نبشتکار : چراگ بلوچ
من نہ زاناں چی نبشتہ بہ کن آں، پہ ترا تو مے واست ءَ یک چراگے بوتگ ئے۔من ءَ گال نیست کہ من واجہ پہ ترا نبشتہ بہ کن آں۔ من یات اِنت کہ من پنچمی کلاس ءَ وانگ ءَ اِت آں۔ ھمے وھد ءَ مئے ماسٹر الی مھمد ساھب اَت۔ آ یک باز جوانین زانتکار سرپدیں مردمے اَت۔
آئی ءَ مارا مُدام گوں شرّی ءَ وانینت ءُ سرپدی دات۔ مارا گوں مدام کندگ ءُ مزاک کُت ۔ استاد ءَ مارا مدام وانیت ءُ بچکند اِت ۔آئی ءَ مارا مدام ھمے گُشت کہ بوان اِت۔جھد بہ کن اِت ءُ دیمروئی بہ کن اِت۔ اگاں چیزے نہ زانیں گڑا دگری ءَ جُست بہ گر اِت۔ وتی زھن ءَ وانگ ءِ نیمگ ءَ بہ کن اِت ھر چیزے کہ من شمارا اد ءَ سرپد کن آں۔ گڑا ایشاں بہ چار اِت ءُ بہ پھم اِت۔ ھر روچ گس ءَ وتی کتاباں پچ کن اِت بوان اِت سرپدی چہ کتابانی وانگ ءَ رس ایت ھشکیں وانگجاہ ءَ روگ ءُ آیگ ءَ ھچ نپ نہ رس ایت۔
آئی ءَ مدام مارا ھمے گُشت کہ شما بہ چار اِت دگنیا گوں وانگ ءُ زانگ ءَ کجا شُتگ ءُ سر اِنت۔گڑا شما ھم بوان اِت ءُ سرپد بہ بہ اِت جھد بہ کن اِت دیم ءَ بہ رو اِت وانگ ءِ نیمگ ءَ دلگوش بہ بہ اِت۔ وت ھم بوان اِت وتی برات ءُ گھاراں ھم بوانین اِت استاد ءِ داتگیں مھر انگت منی دل ءِ توک ءَ زندگ ءَ اَنت آ بلوچی زبان ءِ شائر ءُ نبشتکارے ءَ آئی ءِ یک شائری کتابے ھم است گریشگ ءَ پلیں سمین شنگ بوتگ آ کتابے تہ ءَ باز سرپدی است اِنت اگاں یکے بوان ایت بہ پھم ایت آئی ءَ وتی سرجمیں زند پہ بلوچی زبان ءُ وتی آیوکیں پدریچ ئِے وانینگ ءَ گوازینت۔
اے دگنیا چہ ءَ رکست بوت ءُ شوت زندگی ھمیش اِنت ھمے وڑ ءَ روت اِنت کس گوں کسّ ءَ شری نہ کنت گند ئے تو یک دمگے سرجمیں چاگردے ویران کُت ءُ شوت ئے۔تئی داتگیں مھر ھمک مردمانی دل ءِ توک ءَ زندگ اَنت تو یک انچیں مھرے دل ءِ توک ءَ دات شوت ئے۔تئی دیوان ءُ مجلساں ھچبر بے ھیال نہ کن آں تو مے چاگردے توک ءَ ھما مردم ءِ ات ئے۔تئی شرپمندی گوں ھر چونین مردم ءَ یک وڑ ءَ بوتگ۔
استاد تئی روگ ءَ چہ رند من سک تھنا آن ءُ ملور آں بلے استاد تئی داتگیں مھر منی دل ءِ توک ءَ انگت زندگ اِنت دانکہ من زندگ آں مدام ترا گیر کار آن ءُ یات کن آں تو استاد انچیں کار کُتگ تھنا من نا بلکیں سرجمیں کوم گمیگ اِنت تئی اناگتی روگ ءَ من سک اپسوزیگ آں بلے مے دست نہ رس ایت۔
استاد تو گپ ءِ زان ئے؟ وھدیکہ من پچکند آن ءُ گڑا من ء تو یات کا ئے۔تئی وش ءُ شوکیں بچکند یات کا اَنت تئی داتگیں مھر یات کا اَنت تئی وشیں گپ ءُ تران یات کا اَنت بلے چی بہ کن آن تو چو اشتاپی کُت ءُ شوت ئے مارا یل دات۔ واجہ: تو مارا یل کُت من زاناں تو پہ مارا واتر نہ بہ ئے۔منی گوں ھداوند پاک ءَ ھمے دوا اِنت ھدا ترا بھشت ءَ بہ کنت بلے چی بہ کن آں تو مارا چہ اے دگنیا ءَ یل کُت شُت ئے۔
پمیشکا گُش اَنت کہ روگ ءَ وَ ھر کسی راہ ھما اِنت بلے روگ ءَ چہ پیسر ھنچیں کار بہ کن کہ تو مردمانی دلانی توک ءَ مدام زندگ بہ بہ ئے مردم مدام ترا گیر بیار اَنت
