نبشتہ کار: سنگت جوش
پہ مادریں زمین ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ سرانی ندر کنگ ھژدری انت، دان کہ دژمن ھمے سرپد بہ بیت یک بنی آدمے ءِ زاتی زندگی ءَ چہ گیش زمین ءِ کُربانی چینچو ارزشت داریت۔ مرچی ھمے زمین ءِ مھر انت کل ھزاراں ورناھاں وتی جان ندر کُتگ ءُ ھزارانی کچ ءَ تنگوئیں بچ پہ وتئ جان ءِ ندر کنگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ انت۔ جزماں اے پہ ھما ماتاں، گُھاراں، براتاں ءُ پہ لوگ بانک ءَ یک شانے بہ بیت کہ آیانی سر ھر دیوان ءَ بُرز انت کہ من یک شھیدیے ءِمات آں ءُ گُھار آں، برات آں یا کہ لوگ بانک آں۔ پھر ءُ شان گُش انت مار ءَ گیشتر مئے بچ ءَ زمین دوست بیتگ۔ آئی وتی راج ءِ ھر تکلیپی ءُ مُشکل دیستگ انت، پہ زمین ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ وتی جان کربان کُتگ۔
زمین ءِ مھر مردم ءَ گیشتر مُھکم کنت۔ آ پہ ھر وڑیں مشکلانھ دیمپان بوھگ ءَ تیار انت، بلۓ زمین ءِ گلامی ءَ ھچبر تیار نہ انت، داں کہ گُڑی ساھ مان انت۔اے کُوھانی زیباھاں انچیں کرد ودی کُتگ تو ھچ گُماں ھم جت نہ کن ئے، پرچہ کہ اے بچ ھر وڑیں کربانی دیگ ءَ تیار اَنت، ءُ ھمے جنگ ءِ ساھت ءَ لُنٹ چہ بچکنداں ءَ پُر انت ءُ ھمے گُش انت کہ انگت من زمین ءِ ھک ادا نہ کُتگ۔
اے جنگ کربانی لُوٹیت، بید ءِ سرانی ندر کنگ ءَ مئے زمین چہ دژمن ءِ دست ءَ آجو نہ بیت۔ ھمے بامردانی تہ ءَ یکے وپا ات، مُدام گُوں گلزمین ءَ بے کساس وپادار ات، پہ دژمن ءَ یک سیاہ شپے ات۔ آسمی ھما جنگجول ات کہ مدام بچکندگ ءَ ات، من یک زمین ءِ بچے آں کہ دژمن ءِ ساہ ءِ کشگ ءَ نیئشت ئِے،دائم گُوں لاگریں بالاد ءَ
داں کہ گُڈی جنگ ءَ پیسر ات۔
من وپاءِ گُوما باز دیوان کُتگ ءُ گُشتگ میجر تو شیرے ءِ یا دژمن، پدّ ءَ بچکندے جتگے ءُ گُشتگے “گُو وارتگ دژمن ءَ کہ منی دیم ءَ شیر بہ بیت۔” وپا ءِچمّانی تہ ءَ دلیری زاھر بیتگ، گپّانی تہ ءَ بس آجوئی ءِ نام ءُ کندگانی تہ ءَ بلوچستان ءِ کُوھانی مھر، مُدام ھمے کوہ وپا ءِ دوستریں مڈی بیتگ انت۔ چوشیں جنگجول دائم گیر کا انت ءُ دگہ باز جنگجولان ءَ جنزگ ءِ بودشت ءَ دے اَنت۔ مرچی ھمے شھیدانی رتّگیں ھون ءِ بر ورد انت کہ ھر نیمگ ءَ دژمن ءَ تُرس ءَ پتاتگ۔
بس جنگ پہ ھمت دیم ءَ جُنزاں کنت گُڑا جنگ ءِ مُھکم کنگ ءِ ھاتر ءَ مارا گیش ءَ چہ گیش اے جنگ وتئ کنگی انت۔ مئے سوبمندی گُوں جنگ ءَ ھمگُرنچ انت۔وپا ھما جنگجو بیتگ کہ لس مھلوک آئی چہ باز آشنا بیتگ ءُ ھمے مردم دائم وپا ءِ جنگ ءِ کسّھاں کار انت۔ باز سنگت ءَ وپا ءِ کرا کار کُتگ، برے برے وپا ءِ کرد ءِ ءُ راج دوستی ءِ سرا گپ کناں وپا چونیں کردے ءِ واھند بیتگ۔
