نبشتہ کار: زمان مھر
وپا جان منی ءُ تئی گُڈّی دیدار ءِ روچ گیشتر تئی یاتاں پرّین اِیت۔ وپا جان نوں من زاناں کہ منی اے کلو پہ تو نئیت ءُ سر نہ بیت ناں کہ من ترا گوں دُچار کپت کناں ، ناں کہ پہ تو ودار کُت کناں، اے بس ھما دل اِنت کہ گنوک برے یک یاتے ءَ پرّین اِیت۔ وپا جان من وھدے کہ تئی یاتاں گوں دُچار کپاں من ءَ ھاٹیگ یلہ دنت، من گُنگ ءُ بے توار، ھُشک ءُ ھیران بہ آں۔
باز جُھد کناں کہ پہ تو چیزّے نبشتہ بہ کناں، بلے وھدے کہ نبشتہ کنگ ءَ بندات کناں گُڑا نہ زاناں تئی کُجام نِدارگ ءَ گوں دُچار بہ کپان ءُ نبشتہ بہ کن آں۔ چوناھیا منی نبشتہ ءُ ستا ءِ ھِچّ درکار نہ اِنت، تو وتی ستا ءُ توسیپ گوں وتی بامردی ءَ وت کُتگ۔ بلے مروچی من تھنا نِشتگان ءُ ھما روچ ءَ یات آرگ ءَ آں کہ مزنیں ائید ءَ چار پنچ روچ بَچ اِتگ اَت ءُ تو گوں سنگتاں اَتکگ اَت ئِے ماں مادگ ءِ کَور ءَ۔
ھمے موسم ءَ من ءَ سنگت کوٹور ءَ ھالے کُت کہ: ” بیا راھی جان رویں ڈنڈار ءَ کارے ھست “، من یک برے جواب دات بلے پد ءَ سنگت کوٹور ءَ گْوشت: ” بیا رویں اِد ءِ نِندگ ءَ مردم دلسیاہ بیت اِنچو “۔
من چہ سنگت کوٹور ءِ گپّاں اے ھجبر نہ زانت کہ مروچی من تئی دیدار ءَ پیداکاں، ءُ سنگت کوٹور ءَ ھم من ءَ نہ گْوشت وپا ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اِیں۔ وھدے کہ ما سِھر ءِ میتگ ءَ گْوستیں کلات ءِ نزّیک ءَ اَتک اِیں گُڑا کوٹور ءَ درّائینت کہ: ” چہ بُرزی راہ ءَ برو“۔
ایپ سی ءِ بُنجل کلات ءِ سر ءَ اَت، برے چہ بُرزی راہ ءَ مردمے نیشتگ اِت اَنت ءُ برے ھِچّے نہ گْوشت۔ ما ھم توکل ء اللہ بُرزی راہ ءَ دیم دات ءُ دیم پہ پونزگ ءِ راہ ءَ شُت اِیں۔ وھدے کہ ما مادگ ءِ کور ءَ سر بوت اِیں گُڑا کِشک کَور ءَ آدست بیت ءُ پد ءَ جھل ءَ روت پہ ڈنڈار ءِ بازار ءَ۔ ھمد ءَ سنگت کوٹور ءَ درّائیت: ” چہ کَور ءَ بُرز ءَ برو “۔
من ءَ کہ کوٹور ءَ چوش گْوشت منی جان ءِ پُٹ بال بْوان بوت اَنت ءُ منی دیم ءَ گْوش ئے بچکندے تالان بوت کہ مروچی سنگتانی دیدارے بیت، بلے باریں سنگت چونین اَنت ءُ کے ءُ چونیں سنگت اَنت۔ من ءَ اُوپار نہ بوت ءُ من زوت زوت ءَ کوٹور ءَ جُست کُت: ” مروچی کئی کِر ءَ رویں؟ کُجام جاہ ءَ؟ دیر اِنت یا نزیک؟“۔
کوٹور ءَ بچکندگے جت ءُ گْوشت: ” ھمے پیچ ءَ تاب کن ترا من ترا گْوشاں گوں “۔
