دومی بھر:
نبشتہ کار: شمیم اکبال
سارتیں شپ ما ھردُکاں گوں ژند ءُ ژولیں بالاد ءَ سُھب کُت ، وھدے بام ءَ نوک ساپی دات گوریچ پہ تبے کشّگ ءَ اَت۔ بالی مُرگاں سُبکّ سُبکّ ءَ الھان کُتگ اَت، ءُ شُبین چہ ساھل ءُ وتی گوانکو ءِ گنٹی ءَ پیسر پاد اَتکگ اَت۔
شُبین: ساھل! اُو ساھل!
پاد ءَ سھب اِنت۔
ساھل ءَ وتی چمّانی پَچ کنگ ءَ ھور سگریٹے بُن دات ءُ نِشت، چہ نِندگ ءَ پد وت ءَ چادر مانپوشت۔ دوئیں سنگتاں گْوستگیں روچ ءِ سِرتگ دیم ءَ کُت ءُ چُنڈے نان وارت۔ روچ نوکی چہ دیمی کوہ ءَ سر کشّان اَت۔ دوئیں سنگت یکّیں جاہ ءَ ، یکّیں داب ءَ نشتگ ءُ پہ دُژمِن ءَ ودار کنگ ءَ اِت اَنت۔
وھد دیم ءَ روان اَت ، ھردُکیں سنگت برے یک سرھالے ءِ سر ءَ گپّ کنگ ءَ اِت اَنت۔ دُگینا ءِ گپّ ، جنگ ءِ بابت ءَ گپّ ، جاوارانی بابت ءَ گپ ، راج ءِ جیڑہ ءُ جنجالانی بابت ءَ گپّ، ءُ برے ساھل ءَ شُبین کُنّت کُت ءُ کند اِت ءُ برے شُبین ءَ ساھل ءَ۔
گوریچ ھردُکیں سنگتانی دست ءُ دیماں ھُشک ترّینان اَت ، لُنٹاں چو ڈاک ءَ ھُشک کنان اَت، بلے ھردُکیں سنگت گوں کندگ ءُ مزاکاں پہ دُژمن ءَ بے کساس ودار کنگ ءَ اِت اَنت۔ چاگالانی آپ نِزور ترّان ءُ وھد دیم ءَ روان اَت، سنگت یکّیں داب ءَ نِشتگ ءُ پہ دُژمن ءَ بے چاڑی ودارِیگ اِت اَنت۔ ھمے ودار ودار ءِ تہ ءَ ساھل ءَ درّائینت۔
ساھل: شُبین جان منی ھیال ءَ ڈیھ ءَ پوج نیست ءُ چٹ گار اِنت وَ ھاھاھاھاھا۔
شُبین: ھاھاھاھاھا! من وَ ھیراناں ولّا ھِچّی نیست گِندئے؟
ساھل: ھیر بیت! الّم کئیت ءُ کُج ءَ روت ، دست ءَ کئیت ھاھاھاھاھا۔
ھردُکیں سنگتانی واب سرجم نہ اَت، چمّ چہ واب ءَ گْوات گِران اِت اَنت۔ روچ پد ءَ زمین ءِ دِلبند ءَ اِیر روان ءُ نزّیک ءِ کِشک ءَ شوانگے گوں وتی رمگ ءَ ھنکیں جاہ ءَ رھادگ اَت۔ روچ ءِ زردی ءُ گوریچ ءِ دنزاں اَبرم زیبا کُتگ اَت۔ وھد روان ءُ شپ پد ءَ گوں شیکوکیں سارتی ءَ اِیر دیان اَت۔ ماہ نوک چہ کوھی ٹُلّے ءَ سر کشّان اَت کہ شُبین ءَ ھلوت کُت۔
شُبین: نوں شپ بوتگ ءُ مئے لگوریں دُژمِن گار اِنت۔۔۔۔نوں گنتر نئیت، من ءُ تو نان مہ وارت اِیں؟
ساھل: بلے جان! بیا ھمے سِرتگاں ورین ءُ وپسیں، بلے سارتی مُشکل اِنت مارا واب ءَ بِلّ اِیت۔
ھردُکاں سِرتگیں نان وارتاں ءُ سنگر جاہ ءَ گوں ژندیں بالاد ءَ وپت اَنت۔
روان اِنت۔۔۔
