔ مرچی اناگت ءَ من پیس بُک (فیس بکُ) ءَ چارگ ءَ اِتاں کہ مات ھارو ءِ اکس دیست وتی بیگوائیں زھگ سوالی جان ءِ اکسے ماں دلبند ءِ سر ءَ داشتگ اَت، بلے اے اکس ءِ سر ءَ نبشتہ اَت ” زور بیگوائیں سوالی ءِ مات ھارو بیران بوتگ “۔
اے دردناکیں ھال ءِ سر بوَگ ءَ ھور من سک پرشان ءُ ارمانی بوتاں ، منی دستاں لرزگ بِنا کُت، دل دْریکّگ ءُ دم پُر بوَگ ءَ نہ اَت، پرچا کہ من ءَ باور بوَگ ءَ نہ اَت کہ مات ھارو چو اچانک ءَ بیران بیت۔
بس! بلوچ ءِ ایردستیں زندمان ھمیش اِنت کہ چو مات ھارو ءِ رنگ ءَ ھزاراں مات پہ وتی تنگوئیں بچّاں ودار کُرتگ ءُ ھمے دردانی ساھگ ءَ ودار ودار ءَ اے بے بیسّھیں زندمان ءَ دْروہ اِتگ اَنت ءُ کوڑھیں اِمروز اِش یلہ داتگ ءُ وتی دائمی ھنکین ءَ رپتگ اَنت۔ ھمے وڑ ءَ وھدے مات ھارو ءِ مَرگ ءِ ھال رست گُڑا من وھلی ءِ 2015 ءِ ھما دردناکیں جنگ ءِ ترانگ ءَ کپتاں، من نہ لوٹ اِت کہ روچ ءَ یات بہ کناں ءُ پریشان بہ باں، بلے دل گوں ھمے وسوساں سر ءُ چیر اَت کہ مات ھارو ءِ بیرانی ءَ من ءَ 10سال گْوستگیں وھلی ءِ جنگ یات دات کہ مات ھارو ءِ زھگ ھمے جنگ ءَ بیگواہ کنگ بوتگ ءُ ھارو ءِ جند ھم لشکر ءَ داں ھپتگے ءَ بیگواہ ءُ زندانی کُرتگ۔
من سُھب ءِ سر ءَ مھلہ پاد اتکاں ءُ چہ گس ءَ ڈنّ اتکاں ءُ اُوشتوک اِتاں کہ منی گُوشاں یک بلائین توارے کپت۔ اے توار ءَ زمین جکس اِت ءُ تانسریں آواران ءَ بے تاھیری یے ودی بوت، ھرکس گوں دومی ءَ گپّ ءُ ھلوت ءَ اَت کہ چے بوتگ۔ اے چونیں مزنیں توار ءُ زمین چنڈّے بوتگ، ھرکس گوں ھمے گپّ ءُ ھلوتاں مانگیشّ اِتگ اَت کہ ھالے اتک ءُ رست کہ وھلی ءِ کوھانی نیمگ ءَ بازیں جھاز ءُ جیٹ شُتگ ءُ بمبگواری اِنت۔ اے جیٹ ءُ جھازاں ابید مزنیں زمینی لشکر اَچ آواران ءِ مزنیں بُنجل ءَ دیم پہ وھلی ءَ کتار بوت، دومی چہ گیشکور ءُ مالار ءِ بُنجلاں ھم مزنیں کچّے ءَ لشکر گوں وتی گاڑیاں دیم پہ وھلی ءِ کوہ ءَ داتگ، اے ھبر ءَ ھرکس زانگ ءَ اَت کہ لشکر پرچا آپریشن کنگ ءَ اِنت، بلے پہ کَے ءَ اے مزنیں آپریشن بوَگ ءَ اِنت کس سرپد نہ اَت۔
