مات، اگاں زمین؟

نبشہ کار: گْواڈَگ بلوچ

باز وهد ءَ من سنگتانی نِبشتانک ونتگ اَنت، باز وهد ءَ گوں سنگتاں دُچار بیتگ آں، باز سنگت ءَ اے گپ جَتگ کہ زمین چہ مات ءَ دیم ءَ تِر اِنت۔ سنگت اے گپ ءَ هم جن اَنت کہ مارا مات ءَ جُست کُتگ، تو من ءَ زیرے یا زمین ءَ، ما گُشتگ کہ زمین ءَ، همے وڑ ءَ سنگتاں وتی مات یل کُتگ اَنت ءُ کوه ءَ رَپتگ اَنت۔

من گُش آں اگاں یک سنگتے در کَپتگ ءُ مات یل کُتگ، گوں همے گپ ءَ کہ ترا چہ زمین دیم ءَ تِریں گُڑا اے گپ گلت اِنت، اے واست ءَ گلت نہ اِنت کہ تو  زمین گِچین کُتگ، اے واست ءَ گلت اِنت کہ تو زمین پدا وتی مات ءُ گُهارانی وتی راج ءِ (بقا) ءِ واست ءَ گِچین کُتگ۔گُڑا تو بزان ءُ سرپد بہ بو کہ تو مات ءَ یل کنگ ءَ نہ ئے بلکیں وتی کهول ءَ یل کنگ ءَ نہ ئے ،بلکیں اِیشانی واست ءَ کُربان بیگ ءَ روگ ءَ ئے، وتی مات ءُ گُهارانی ءُ راج ءِ آجوئی واست ءَ روگ ءَ ئے، زمین ءَ هوار تئی مات هم گُلام اِنت۔

 اگاں تو کوه ءَ راوگ لوٹ ئے گُڑا مات ءِ رازی کنگ، اِنچو گران نہ اِنت تو اے گپ ءَ سرپد بہ ئے ءُ مات ءَ هم یکین بہ دئے کہ من ترا یل کنگ ءَ نہ آں، من تئی ءُ راج ءِ آدگے ماتانی واست ءَ کُربان بوگ ءَ راوگ آں، ءُ منی کُربانی مئے آؤکیں پدریچ ءِ وشهالی ءِ واست ءَ اِنت۔ منی هون ءِ ترمپ ترمپ اے گواہی ءَ دنت کہ من ءَ گوں شُماں ءُ زمین ءَ چنچو مهر بوتگ۔

من مُدام اے چیز جیڑ اِتگ کہ مَردُم زمین ءَ چی ءَ مات گْوش اَنت ءُ مات ءَ چی ءَ زمین نہ گْوش اَنت۔ منی هیال ءَ دگنیا ئے تہ ءَ اگاں دوستیگیں چیزے هَست گُڑا مات اِنت، دومی زمین اِنت،پرچہ کہ مَردُم ءَ چیزے  بے کِساس دوست بیت گُڑا آئی ءِ دوستی ءُ دوستدارگ ءِ سبب ءَ مَردُم جِدا یک وشّیں نامے پِر کن اَنت۔ انچُش یک بنی آدمے ترا دوست بہ بیت، تو گُلاب پُل گْوش ئے، اگاں یک جاهے وش بہ بیت تو گُش ئے جاه پورا جنّت اِنت، بلے زمین هما واھد چیز اِنت کہ زمین ءِ دوستی ءَ چے مَردُم زمین ءَ مات گْوش اَنت، نی ادا چہ زانگ بیت کہ زمین مئے دومی مات اِنت۔ ماں مات ءَ زمین گُشت نہ کنیں بلے زمین ءَ مات گُشت کن اِیں۔

اگاں ماں بچارے زمین واکی مئے دومی ماتیں پرچہ کہ اولی سر ءَ مارا مات ءَ لاپ ءَ جاگہ داتگ، پد ءَ مارا زمین وتی دلبند ءَ جاگہ دنت۔

بلے یک گپّے مارا الّم سرپد بوهگی اِنت کہ گُلامیں راج ءَ آزادی ءَ پیسر هِچ چیز نیست مات هم چہ ترا پُلّگ بیت۔ زمین،پِت،برات ءُ گُهار ، اِزّت وساهِل ،مال ءُ مڈّی دروست چہ ترا پُلّگ بَنت۔ آزادی ءَ پیسر هِچ چیز ترا دئیگ نہ بی بلکیں هرچ چیز ترا چہ پچ گِرگ بیت، پمشکہ تو کہ اے راه ءَ گِچین کن ئے گُڑا بزاں تو کَس یل نہ داتگ نہ مات نہ زمین۔