اُستاد بابُل لتیپ داد کرزیت کہ وپا ءِ کرد گُوں وتئ لبزان کمّاتک ءُ وپا ءِ جنگی کسّہ بلوچ ءِ وانوکاں سر کُتگ۔بلوچستان ءَ بازیں وپا ءِ وڑیں جنگجول نمیران بیتگ۔ باید ھمیش انت ھر یکِے وتئ وس ءَ شھیدانی جنگی داستاناں کتابانی دروشم ءَ دیم ءَ بیار انت ءُ آھانی داستان ھر بلوچ ءِ دل ءَ نکش بہ بنت۔ استاد جاگہ ءِ گُشیت “وپا بے وپا نہ بوت” داں کہ گُوں وتی گُڈی تیر ءَ وتئ سر زمین ءِ گُوما وپادار ات ءُ گُوں وتئ وپاھاں گلزمین ءِ دل بندا دائمی نمیراں بوت۔ وپا (آسمی) جنگی کسّہ ءَ ابید آئی ءِ سیاسی لیکہ دیم ءَ آرتگ انت کہ وپا دائم وتئ راج ءِ درد مارتگ ءُ پہ وتی گُلامیں راج ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ جنگ ءِ پڑا ھوار بیتگ۔ راج ھما وھد ءَ تئ سر ءَ پھر بندیت، یک بنی آدمے ء را وپا ءِ وڑیں مارشت مان بیت ءُ وتی زاتی واھشت ءَ یل کن وتا یک راج ءِ بچے لیک ایت۔ اے گلزمین ءِ مھر انت مرچی ھزارانی کچ ءَ ورناھاں ھون داتگ ءُ سرزمین ءِ زمہ واری پیلو کُرتگ انت۔ برے برے انچو گُماں بیت گلزمین ءَ انچیں مھرے ودی کُتگ ورناھاں جند ندری کُتگ نمیران بیتگ انت۔
وپا نادراہ ات ھمے گُشت ئِے” من بلوچستان ءَ نمیران بوھگ لوٹاں ءُ منی جون گُلیں ڈنڈار ءَ کل بہ بیت”. وپا تو ھر چیز لُوٹ اِتگ پیلو بیت انت، تئ مستریں کُول اے بیتگ، اگاں من شھید بوتاں من ءَ بلوچستان ءِ باھوٹ کن اِت۔وپا! تو بلوچستان ءِ ھاک ءِ میار بوت ئے بلۓ ھمے آجوئی لبز دائم تئ دپ ءَ ات، اے وشی تو گُوں وتی چمّان نہ دیست ءُ پہ دائمی نمیران بوت ئے۔ وپا تئ سنگت دائم ترا گیر کار انت ءُ تئ جنگ ءِ کسّھاں کناں کہ وپا مئے واست ءَ یک پتے ءَ چہ کم نہ بیتگ کہ یک پتے پہ وتی چُک ءَ چنچو جیڑیت گُڑا وپا ءَ ھر وھد ءَ وتئ سنگتانی گم دائم پر بیتگ۔وپا من ھر وھد ءَ ھما جاگہ ءَ رواں کہ گُوں تو دیوان ءُ گپ کُتگ، ھمے بچکند آں ءُ گُشان “اگاں مرچی گوں تو دوچار بہ کپتین آں ، ما الّم دیوانے کُتگ ات”. بلے نوں تھنا ھما جاگاھانی کسّہ پش کپتگ انت.وپا یک بلائیں کردے ءِ واھند ات، بس ھمے جیڑگ ات من ءَ گیش ءَ چہ گیش کار وتئ راج ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ کنگی انت۔ اے وڈیں با مرد دائم راج ءِ دپتر ءَ نمیران انت. گُڑ سر ءَ گُوں استاد بابل لتیپ ءِ اے بند ءَ ترا اجازت کناں۔
اے وپا ءِ جنگ جاہ انت، ایمنی کُجا ملّ ئے
آسمی ھمک گام ءَ گُوں ترا مڑیت بدواہ