بلے! ھمے بلاھیں توار ءُ لشکرکشّی ءِ ھال ءِ اِش کنگ ءَ پد دُرسیں مردُم وسوس ءَ بوت اَنت، ءُ من ھمے جیڑگ ءَ اِتاں کہ گوں بلوچ ءِ کُنگُریں بچّاں باریں چے بوَگ ءَ اِنت؟ پمیشکا ما نہ گِس ءَ نِندگی ءُ نہ ڈنّ ءَ اُوشتات کُت، بس دل گوں ھمے گپّ ءَ بے آرام اَت کہ باریں چے بوَگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔؟
ھمے بے آرامی ءِ تہ ءَ کمو دیر ءَ پد مئے لوگ ءِ پُشت ءَ چِہ لشکر ءِ مزنیں کچّے گوں ھندی لیویز ءِ ھمراھی ءَ دیم پہ وھلی ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اَت۔ چہ ھمد ءَ مارا وتی نزّیکیں مردمے ءَ ھال رست کہ وھلی ءَ جنگ بوتگ ءُ بازیں مردمے جَنگ بوتگ ءُ میتگ تباہ اَنت۔ ھمے مردم کہ مارا پون ءِ سر ءَ ھالاں دیان اَت، آئی گْوشت ما ھمیش اِنت نوکی سر بوتگ اِیں رند ءَ شُمارا ھالاں دے اِیں کہ چے بوتگ۔
وھدے لشکر ءُ ھندی لیوز کہ اُود ءَ سر بوت، گُڑا پون اِش کُرت کہ اِد ءَ تباھی اِنت۔ مردم شھید کنگ بوتگ اَنت، گِس سوچگ بوتگ اَنت۔ بلُّک گوھر ، واھد ، ھیات ، نزیر ءُ دگہ بازیں کسان کسانیں زھگ ھم شھید بوتگ، بلے مارا آیانی گْور ءَ روگ نیشتگ اِش۔ دومی میتگ ءِ دگہ بازیں مردمے لشکر ءَ دزگیر کُرتگ ءُ وتی گاڑیاں سوار کُرتگ اَنت دیم پہ آواران ءِ نیمگ ءَ راہ داتگ اَنت، پمیشکا ما واتر مالار ءَ اتکگ ءُ اُوشتاتگ اِیں۔
ھپتگے ءَ پد اے کھول ءِ دزگیریں مردماں چہ لھتیں آجو بوت، گُڑا مارا ھمے ھال اتک ءُ سر بوت کہ اِشانی واستا پوشاک ءُ دگہ ورگی چیز ، زلورت ءِ سامان چہ میتگ ءِ مردمانی کِرّ ءَ یکجاہ بہ کن اِت کہ اُود ءَ پہ آیاں ھنکین ءُ دوار ھِچّ پش نہ کپتگ، بلکیں ھما میتگ چہ میتگے ءَ گیش دوزھے ءِ دْروشم ءَ جَِنگ ءَ اَت۔ اِد ءَ ھر چیزّ سُتکگ ءُ پْر بوتگ اَت، گُد ءُ پوشاکاں بِہ گِر داں واھگ ءُ ارماناں بیا تیوگیں زوراکی ءِ آس ءَ سُتکگ ءُ پْر بوتگ اِت اَنت، بس اُمیتے سھرا اَت کہ زندگ بوَگ ءِ گُڈّی اُوست اَت۔ ھمے اُوست ءِ شھرگ بلوچ راج اَت، پمیشکا توامیں آواران ءِ لس مھلوک اے سکّیں ساھت ءَ دیم ءَ اتک ءُ وھلی ءِ زُلم آماچیں راج ءِ ھمکوپگ ءُ ھمدست بوت، بلے چے کن ئے کہ ایردستی ءَ ھرکس وتی پیم ءَ جتگ ءُ چہ اندر ءَ پْروشتگ اَت۔ گھگیری ءِ جاہ ءَ بے تواری سنگر ءُ تانسریں چاگِرد ءَ دنز ءُ مُجے تالان اَت۔ ھرکس گُوش پہ گُوش ءُ تُرس ءُ بیمّ ءَ سرکشّ اِتگ اَت، لشکر ءِ زوراکی روچ پہ روچ ودّان ءُ جاھے گِسانی سوچگ ءِ ھال ءُ جاھے کماش ءُ ورناھے ءِ آوار جَنَگ ءِ ھال نوکیں گمے شِنگینگ ءَ اَت۔