وھدے کہ من موڑ ءَ تَر اِتاں داں سینکلے پیش ءِ ساھگ ءَ جیک ءُ یک کمبلے سر ءَ اَت ئِے، من انگو آنگو چارگ ءَ لگ اِتاں تاں بُرز ءَ کوہ ءِ سر ءَ سنگتے ءَ گْوانکوے گُوش ءَ ءُ گپ ءَ اَت۔ تُپنگ آئی ءِ کَش ءَ دو جیک اَت ءُ دیمے ماں کَور ءِ جھلادی ءَ اَت۔ کوٹور ءَ دست منی کوپگ ءِ سر ءَ اِیر کُت ءُ گْوشت: نوں سینکل ءَ بدار کُج ءَ رو ئے ؟ “۔
من وھدے سینکل داشت، کوٹور ءَ درّائیت: ” اے کُج ءَ ٹپّ اِتگ ءُ گار اَنت “۔
من دست کوہ ءِ نیمگ ءَ ٹال کُت ءُ ھما سنگت کوٹور ءَ پیشداشت۔ کوٹور کہ آ سنگت دیست توارے دات ءُ گْوشتے: ” اڑے تو تُپنگ ءِ دپ مئے نیمگ ءَ داتگ، ما دستاں چِست بہ کن اِیں زان ءَ ھاھاھاھاھا “۔
آ سنگت پون ءَ گپّ ءَ اَت ءُ جھل ءَ درچک ءِ ساھگ ءَ بازیں سنگتے نشتگ اَت بلے سنگتاں مئے سینکل ءِ توار اِش کُتگ اَت ءُ وتی دیوان داشتگ اَت کہ باریں چونیں سینکلے۔
وپا جان تو ھمد ءَ نشتگ اَت ئِے ءُ آرِپیں شکاری ھم ھمد ءَ اَت۔ تو کہ مارا دیست گوں بچکنداں پاد اَتک ءُ اَمباز کُت۔ ما ءُ شُما دیوان بوت اِیں دانکہ سُبارگ ءِ وھد نزّیک بوت۔ تو من ءَ لھتیں چیزّ ءِ نام کاگدے ءِ سر ءَ نبشتہ کُت ءُ دات کہ: ” راھی جان تو برو ڈنڈار ءِ بازار ءَ اے چیزّاں زیر ءُ بیا، بلے اِد ءَ چہ رو ئے وتی دیم ءَ گِر کہ کسے ترا پجّا میار اِیت ءُ مہ زانت“
من تئی گپّ زُرت ءُ وتی دیم ءَ چادرے دبوکا کُت ءُ جھل ءَ تَر اِتاں، کور ءِ تہ ءَ بازیں مردمے ھست اَت۔ چیزّے مردُم گوں وتی پَساں، چیزّے کَور ءَ دار چِنگ ءَ اَتکگ اَت۔ من کسے ءِ نیمگ ءَ دلگوش نہ دات ءُ زوت زوت شُتاں بازار ءَ مُرگ والا ءِ کِر ءَ گُوشت زُرت ءُ پد ءَ شُتاں دِگہ دُکانے ءَ آ دِگہ چیزّ زُرت اَنت ءُ بیست دمان ءِ تہ ءَ ھمود ءَ شُت آں۔
من پہ اِشتاپی وت ءَ شُمئے نیمگ ءَ سر کُرت، من کہ سر بوتاں تہ گِنداں شُما لوھیگ شُشتگ ءُ دار چِتگ اَت۔ تو ھمد ءَ گوں بچکنداں من ءَ توار جت ءُ گْوشت: ” بیا منی پُلک جان! گُوشتاں اِد ءَ بیار کہ وھد شُتگ ءُ سنگت شُدیگ اَنت “۔
من زوت زوت ءَ گُوشت ترا دات اَنت۔ بُرز ءِ سنگت جھل ءَ اَتکگ اَت۔ من آ وش اَتک کُت، بلے پجّا نیاؤرت۔ سنگت ءَ منی نیمگ ءَ چاھے شھار دات کہ چاہ ءَ ور اے گرماگی روچ ما ءُ شُما ھمے جُگُر ءِ ساھگ ءَ گْوازینت۔
روچ بیگاہ بوتگ اَت ءُ شُما اَنگت ھمد ءَ دیوان اِت ئِے، من ءُ سنگت کوٹور ءَ گْوشت کہ: ” رویں نون شپ بوَگ ءَ اِنت “۔
گُڑا تو گوں شھدیں بچکنداں مارا موکل کُت ءُ روان دات۔ وپا جان! منی ءُ تئی گُڈّی دیدار ھمے بوت، پد ءَ من ترا گوں ڈیک نہ دات دانکہ تو نمیران ءُ پہ زمین سالونک بوت ئِے۔
