ڈاکٹر دین جان۔منی بابا

گپ ءُ ھبر۔سمّی دین جان

نبشتہ کار۔ منزور آدل

ششمُی ءُ گُڈی بھر

ابا تو دگہ گپے ءَ سرپدئے تئی مھروانیں سنگت ڈاکٹر منان شھید کنگ بوتگ ھما منان جان کہ من ءُ مھلب تئ مھراں پہ جنگ کنگ ءَ اتیں کہ آ اتک چہ ما چے یکے  پسّ بوت ءُ مئے جیڑھے گیش اینت، ابا ھما منان جان کہ تو ءُ آ سک باز مھروان ات ئے ھما منان جان کہ مُدام کندگ ءَ ات، ھما منان جان کہ چو تئی وڑ ءَ  پہ راج ءَ زندگی کنگ ءَ ات ھما منان جان ھم شھید کنگ بوت، زیشان، شےھک، شانتل ءُ سگار ھم پسّ ءِ ساھگ ءَ چہ زبھار کنگ بوت اَنت آھانی زند چو مئے زند ءَ نیمروچ ءُ بےساھگ بوت۔۔

دین جان چہ تو پد چینکس موسم بدل بوتگ بلے تئی بابت ءَ انگت کس ءَ ھچّ نہ گُشتگ تو کُجائے چون ئے ھمے جُلکان (جون) ءَ ترا یازدہ سال سرجم بیت کہ تو بیگواہ ئے یازدہ سال پہ سے زھگ ءَ سرجم بیت کہ آھاں وتی پسّ نہ دیستگ یازدہ سال یک زالے ءَ را سرجم بیت کہ آئی  ءَ ￴ وتی سر ءِ  ساھگ نہ دیستگ آئی  ءَ ￴ وتی لوگواجہ نہ دیستگ باریں کُجا اِنت چون اِنت باریں چے ھال ءَ انِت کس سوج ءَ ئِے نہ دنت بس چمداری انِت کہ بلکیں منی لوگواجہ پد  ءَ ￴واتر کنت ءُ اے اندوھاں گوں وشّیاں بدل کنت پد  ءَ ￴ مئے زند ءِ ساھگ بیت بلکیں پد  ءَ ￴ پہ بلوچ ءَ واتر کنت بلکیں پد  ءَ ￴ پہ وتی سمّل ءَ واتر کنت بلکیں پد  ءَ ￴ پہ وتی مھلب ءُ منسور ءَ واتر کنت بلکیں روچے پد  ءَ ￴ چو مرید ءَ کئیت پہ وتی ھانی ءَ کہ ھانی انگت آئی  ءِ ￵ مھر ءَ ھما داب ءَ پیوند اِنت ھما داب ءَ وداریگ اِنت شپاں روچ کنت ءُ روچاں شپ کنت ماہ ءُ سالاں تیلانک دیان اِنت آزمان ءَ چار ایت گوں ترا تران کنت گوں ترا کسّہ کار ایت تئی ھانی ءَ آ ھَند گیش وشّ بنت کہ ھود ءَ تو زندگی کُرتگ ھمود ءَ کہ تو نشتگ ئے پمیشکا کہ ھود ءَ تئی بود ھست اِنت تئی یاد ھست انَت ھود ءَ تئی مھر ھست اَنت  تئ ھانی مدام ھما جاگاھاں چار ایت ھمود ءَ رؤت اِنت بلے اے بابت ءَ گوں من ھچبر گپ نہ کنت وتی درداں نشان نہ دنت کہ ما گیشتر گمیگ ءُ دردیگ مہ بہ ایں بلے آئی  ءِ ￵ بےتواری  ءِ ￵ تہ ءَ آئی  ءِ ￵ درد گندگ بنت آئی  ءِ ￵کندگانی تہ ءَ آئی  ءِ ￵ ھیسکارگ دَراہ بنت آئی  ءِ ￵گپانی تہ ءَ آئی  ءِ ￵ مارشت پدر بنت من گندان ئِے من آ درداں مار آں من آ اندوھاں دیست کن آں بلے پہ تئ ھانی ءَ ابید چہ پیادگ روانک ءُ اھتجاجاں ابید دگہ ھچّ کُرت نہ کرُتگ ھمے یکیں راہ بوتگ کہ من آئی ءِ  مرید ءَ شوھاز بکن آں من پہ تئی ھانی ءَ دگہ ھچّ کُرت نہ کُرتگ ابا مردم سک بےوس بیت بزّگ بیت بس دست نہ رسگ وت یک دردے کہ ما پہ تئی درگیجگ ءَ دیستگ روانکانی تہ ءَ اھتجاج ءُ بُنجلانی تہ ءَ نندگ ءَ ھر رنگ ءُ داب ءَ دیستگ کہ دست نہ رسیت چی یے بلے نوں من ترا گُشگ لوٹ آں تو بیا من بس تئی نام ءَ زندگ آں اے واب آگائیں چمّانی دیم ءَ تئی بچکند گیر نہ بنت نوں اے ھیسکارگاناں جبین ءَ ھم جاگاہ نیست نوں من چہ ھُدا ءَ دست چِست کنگ ءُ بنیادم ءَ چے لوٹگ ءَ ھم دمبرتگ  نوں من تئی اکساں گوں کسّہ آرگ ءَ دمبرتگ نوں من ودار ءَ دمبرتگ اے زھیرانی بار پہ من ءَ  سک گران اِنت اے ودار ءِ کسّھاں دراج مہ کن نوں اے ودار ءِ کسّہ ءَ  سرجم کن ءُ بیا تئی ھانی تئی سمّی تئی مھلب ءُ منسور تئ راج ءُ ڈگار تئی بلوچ ءُ زرمبشت تئ سیاد ءُ مھلوک تئ رھچار انَت کہ تو واتر کن ئے تو الم کائے تو الم ءَ پد  ءَ ￴ وتی زھگاں وتی ھانی ءَ وتی ڈگار ءُ راج ءَ موک ئے______

ھلاس