ھمے ھوناکیں موسم ءَ اِستان ءِ لشکر ءَ بازیں مردُمے دزگیر کُرت ءُ گوں وت بُرت، ھمیشانی تہ ءَ سوالی ءُ مات ھارو ھم ھوار اِت اَنت۔ نازملک گوں زھگ ءُ نِشاراں، ازیم گوں زھگاں، ماھاتون ءِ زھگ ھُسین ، ھُسین ءِ آوارا جَنگ ءَ پد گیشیں زُلم ءُ زوراکیانی سبب ءَ ھسین ماس ماھاتون بے ھوش بیت ءُ چہ زُبان ءَ گپّے در نیا اَنت۔ نادْراھی ءِ آماچ بیت ءُ ششُمی ماہ ءَ ماھاتون گوں درد ءُ دوراں بیران بوت۔ ھُسین سَے سال ءِ زندانی بوَگ ءَ پد آجو بیت ءُ مات ھارو ءِ زھگ سوالی انگت بیگواہ اِنت۔
اے جنگ ءِ زھرناکیں جاوراں بازیں کھول چہ وتی ھلک ءُ میتگاں لڈّ ءُ بار ءَ مجبور کُرت اَنت، ءُ ھرکس پہ وتی چاریں روچانی دیم ءِ تیلانک دَیگ ءَ وت ءَ جتا جتائیں سر ءُ گْورے ءَ کشّ اِت۔
بلے! اے جنگ ءِ دردناکیں کسّہ ھمیش اِنت کہ اے جنگ ءِ ساھت ءَ بازیں کسے پہ تُرس وت ءَ چر اے رستریں لشکر ءِ دست ءَ رکّینگ ءِ ھاتِر ءَ چہ وتی کوھی میتگ ءَ در دیم پہ گٹّ ءُ گرّانی نیمگ ءَ جُنز اَنت دانکہ ما چہ اے لشکر ءِ زوراکی ءَ بہ رکّین ءُ ننگ ءِ پھریز بہ بیت، پرچا کہ بلوچ پہ وتی لجّ ءُ ننگ ءَ مُرتگ۔ گِس ءُ جاہ بِل کہ سوچگ ءُ ماندارگ بوتگ اَنت، بلے ننگ بہ رکّ اِیت۔ ھمے سُر ءُ پُرانی تہ ءَ یک لاپ پُریں زالے گُلشن ھم گون بوتگ ، اے بزگ تھنا وتی وڑ ءَ ساہ ءُ ننگ ءِ پھازگ ءَ درکپتگ دیم پہ کوہ ءِ پدی کِشک ءُ ڈکّاں سر جنان بوتگ۔
وتی وڑ ءَ ھمے کوہ ءُ ڈکّ، کور ءُ گٹّانی تہ ءَ تھنا جنان پْروشان ءُ دیم ءَ جُنزان بوتگ۔ ھمے تگ ءُ تاچانی توکا گُلشن زھگ ءُ ماس بیت، وتی سر ءِ گُشان ءَ زور اِیت ءُ تِپلیں زھگ ءَ مان پتائیت ءُ لھتیں روچ ءِ پند ءَ پد وتی سر ءَ ماں گِچک ءِ ھلک ءُ دمگاں کشّ اِیت۔ من ءُ تو سما بہ کنیں کہ اے سکّیں ساھتاں زالبُولے گوں نگیگیں جاوراں دیم پہ دیم بیت چون بیت، بلے اے توام ایردستی ءِ داتگیں سوگات اَنت۔ ھمے وڑ ءَ دگہ بازیں زالبُولے پادشپاد ءُ سر درا، گُژن ءُ تُنّ ءَ ھمے کوہ ، جنگل ءُ گیابان ءَ سفر کنان لھتیں روچ ءَ پد تیرتیج مزار آباد ءَ وت ءَ سر کن اَنت، اے نگیگیں ساھتاں بہ گِندئے یک جوانیں نبشتہ کار ءُ کواسے وتی ند ءِ زُبان ءَ گچینیں رنگے ءَ درشان ءُ بیان کُرت بہ کنت، بلے من کہ مار اِتگ ھمے درد چکاریں ویلانی بارو ءَ شُمارا آگاھی دیگ ءَ آں۔
چوش کہ راہ ءُ در بند بہ اَنت، بُرز ءَ جھازانی تر ءُ گرد، زمین ءِ سر ءَ مزنیں کِساسے ءَ لشکر ءِ سُر ءُ پُر کہ تیوگیں دمگ ءَ تُرس ءُ بیمّے تالان کنت۔ بلے ھمے تُرس ءُ بیمّ ءِ ساھگ ءَ میتگ ءِ لھتیں کماشیں مردم اُشترانی سر ءَ رو اَنت کہ شھید بوتگیں پُسّگانی جوناں بیاریں ءُ کبر اَش بہ کنیں۔ اے شپ کن اَنت، بازییں مشکل، اڑ ءُ جنجال ءَ پد اُود ءَ سر بہ اَنت۔ سیمی روچ ءَ اے اُشتر ءِ لچّانی تہ ءَ شھید بوتگیں مردمانی لاشاں مانگیج اَنت ءُ واتر کن اَنت، شپ ءِ نیم ءَ اے لاشاں کبرستان ءَ بَر اَنت ءُ ماتیں گُلزمین ءِ میار کن اَنت۔
اے لشکرکشّی ءَ پد سیاہ ءُ بزّیں جمبرے کئیت ءُ تْرندیں ھَور ءُ ھارے بیت، چِلّ ءُ یک روچ ءَ پد لشکر ھند ءُ دمگ ءَ یلہ دنت ءُ مردم پہ ھنکین ءِ چارگ ءَ رو اَنت، گُڑا شھید نزیر ءِ لاش اِش دست کپ اِیت کہ ھُشکیں ھڈّ ءُ ھوج پش کپتگ اَنت۔ مردم دِہ دِہ ءَ نزیر ءِ لاش ءَ کپن ءُ ماتیں گُلزمین ءِ میار کن اَنت، بلے ھما درد ءُ دورانی کسّہ آواران ءَ ھوار تیوگیں بلوچستان ءِ کُنڈ کُنڈ ءَ گوں تْرندی ءَ برجاہ اَنت۔
چوش کہ من گوں وتی اے نبشتانک ءَ سکا دُور شُتاں ءُ مات ھارو ءِ درد ءُ اندوناکیں مَرگ ءَ من ءَ کُج ءَ بُرت ءُ کُج ءَ سر کُرت۔ من آواران ءِ ھمے انوگیں زھرشانی ءِ وھد دیستگ ءُ دردانی کسّہ ءِ نبشتہ کنگ ءِ کسانیں جُھد ءُ کُوشستے کنگ ءَ آں، بلے بلوچ ءِ دردناکیں جاورال، زُلم ءُ زورکی روچ پہ روچ گیش ءُ مئے دُرسانی چمّانی دیم ءَ بوَگ ءَ اَنت، پمیشکا مارا بے توار بوَگ ءِ بدل گھگیری کنگی اِنت دانکہ مئے ایردستیں راج ءِ چُکچینی ودّگ ءِ بدل ءَ پہ مُدامی ھلاس ءُ ولگوج بہ بیت۔ بیا اِت وتی توار وت ءُ ایردستیں راج ءِ دردانی دروار ءُ شریدار بئیں، اگاں ما وت وتی توار مہ بہ اِیں دگہ کس پہ ما نئیت ءُ مارا چر اے دردانی کُورچات ءَ نہ کشّ اِیت۔ پادا کہ زندگی گھگیری ءِ نام اِنت، ءُ گھگیری مارا پہ مُدامی برجم دارگی اِنت دانکہ اِیمنیں چاگِردے ودی نہ بوتگ۔
روان اِنت۔۔۔
